Mówiąc o długotrwałych wojnach, rzadko się zastanawiamy, co zmusza ludzi do bitew „na długich dystansach” . Właśnie po tej lekturze, po raz pierwszy, uzmysłowiłem sobie jeden fakt – w przypadku paru z omówionych konfliktów zbrojnych jak np. wojny punickie czy Wojna Stuletnia między Francją a Anglią (która tak naprawdę trwała lat 116) brały w nich udział co najmniej… 4 pokolenia.Analiza, którą przeprowadził Joseph Cummins podaje taką oto receptę na długoletni konflikt. Potrzebni są charyzmatyczni przywódcy, niesprawiedliwy pokój, konflikt etniczny albo religijny i zdolność do prowadzenia wojny, którą obecni eksperci od wojskowości nazywają „asymetryczną" lecz tak naprawdę jest to tylko świeża twarz, starej, dobrej wojny partyzanckiej. Cele mogą być różne:- od bitew o wzrost znaczenia państw o mocarstwowych zapędach (tu przeczytacie o wojnach persko-greckich, punickich i wojnach prowadzonych przez Turków osmańskich),- poprzez wojny religijne (tutaj nie mogło się obyć bez konfliktów żydowsko- rzymskich, brytyjsko-irlandzkich i izraelsko- arabskich),- partyzanckie (wojny Unii z Seminolami o Florydę i południową cześć obecnego stanu Georgia, Brytyjczyków z Afgańczykami, czy zmagania wojsk francuskich i amerykańskich z partyzantami Ho Chi Minha w Indochinach),- wojny narodowe (i tu historia naszych długotrwałych bitew z Rosjanami a także wojen bałkańskich)- czy wojny toczone współcześnie, gdzie Twórca nie dostrzega niczego poza „chaosem wojennym” takie jak ta, zakończona w 1996 roku wojna w Gwatemali czy wojna domowa w Sudanie.Wojną, która jeszcze na miano najdłuższej nie zasłużyła, lecz trwa już nad 15 lat to wojna, która rozpoczęła się 11 września 2001 roku atakami na budynki WTC. Bardzo syntetyczne opracowanie, dające możliwość bez długotrwałych studiów historycznych zrozumieć o co w danych konfliktach chodziło albo chodzi, poznać najistotniejsze postacie dramatu, przebieg najistotniejszych potyczek a także dowiedzieć się jakie były konsekwencje zakończenia owych zmagań. Dla wszystkich ciekawych się historią wojen, a nie mających ani siły ani ochoty na np. przebijanie się przez takie pozycje jak „Wojny peloponeskie” Tukidydesa czy „Wojna żydowska” Józefa Flawiusza to pozycja ze wszech miar godna uwagi. Dodatkowo – suto ilustrowana i bardzo cudownie wydana :-) http://niestatystycznypolak.blogspot.com/