Zazwyczaj kiedy kończę czytać dobrą opowieść grozy, obawiam się, że już nikt nie wymyśli nic nowego, ani dobrego. Na szczęście następny raz się pomyliłem. Jednym tchem pochłonąłem wszystkie 3 części Pana na Wisiołach i spokojnie mogę je postawić na półce obok reszty moich perełek np. Kinga, E. Lee, Poe i innych. Co prawda dopatrzyłem się w dziele Piotra Kulpy wpływów Kinga (np. Lśnienia czy Cmętarza Zwięrząt), lecz są one tak umiejętnie wykorzystane i wplecione, że całość jest jak najbardziej oryginalna i świeża. Opowieść posiada wszystkie najistotniejsze fragmenty powieści grozy: mroczny klimat (mroczne Karpaty) - jest, wyraziste postacie - są, dreszczyk emocji - jest, momenty obrzydzenia - są, momenty strachu - są, interesująca fabuła - jest. Z niecierpliwością czekam na kolejne książki Pana Kulpy, taki talent nie może się zmarnować!