Recenzje

• burgundowezycie

  2024-06-02

  “Piękni lśniący ludzie” autorstwa Michaela Grothausa to powieść, która przenosi czytelnika w nieodległą przyszłość, gdzie świat, choć na pierwszy rzut oka wydaje się znajomy, kryje w sobie głębokie zmiany technologiczne i społeczne. Michael Grothaus z wirtuozerią łączy fragmenty cyberpunku z poetyckim językiem, tworząc opowieść, która jest równocześnie refleksją ponad kierunkiem, w którym zmierza ludzkość, jak i intymnym portretem młodego geniusza technologii, Johna. Grothaus zręcznie operuje kontrastami, z jednej strony mamy świat autonomicznych samochodów i robotów, z drugiej, głęboko ludzką historię o poszukiwaniu tożsamości, miłości i sensu w życiu. John, jako postać centralna, jest wyrazicielem tych dylematów. Jego spotkanie z zagadkową Neotnią i jej wyjątkowym psem staje się katalizatorem zmian, które prowadzą do odkrycia tajemnic przeszłości i zmuszają do konfrontacji z rzeczywistością. Twórca z niezwykłą celnością kreuje własne postacie. John, młody mądrala technologii, jest postacią wielowymiarową, której wewnętrzne konflikty i dylematy są odzwierciedleniem współczesnych kłopotów młodzieży. Jego samotność i lęk przed ludźmi są uniwersalnymi uczuciami, które wielu z nas może rozpoznać w sobie. Neotnia, z kolei, jest postacią tajemniczą, która wprowadza do życia Johna fragment magii, wyjątkowości i niepewności. Ich relacja, choć pełna niedopowiedzeń, staje się ważna dla rozwoju fabuły. Narracja książki jest wielowarstwowa, a fabuła szkatułkowa. Każde zdarzenie otwiera przed nami kolejne nowe ścieżki i możliwości interpretacyjne. Twórca nie boi się zadawać niełatwych pytań dotyczących granic technologicznego postępu i roli człowieka w świecie, który sam stworzył. To, co wyróżnia “Pięknych lśniących ludzi”, to umiejętność balansowania pomiędzy gatunkowymi konwencjami a głęboką humanistyczną wrażliwością, spotykaną w literaturze pięknej. “Piękni lśniący ludzie” to nie tylko opowieść science fiction, lecz także głęboka refleksja ponad godnością i kondycją ludzkości. Porusza tematykę postępu technologicznego i jego wpływu na społeczeństwo, zadając zapytania o moralność i etykę w świecie, gdzie granice pomiędzy człowiekiem a maszyną stają się coraz bardziej niewyraźne i rozmyte. Stawia też zapytania o naturę miłości i ludzkich relacji w czasach, gdy technologia wydaje się dominować ponad emocjami. Świat przedstawiony w powieści jest szczegółowo wykreowany. Grothaus buduje dystopijną wizję przyszłości, w której technologia jest wszechobecna, lecz jednocześnie pokazuje, że w takim świecie stale istnieje miejsce na ludzkie uczucia i piękno. Styl narracyjny i mowa jest jednocześnie poetycki, przystępny, płynny i wciągający, co sprawia, że z łatwością zanurzamy się w świecie przedstawionym. Twórca zręcznie miesza technologiczny jargon z lirycznymi opisami, tworząc unikalną atmosferę, która jest zarówno futurystyczna, jak i głęboko ludzka. Opowieść Grothausa jest przesiąknięta melancholią za światem, który może nigdy nie nadejść, lecz jednocześnie jest pełna nadziei na to, że nawet w najbardziej dystopijnej przyszłości istnieje miejsce na urok i człowieczeństwo. To książka, która zmusza do myślenia, lecz również proponuje ucieczkę – w świat, który jest zarówno ostrzeżeniem, jak i obietnicą. W “Pięknych lśniących ludziach” Grothaus udowadnia, że literatura science fiction może być nie tylko rozrywką, lecz i medium do przemyśleń ponad kondycją współczesnego świata. To lektura obowiązkowa dla tych, którzy cenią sobie powieści, które angażują zarówno intelekt, jak i emocje, zostawiając po sobie ślad długo po zakończeniu czytania i inspirując do dalszych przemyśleń i rozmów na temat przedstawionych w niej idei. Zalecam z całego serca ✨🩷 Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od wydawnictwa @insignis_media @wydawnictwostorylight (współpraca reklamowa) 🩷.

• Justyna

  2024-06-02

  Zaczynałam tę książkę z wahaniem, czy to na pewno będzie lektura dla mnie, kończyłam z rozbitym sercem i mokrymi oczami. Opowieść rozwija się niespiesznie, długie dialogi wyciszają czytelnika. Kiedy już zapomnimy, z jakim gatunkiem mamy do czynienia, niespodziewanie drobny szczegół nas zaskakuje krzycząc "science fiction". Trudno się oderwać od lektury, szczególnie od połowy książki, gdy już poznajemy tajemnica głównej bohaterki. Chciałoby się eksplorować ten świat przyszłości jednocześnie słynny i zupełnie nowy. Ta historia musiała rozegrać się w Japonii. Gdzie indziej uwierzylibyśmy w jednoczesne hołdowanie tradycjom sintoistycznym i rozważania niczym z Blade Runnera? Gdzie indziej zakończenie tak nieźle by wybrzmiało, jeśli nie w dotkniętej tragiczną historią Hiroszimie? "Piękni..." są przerażająco prawdopodobni i, nomen omen, piękni. Nie bójcie się sięgnąć po tę książkę, nie jest niełatwa w zrozumieniu, a na pewno poruszająca i na długo pozostanie w pamięci. Wszystkie elementy, które z początku mogły się wydawać dziwne, ostatecznie splatają się w spójną całość. Zalecam gorąco, ja jestem zachwycona.