Od niedawna odkrywam internet, bowiem jestem już emerytką i komputerem nie interesowałam się wcale. Za namową wnuka i z olbrzymią jego pomocą już wiem, jak np. napisać recenzję książki. Dlatego postanowiłam podzielić się wrażeniami po lekturze książki Pani Jolanty Szczygieł-Rogowskiej. Chciałabym zachęcić młodych ludzi do poznawania historii, czytania pamiętników, lecz przede wszystkim przestrzec przed zapominaniem i negowaniem tego, co było kiedyś. Kiedy czytałam "Opowieści białostockie" niektóre opisywane czasy były odległe i dla mnie. O tym np. że Białka wylała gdzieś koło roku 1923 słyszałam od mojego ojca, a hotel Ritz – duma przedwojennego Białegostoku – ledwie pamiętam jego ruiny. Jednak łezka nieraz zakręciła się w oku, kiedy czytałam nazwy zmienionych obecnie ulic (które pamiętałam) i wzruszające historie o zabawach na stawach przy ulicy Mickiewicza. Teraz to miejsce jest tylko sąsiedztwem Galerii Białej…Dziękuję autorce za te wspominki i gorąco zalecam wszystkim.