Recenzje

• $zubson

  2018-03-21

  Po śmierci ukochanej głównego bohatera nastąpiła w nim pewna zmiana, mianowicie Katon z każdym dniem tęskni za Flawinią. Do tego dochodzi konflikt z groźnym klanem - druidami. Porwanie rodziny naczelnego wodza z katastrofy statku, zaskakujące zwroty akcji i kolejne dawki brutalności, samobójcza misja, która wywołuje u czytelnika skrajne emocje. Z każdym tomem coraz bardziej fascynuje mnie historia dwóch można by rzec przyjaciół Macro i Katona.

• Mamusz

  2018-03-21

  Przyzwoita przygoda umieszczona w realiach epoki.

• Wildrom

  2018-03-21

  Trzecia już element cyklu i stale zachowany zaskakująco niezły poziom. Podboje dokonywane przez rzymskich legionistów same w sobie są tematem fascynującym i barwnym, ale Simon Scarrow dodatkowo potrafił nadać im intrygujący wymiar. Nie brak oczywiście trzymającej w napięciu akcji, dynamizmu i plastyczności scen i opisów. Jestem na tak.

• mxf

  2018-03-21

  Polowanie to bardzo nieźle napisana powieść. Scarrow pokazał już w poprzednich tomach, że do pracy przygotował się bardzo solidnie. Lecz niepokoi mnie mimo wszystko zbyt znaczna ilość wtrąceń do treści, która przypomina bardziej mowa współczesny niż starożytny. Ciężko jest mi stwierdzić, na ile jest to sprawka autora, a na ile tłumacza. Mamy też więcej wulgaryzmów, które... prawdopodobnie, były charakterystyczne dla rzymskiego pospólstwa, zwłaszcza tego odbywającego służbę w legionach. W powieści, a w sumie i całym cyklu, zanotujemy brak dodatków budujących klimat ówczesnego świata i mistycznego Rzymu. Gdybyśmy zatem z powieści usunęli wszystko co dotyczy Orła, opisów sprzętu, hierarchii, to ciężko byłoby jednoznacznie stwierdzić jaką epokę twórca opisuje. Na pewno byłoby bliżej współczesności niż starożytności. Lecz i nawet wówczas zauważymy, że jest to bardzo niezła powieść.

• markow

  2018-03-21

  To naprawdę wciągający cykl. Serdecznie zalecam wszystkim wielbicielom starożytności.

• mxf

  2018-03-21

  Polowanie to bardzo nieźle napisana powieść. Scarrow pokazał już w poprzednich tomach, że do pracy przygotował się bardzo solidnie. Lecz niepokoi mnie mimo wszystko zbyt znaczna ilość wtrąceń do treści, która przypomina bardziej mowa współczesny niż starożytny. Ciężko jest mi stwierdzić, na ile jest to sprawka autora, a na ile tłumacza. Bardziej wiarygodne były powieści z trylogii Władcy mórz, gdzie twórca starał się oddać w języku dosłowne zachowania ówczesnych Rzymian - np. “przeklął Fortunę”. U Scarrowa nie doświadczymy takich smaczków. Mamy za to zdecydowanie więcej wulgaryzmów, które... prawdopodobnie, były charakterystyczne dla rzymskiego pospólstwa, zwłaszcza tego odbywającego służbę w legionach. W powieści, a w sumie i całym cyklu, zanotujemy brak dodatków budujących klimat ówczesnego świata i mistycznego Rzymu. Gdybyśmy zatem z powieści usunęli wszystko co dotyczy Orła, opisów sprzętu, hierarchii, to ciężko byłoby jednoznacznie stwierdzić jaką epokę twórca opisuje.