Agnieszka Krizel z recenzje Agi Wiersze Brona zaskakują metaforycznymi tytułami, a dużo z nich też pewną regularnością budowy, która idealnie nadaje się, by dodać linię melodyczną i wyszłyby z nich bardzo wymowne piosenki. Poeta nie szczędzi nam w nich sentymentalnych obrazów, wyrazistych pragnień, przemyśleń, lecz nade wszystko przypomina o rzeczach ważnych, jeśli nie najważniejszych. Ponieważ kiedyś także nastąpi koniec świata, spełnią się nasze marzenia, czy po prostu odnajdziemy właściwe ścieżki na rozstajach: „A jak będzie koniec świata/ to już nigdy nie wtulimy się w siebie w tańcu/ Oddalimy się od siebie/ jakbyśmy ciągnęli sznur po jednym z końców”. Tomik Maksymiliana Brona zalecam szczególnie tym, którzy pragną chwili zadumania, refleksji, czy sentymentalnych powrotów do wspomnień, które zostały gdzieś w sercu, lecz boją się otworzyć przed drugim człowiekiem. https://nietypowerecenzje.blogspot.com/2018/02/na-wposwiadomy-powtarzajac-za-soba.html