Dziś wśród księży jest naprawdę wiele gwiazdorów, jedni są po jasnej stronie mocy, inni po ciemnej. Można gwiazdorzyć na różnorakie sposoby, tak samo, jak dużo jest celebrytów antykościelnych, dużo jest również celebrytów kościelnych. Nie przepadam za tzw. katocelebrytami, tak samo jak za innymi gwiazdorami, i właśnie dlatego sięgnęłam po tę książkę. Nierzadko czytam książki ks. Wonsa i to, co mnie wciąż w nich ujmuje, to wyjątkowa skromność autora. Ta skromność sprawia, że pisane przez niego słowa, myśli, refleksje na temat Słowa Bożego, pojawiają się jako pierwsze przed czytelnikiem. Osoba księdza gdzieś znika, a on sam pełni rolę pośrednika. Relacja, która się wytwarza pomiędzy czytelnikiem a autorem, jest relacją wspólnego poznawania. Podobne refleksje miałam czytając wywiad Ryszarda Palucha z ks. Krzysztofem Wonsem. Tym razem też miałam wrażenie, że osoba księdza jest tam gdzieś ukryta, nie wyłania się na pierwszy plan, a on sam po prostu wypowiada się z wiarą.Choć rozmówcy podejmują tematy trudne, nie odwracają się od codzienności i jakiejś takiej, ludzkiej zwyczajności. Ta zwyczajność w żaden sposób nie upraszcza poruszanych problemów, lecz pogłębia refleksję ponad nimi. Warto przeczytać tę książkę i poświecić choć trochę czasu tematom duchowym, które nierzadko umykają nam w natłoku codziennych obowiązków. Nie potrafię powiedzieć czegoś więcej o tej książce, jak tylko tyle, że zakończyłam ją czytać z przekonaniem, że to była bardzo wartościowa lektura, która postawiła przede mną nowe zapytania i refleksje.