Otchłanny tylko czeka, aż zostanie wypowiedziane potężne zaklęcie, które pozwoli mu wnikać do prawdziwego świata. Moment ten staje się być niezwykle blisko, gdy adept magii jest coraz bliżej wypowiedzenia go i tym samym uwolnienia śmiercionośnej bestii. Siejące spustoszenie Kostuchy zostały pokonane i odesłane tam, skąd przyszły. Edmundowi udało się ocalić własnych przyjaciół z opresji i teraz spoczywa na nim ogromna odpowiedzialność za los pozostałych ludzi. W końcu liczy na niego całe Nethergrim. Lada chwila ma się odbyć święto Jul, w którego trakcie księżyc znika z nieba na pięć nocy, a przez pięć dni słonce wygląda, jakby w każdej chwili mogło spaść. Istnieje tradycja, która głosi, że losowy chłopczyk z wioski musi udać się po słońce. Kto tym razem będzie owym wybrańcem? Trylogia Nethergim porównywana jest pomiędzy innymi do serii „Zawiadowcy”. Może i zarys fabuły wydaje się być łudząco podobny do tego co znamy ze „Zwiadowców”, to na tym całe podobieństwo się kończy. Myślę, że takie przyrównywanie wpływa krzywdząco na dzieło Matthew Jobin’a. Gdy w końcu, podczas czytania przestałam doszukiwać się ewentualnych podobieństw i tego, co jest mi tak lubiane i znajome z powieści John’a Flanagan’a. Dzięki temu mogłam na spokojnie czerpać przyjemność z poznawania Nethergim. Nie jest to seria idealna. W całej historii pojawia trochę niespójności, lecz jeżeli chodzi o całokształt, to te drobne niedociągnięcia stają się niemalże niezauważalne. Akcja początkowo się wlecze, lecz gdy już nabierze rozpędu, to całkowicie pochłania. Jestem zauroczona kreacją istot przewijających się na kartach. Szczególnie sam Otchłanny, który jest zagadkowy i bardzo intrygujący. Z miejsca wzbudził moje zaciekawienie i chęć bliższego poznania go. Przygody nastolatków nierzadko były mroczne i trudne. Niekiedy wzbudzały nawet poruszenie. Jednak oni nie poddawali się i jak na własny młody wiek, byli dojrzali i zdolni do zaskakujących poświeceń. To niezła lektura, na wieczorny odpoczynek.