Recenzje

• Wkp

  2018-03-22

  SPRAWIEDLIWOŚĆ PAPUGI Na polskim rynku wydawniczym Leonie Swann pojawiła się w roku 2006 ze własną debiutancką, wydaną rok wcześniej powieścią „Sprawiedliwość owiec”, zdobywając serca czytelników i robiąc nieco medialnego szumu. Wydana pięć lat potem kontynuacja przeszła już jednak bez większego echa, a na kolejną książkę niemieckiej autorki czytelnicy ponad Wisłą czekać musieli pół dekady. Na szczęście Swann prawdopodobnie na dobre zadomowiła się na półkach naszych księgarń, ponieważ niespełna półtora roku po udanym ”Krocząc w ciemności” dostajemy właśnie idealny „Pazur sprawiedliwości”, potwierdzający po raz następny klasę autorki. Opowieść zaczyna się jak na kryminał przystał – śmiercią. Cambridge. Młody człowiek wspina się na kościelną wieżę, z trudem wędruje po niej, znajdując się czterdzieści metrów ponad ziemią, lecz w końcu stopa trafia na pustkę. Facet zaczyna spadać, słysząc jedynie głos wrzeszczący z oddali: „Morderca!”. Wyjaśnienia sprawy podejmuje się lekar Augustus Huff, wykładowca z Camridge i profesor martwego studenta, który uważa, że chłopak nie zginął w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Wręcz przeciwnie, kto jednak mógłby go zamordować i dlaczego? Augustus zaczyna swoje śledztwo, a za pomocnika ma Graya, należącą do zmarłego afrykańską papugę. Jak się można spodziewać, to właśnie przemądrzałe ptaszysko stanie się ważne w rozwikłaniu całej zagadki. Nieudolny profesor i papuga stanowiąca jego zupełne przeciwieństwo. Brzmi to absurdalnie, lecz Leonie Swann zawsze wielbiła nietypowych bohaterów, jakby żywcem wyrwanych z typowej literatury przygodowej, lecz przeniesionych w nowe czasy. Z połączenia tych sprzecznych zdawałoby się fragmentów powstało dzieło, w którym przenikają się dziecięca niemal naiwność i tęsknota, głębia a także literacki hołd. Przede wszystkim jednak do rąk czytelnika trafia powieść, gwarantująca dobrą zabawę, odmienną od tego, co zaludnia półki z kryminałami/thrillerami. Poza tym także pod wobec stylu „Pazur sprawiedliwości” przedstawia się naprawdę dobrze. Autorka nie pisze w sposób klasyczny dla współczesnej literatury rozrywkowej, jej opisy mimo lekkości są pełne, a całość liryczna i niebanalna. Opowieść bywa brutalna, bywa również zabawna, cały czas jednak pozostaje bardzo przyjemna, interesująca i wciągająca. Fani thrillerów i kryminałów znudzeni ich wtórnością i nijakością na pewno będą zadowoleni, podobnie zresztą, jak wszyscy ci, którym do gustu przypadły poprzednie utwory Leonie Swann a także czytelnicy chcący czegoś innego, choć nieźle im słynnego zarazem. „Pazur sprawiedliwości” to dobra, warta polecenia lektura.