To twoja książka?

Recenzje

• Olena

  2025-06-26

  Nie sięgnęłam po tę książkę z ciekawości - tylko z wewnętrznej potrzeby. I od pierwszych stron wiedziałam, że to nie będzie zwykła lektura. To nie jest książka, którą się „czyta”. To książka, która czyta ciebie. Twórca nie pozuje na mentora, nie udziela rad, nie moralizuje. Pisze jak człowiek, który sam spadł, sam szukał, sam milczał - i który odważył się mówić. Z prostotą, lecz bez powierzchowności. Z delikatnością, lecz bez unikania niełatwych tematów. Porusza kwestie, które wielu z nas nosi w sobie, lecz ciężko je nazwać: wypalenie, samotność, zapytania o sens, o ciało, o relacje, które przestały oddychać. To proza na pograniczu eseju i osobistego dziennika. Nie fabuła gra tu rolę, lecz proces. Refleksja. Spotkanie z samym sobą - i nierzadko z tym, od czego uciekamy. Czułam, jakby twórca towarzyszył mi w momentach, w których ja nie umiałam być przy sobie. Każdy epizod miał własne tempo. Niektóre spowalniały czas, inne wyciągały to, co ukryte. A to wszystko bez zbędnej dramaturgii. Tylko prawda. I wiele ciszy - tej, której tak bardzo brakuje w codziennym świecie. Wzruszyła mnie postać dziadka. I to, jak jego obecność - nawet po latach - staje się przewodnikiem. Czułam w tym coś bardzo bliskiego, znajomego, jakby każde z nas miało taką osobę, o której myślimy, kiedy już nie mamy siły. To książka, która nie chce się podobać. Ona chce dotknąć. I robi to bardzo skutecznie. Zalecam ją każdemu, kto stoi na rozdrożu, kto czuje, że życie toczy się obok, kto szuka słów dla emocji, które ciężko wypowiedzieć. To lektura do zatrzymania, nie do pośpiechu. A może nawet - do przebudzenia.

• Olena

  2025-06-26

  Nie sięgnę��am po tę książkę z ciekawości - tylko z wewnętrznej potrzeby. I od pierwszych stron wiedziałam, że to nie będzie zwykła lektura. To nie jest książka, którą się „czyta”. To książka, która czyta ciebie. Twórca nie pozuje na mentora, nie udziela rad, nie moralizuje. Pisze jak człowiek, który sam spadł, sam szukał, sam milczał - i który odważył się mówić. Z prostotą, lecz bez powierzchowności. Z delikatnością, lecz bez unikania niełatwych tematów. Porusza kwestie, które wielu z nas nosi w sobie, lecz ciężko je nazwać: wypalenie, samotność, zapytania o sens, o ciało, o relacje, które przestały oddychać. To proza na pograniczu eseju i osobistego dziennika. Nie fabuła gra tu rolę, lecz proces. Refleksja. Spotkanie z samym sobą - i nierzadko z tym, od czego uciekamy. Czułam, jakby twórca towarzyszył mi w momentach, w których ja nie umiałam być przy sobie. Każdy epizod miał własne tempo. Niektóre spowalniały czas, inne wyciągały to, co ukryte. A to wszystko bez zbędnej dramaturgii. Tylko prawda. I wiele ciszy - tej, której tak bardzo brakuje w codziennym świecie. Wzruszyła mnie postać dziadka. I to, jak jego obecność - nawet po latach - staje się przewodnikiem. Czułam w tym coś bardzo bliskiego, znajomego, jakby każde z nas miało taką osobę, o której myślimy, kiedy już nie mamy siły. To książka, która nie chce się podobać. Ona chce dotknąć. I robi to bardzo skutecznie. Zalecam ją każdemu, kto stoi na rozdrożu, kto czuje, że życie toczy się obok, kto szuka słów dla emocji, które ciężko wypowiedzieć. To lektura do zatrzymania, nie do pośpiechu. A może nawet - do przebudzenia.

• Olena

  2025-06-25

  Nie sięgnęłam po tę książkę z ciekawości - tylko z wewnętrznej potrzeby. I od pierwszych stron wiedziałam, że to nie będzie zwykła lektura. To nie jest książka, którą się „czyta”. To książka, która czyta ciebie. Twórca nie pozuje na mentora, nie udziela rad, nie moralizuje. Pisze jak człowiek, który sam spadł, sam szukał, sam milczał - i który odważył się mówić. Z prostotą, lecz bez powierzchowności. Z delikatnością, lecz bez unikania niełatwych tematów. Porusza kwestie, które wielu z nas nosi w sobie, lecz ciężko je nazwać: wypalenie, samotność, zapytania o sens, o ciało, o relacje, które przestały oddychać. To proza na pograniczu eseju i osobistego dziennika. Nie fabuła gra tu rolę, lecz proces. Refleksja. Spotkanie z samym sobą - i nierzadko z tym, od czego uciekamy. Czułam, jakby twórca towarzyszył mi w momentach, w których ja nie umiałam być przy sobie. Każdy epizod miał własne tempo. Niektóre spowalniały czas, inne wyciągały to, co ukryte. A to wszystko bez zbędnej dramaturgii. Tylko prawda. I wiele ciszy - tej, której tak bardzo brakuje w codziennym świecie. Wzruszyła mnie postać dziadka. I to, jak jego obecność - nawet po latach - staje się przewodnikiem. Czułam w tym coś bardzo bliskiego, znajomego, jakby każde z nas miało taką osobę, o której myślimy, kiedy już nie mamy siły. To książka, która nie chce się podobać. Ona chce dotknąć. I robi to bardzo skutecznie. Zalecam ją każdemu, kto stoi na rozdrożu, kto czuje, że życie toczy się obok, kto szuka słów dla emocji, które ciężko wypowiedzieć. To lektura do zatrzymania, nie do pośpiechu. A może nawet - do przebudzenia.