Recenzje

• +Agnieszka Niedzielska - Kurjata

  2018-03-22

  Zbiór ksiazek rosnie.Lektura na jesienne wieczory.

• Anonim

  2018-03-22

  Po przeczytaniu tej książki j postanowiłam przeczytać wszystko, co napisała Joanna Bator. I nie żałuję. Lecz to właśnie ta książka ebook pozostała moim numerem jeden. Autorka w wyjątkowy sposób oddała atmosferę tamtych lat, lat które pamiętam z dzieciństwa.

• gropius2

  2018-03-22

  Interesująca i bardzo wciagajaca ksiazka, dla dlugich wieczorow

• anna cibis

  2018-03-22

  Idealna muzyka, lecz niestety okrutnie rażą mnie błędy w tekstach.

• Karolina Gosz

  2018-03-22

  Kupilam Piaskowa gore po przeczytaniu 'Ciemno, niemal noc' tej samej autorki. Ta druga mnie zachwycila, Piaskowa gora tak sobie..

• Anna Nawrocka-Tworek

  2018-03-22

  Pod powierzchnią ciętego paszkwilu, ostrej satyry w stylu współczesnej Moralności pani Dulskiej przeplatanej motywami z Alternatyw 4, znalazłam ciepłą, idealnie napisaną opowiadanie o kobietach w bardzo różnorodnym spektrum kobiecości. Długo czekałam na taką polską książkę, która wypełniaby miejsce zarezerwowane dla kogoś bliskiego snującego opowieści, poruszającego wyobraźnię, wypełniającego czas refleksjami i obrazami przeszłości. Doczekałam się na narratorkę stworzoną przez Joannę Bator – postać przenikliwą, opowiadającą tak, że z zapartym tchem przeżywa się wraz z bohaterami ich nawet najbardziej prozaiczne codzienne zmagania z nie najłatwiejszą rzeczywistością Wałbrzycha drugiej połowy XX w., a tym prędzej mknie się przez historie przedwojenne i z czasów okupacji rozgrywające się w prowincjonalnych miasteczkach i wioskach Polski. Fabuła powieści jest mocno dygresyjna, złożona jakby z esencjonalnie skumulowanych najciekawszych opowieści prezentujących nieco tajemnicze, owiane legendą, pachnące sensacją postacie z różnorakich regionów kraju. Ta wielość opowieści nie tylko jest bogactwem tej powieści, jest koniecznością,bo żeby zrozumieć bohaterki, m.in. Jadzię i Dominikę Chmurę, trzeba sięgnąć do korzeni, poznać ich przodków, środowisko i warunki, w których dorastały, marzenia, którymi się karmiły. Dorzecza różnorakich historii zaskakująco konsekwentnie dążą do połączenia w jeden nurt opowieści – opisy życia chwilą budowane są na fundamencie wspomnień, świadomości tego, co dała przeszłość. Piaskowa góra to tylko wierzchołek góry uczuć bohaterów sprzed lat i tych bardziej współczesnych z wałbrzyskiego osiedla. Fabuła tych opowieści jest porywająca jak gwiżdżący na dachu Babelu wiatr, jest również na wskroś przesycona polskością – odartą z patosu, ukazaną jako suma wyobrażeń, kompleksów, stereotypów myślenia a nawet mówienia. Dla mnie aspekt językowy tej powieści to absolutny fenomen – nawet warstwa ortografii ukazuje cechy postaci, nadaje im charakterystyczne cechy, czasem dodaje dynamiki, a nawet jest źródłem komizmu. Wyśmienitym smaczkiem przedstawianych historii jest sposób ich przedstawienia – bardzo cięty język, ironiczny do granic absurdu, wytykający każdy zawstydzający szczegół ludzkiej cielesności, a tym bardziej ograniczoności horyzontów umysłu, gombrowiczowskiego "upupienia", do którego można znaleźć w powieści nie jedno odwołanie. Mogłoby się wydawać, że tak przedstawionych bohaterów nie będzie się dało polubić, ponieważ z jednej strony ta prześmiewczość, z drugiej tajemniczość budząca niepewność. Nic bardziej mylnego! Dominika na przykład okazuje się tym ciekawsza, że nieodkryta, zamyślona, zasłuchana, a nie nachalnie prezentująca własne ja. Jadzi można dużo zarzucić, lecz ona zaś dowodzi, że słabości, kiedy tylko są uświadamiane, kiedy potrafimy się do nich zdystansować, świadczą o prawdziwości ludzkiego oblicza. Są tu bohaterowie bogaci złożonością własnych uczuć, lecz u innych to bogactwo kryje się w prostocie i szczerości, w wierności swoim przekonaniom. Nawet dewotki, moherowe berety, osiedlowe plotkarki dostają od Joanny Bator szansę na uwolnienie się z maski pozornego szczęścia – warunek jest jeden: trzeba poznać prawdę o sobie i się z nią zmierzyć, nauczyć się z tą prawdą żyć. Którym bohaterom Piaskowej góry się to uda, dla kogo będzie już za późno, komu dobrobyt odbierze szansę na poznanie siebie w czystej postaci? Żeby poznać odpowiedź dotyczącą bohaterów starczy sięgnąć po opowieść Joanny Bator, lecz aby samemu zmierzyć się z takimi dylematami, potrzeba jeszcze szczypty odwagi... Gorąco polecam!

• anonymous

  2018-03-22

  Zachęcam do poczytania powieści Joanny Bator. Jest to opowiadanie o losach zwykłych ludzi na przestrzeni paru pokoleń. Opowiadanie o marzeniu, że gdzieś indziej (a już najpewniej "za granicą") niebo jest bardziej niebieskie, a ludziom żyje się lepiej. Opowieść, której narracja snuje się powolnym tempem, a jednak dynamicznie nas wciąga i nie da o sobie zapomnieć. Poza tym - co nie bez znaczenia - napisana idealnym stylem i piękną polszczyzną. Prawdziwa perełka.

• ipikfenia

  2018-03-22

  Sięgałam po tę książkę z olbrzymią ciekawością, w końcu naczytałam się tyle dobrego o warsztacie Joanny Bator. I nie napiszę nic odkrywczego, książka ebook wyjątkowo mnie urzekła, najbardziej prawdopodobnie kreacja i autentyzm postaci, są one tak wielobarwne. Dokładnie zostało także oddane tło ówczesnych realiów, co dla mnie jest wielkim atutem.

• marcin nastrozny

  2018-03-22

  Można by rzec za jedną z głównych bohaterek, Jadwigą Chmurą. Książka ebook jakich wiele. A jednak to nieprawda. Jest w Piaskowej Górze coś nieuchwytnego, coś, co w opisie rzeczywistości wyzwala nieuchwytną magię zwykłego życia. To opowiadanie pełna nadzieji i optymizmu, lecz także cierpienia, zła i strachu, jest ona taka jakim jest i bywa życie. I właśnie na przekór wiecznym Jadwigom życzę sobie i innym czytelnikom odnalezienia jak najwięcej Dominik w nas samych.

• Marta

  2018-03-22

  absolutnie mądra powieść, która zagra w duszy, kazdemu, kto spędził własne dzieciństwo w latach 80tych i 90tych. Poruszająca najgłębsze struny, trzymająca w napięciu, ambitna, polecam!

• suzie_seler

  2018-03-22

  Lubie styl Joanny Bator - nietuzinkowy, inny, 'mroczny'..."Piaskowa Gora" mnie nie zawiodla. To bardzo przejmujaca opowiesc. Opiwiesc bez ani jednego dialogu.

• vunia

  2018-03-22

  Nie będę oryginalna, lecz wprost uwielbiam warsztat pisarski Joanny Bator, to jak przedstawiła rzeczywistość społeczno-historyczną w Piaskowej Górze jest godne największego uznania. Opowieść ta nie byłaby z pewnością tym czym jest gdyby nie postaci, bardzo charakterystycznie i ciekawie zarysowane.

• Karolina Bogucka

  2018-03-22

  Zazdroszczę wszystkim, którzy lekturę tej książki mają dopiero przed sobą. Ja mogę już tylko do niej wracać. Zalecam tą, jak i pozostałe części trylogii o Wałbrzychu.

• Revanadi

  2018-03-22

  To właśnie za sprawą "Piaskowej Góry" miałam okazję poznać wysublimowany kunszt pisarski Joanny Bator. I muszę przyznać, że stale jeszcze pozostaję pod wielkim wrażeniem. Teraz rozumiem zachwyty ponad warsztatem tej pisarki. "Piaskową Górę" wyróżnia plastyczność i namacalność opisów a także bardzo przemyślanie skonstruowani bohaterowie.

• Doompadida

  2018-03-22

  Przeczytałam dwie poprzednie powieści Bator i teraz niedługo sięgnę po PIASKOWĄ GÓRĘ. Fascynuje mnie sposób pisania autorki, lecz również to, że zawsze wraca do domu, własnego Wałbrzycha, na osiedle... dzieki jej książką zapragnęłam zobaczyć Wałbrzych jej oczami, jeszcze nigdy tam nie byłam.... Bator ma idealny dar pisania o rzeczach prostych, podstawowych sprawach w sposób cudowny i mądry. Szczerze polecam.

• Wenus

  2018-03-22

  Właśnie skończyłam czytanie "Piaskowej Góry" i tak zupełnie na świeżo jestem książką bardzo poruszona. Jest to niesamowicie przejmująca i smutna historia, lecz skłaniająca do refleksji ponad naszym swóim życiem. Myślę, że po przeczytaniu tej książki każdy zastanowi się ponad swoim życiem, co zrobić, aby przeżyć je jak najlepiej. Naprawdę zalecam tę książkę, choć po przeczytaniu pierwszych epizodów byłam do niej sceptycznie nastawiona.

• Emilija

  2018-03-22

  Następna książka ebook Joanny Bator i po raz następny zostałam wbita w fotel - jej książką, jej stylem, siłą plastyczności obrazu zawartego w słowach. Zawsze lubiłam styl Bator, zawsze było w nim tyle prawdziwości, tyle autentyzmu, myślałam często: ‘tak, ja to znam, to element życia’. Joanna Bator jest mistrzynią ‘tkania’ słowami obrazów o życiu.

• elfa

  2018-03-22

  "Piaskowa Góra" wciągnęła mnie w własny świat na tyle, że po przeczytaniu czułam pewien niedosyt i chciałabym, aby ta historia jeszcze trwała w mojej głowie. Opowieść pełna skrajnych emocji, przepełniona kobiecością i historiami, które łączą się w jedna całość. Interesujące opisy Wałbrzycha z czasów PRL-u, to dla mnie powrót do dzieciństwa. Bardzo fajna i interesująca książka, która jest watra przeczytania...jak nic na świecie. Polecam!

• Demirel

  2018-03-22

  "Piaskowa góra" to plątanina ludzkich losów, emocji, zdarzeń, życiowych błędów i niepowodzeń, trafnych wyborów. To historia paru pokoleń, które mierzą się z takimi samymi problemami. To opowieść uniwersalna i ponadczasowa, w której wielowątkowość i namnożenie bohaterów zauroczy każdego czytelnika gustującego w literaturze z najwyższej półki.

• Lena

  2018-03-22

  Piaskowa góra to plątanina ludzkich losów. Właśnie tam trafia Jadzia Chmura z mężem, a do nich dołącza córka Dominika. Rodzina staje się punktem wyjściowym do opowiedzenia wyjątkowej sagi o ludziach rzuconych w historyczne zawirowania.,,Piaskowa góra” uchwyciła paradoks przywar: z jednej strony są one tak oczywiste, że się nawet o nich nie mówi, lecz z drugiej są tak nieoczywiste, że zdajemy sobie sprawę z ich istnienia dopiero wtedy, gdy zobaczymy je cudzymi oczami. Okazuje się, że codzienne życie jest spoiwem do łączenia przeciwieństw i uciszania nielogiczności, a zbiorowość bardziej ceni sobie bezpieczną jednolitość niż odwagę potrzebną do opuszczenia skorupy. Autorka uczyniła z powieści językowy Babel i obok głębokich cięć dosadnością, graniczącą z wulgarnością, mamy literackie odwołania i poetyckie, niecodzienne metafory. Jest to wytrawna proza, która nie jest lekka ani łatwa, lecz swoim dopracowaniem na każdej płaszczyźnie, pochłania czytelnika aż do ostatniej strony.