To twoja książka?

Recenzje

• Optymista

  2018-03-20

  Być może w tej odsłony dzieła mistrza grozy nie wzbudzą w odbiorcy przerażenia, lecz na pewno go zafascynują. To bardzo dobre wprowadzenie do świata Poego. Kto podejmie się dalszej wędrówki, może już liczyć wyłącznie na coraz mroczniejszy i bardziej niesamowity wymiar. Czy się jednak odważy? Więcej: http://recenzjeoptymisty.blogspot.com/2017/04/tajemnica-i-szalenstwo.html

• Wkp

  2018-03-20

  POE DLA DZIECI Edgar Allan Poe, któż z nas nie zna tego nazwiska. Jeden z mistrzów literackiej grozy, autor noweli kryminalnej i pierwszego w dziejach detektywa, twórca surrealistycznych wierszy i pełnych makabry i brutalności opowiadań. Jego dzieła inspirowały gigantów, jak choćby Fiodora Dostojewskiego czy legendę horroru Lovecrafta. Co jednak mogą mieć wspólnego z literaturą dziecięcą? Owszem, wpływy widoczne są także na tym polu, sam zresztą pamiętam postać Magiki De Czar występującą w komiksach z serii „Kaczor Donald”, której kruk powtarzał słowa „nigdy już” zaczerpnięte z „Kruka” Poego, lecz aby dawać jego teksty dzieciom? A jednak! Oto po drobnych przeróbkach w ręce młodych czytelników trafia właśnie bogato ilustrowany, cudownie wydany zestaw czterech typowych opowiadań autora. I rzeczywiście nadaje się dla tej grupy wiekowej. W „Opowieściach zagadkowych i szalonych” zebrano cztery klasyczne opowieści Poego, w tym te należące do ścisłej czołówki bibliografii autora: „Czarnego kota” i „Upadek domu Usherów”. W tym pierwszym, otwierającym zresztą książkę, pewien alkoholik i fan zwierząt z powodu nałogu zaczyna zaniedbywać własne pupile. A nawet gorzej. Pod wpływem upojenia najpierw okalecza, a później zabija własnego kota. Jego swoje życie powali zaczyna się rozpadać, a na dodatek zwierzę powraca zza grobu… W „Masce Czerwonej Śmierci” kraj pustoszy Czerwona Zaraza. Gdy ludzie masowo umierają, pewien książę zamyka się wraz z tysiącem zdrowych kolegów w warownym opactwie, gdzie czas spędzają na uciechach. Jednak jest coś, co nie daje nikomu spokoju: pewien dziwaczny zegar… Kolejnym tekstem zbioru jest „Żaboskoczek” opowiadający o kochającym żarty królu i jego błaźnie – kalekim karle. Błazen ów, Żaboskoczek, jak zwą go wszyscy ze względu na sposób poruszania się, miłuje z wzajemnością piękną karlicę. Jak dużo upokorzeń zniosą oboje? Książkę zamyka „Upadek domu Usherów” – historia mężczyzny, który przybywa do tytułowego domostwa. Zaproszony przez jego właściciela, a własnego przyjaciela z lat młodości, zjawia się by spędzić tam jakiś czas. Jaki jednak będzie pobyt w ponurej budowli? Zawsze jestem przeciwny wszelkim ingerencjom w odautorski tekst – nie kluczowe czy chodzi o skrócenie jakiejś opasłej powieści, czy również złagodzenie szczególnie krwawych fragmentów – i sądzę je za wręcz jedną z najgorszych rzeczy, jakie można zrobić utworowi. A jednak w przypadku tego zbiorku skłonny jestem przymknąć oko i zrozumieć ów zabieg. Poe w własnych opowiadaniach dawał upust szaleństwu i brutalności, więc prezentacja dzieciakom jego dorobku byłaby czymś niewskazanym. Można zapytać czy w takim razie nie powinno się zaprezentować im czegoś innego, dostosowanego do wieku odbiorcy, lecz to już kwestia indywidualna. Z doświadczenia jednak wiem, że współczesna groza dla dzieci (za paroma chlubnymi wyjątkami) nie reprezentuje zbyt wysokiej półki, a Poe to klasa sama w sobie. Poza tym dzieci lubią horrory, fragmentami charakterystycznymi dla tego gatunku przepełnione są niemalże wszystkie baśnie, Poe natomiast ociera się także o baśniowe klimaty (szczególnie w „Żaboskoczku”), co czyni jego twórczość bardzo kuszącą. Mimo ingerencji w pierwotny tekst, zebrane tu opowiadania zachowały własny charakter, moc i wartość literacką. Są mroczne, są przepełnione grozą, lecz ilustracje jakby żywcem wyjęte z filmów Tima Burtona łagodzą dodatkowo opisy, doskonale je uzupełniając. Gris Grimly udowadnia nimi, jak potrafią przemienić nastrój opowieści i dodać jej czarnego humoru. Poza tym znaczna ilość kolorowych grafik, nierzadko ukazujących wydarzenia kadr po kadrze własną formą przypomina niekiedy komiksy, co może stanowić kolejną zachętę dla młodych odbiorców by sięgnęli po ten tytuł. A warto to zrobić. Może nie poleciłbym „Opowieści zagadkowych i szalonych” tym młodszym czytelnikom, lecz starsze dzieci z pewnością będą bawić się znakomicie, korzystając z idealnie podanego, bezpiecznego strachu. Dlatego zachęcam Was do zapoznania się z ta publikacją i wejścia w osobliwy, fascynujący świat mrocznej fantazji Poego. To może być początek niesamowitej przygody.