Recenzje

• Zacisze Lenki

  2018-03-23

  Przyznam się, że dawno nie sięgałam po poezję. Tomik "Myślne miraże" Elizy Segiet wygrałam u Wioli z bloga Subiektywnie o książkach. Bardzo zawiodłam się na nim. Żałuję... Żałuję, że jest tak króciutki, dosłownie do przeczytania w kilkanaście minut, no może ciut dłużej, jeśli ktoś lubi delektować się słowem pisanym. Poetka pisze o rzeczach trudnych, prostym językiem. Stany duszy autorki nierzadko są równe z moimi, więc prosto było mi się identyfikować z podmiotem lirycznym. Kilka wierszy mnie urzekło, lecz zacytuję tylko dwa, które skradły moje serce. Pierwszy z nich jest jakby o mnie, o moim charakterze, lecz i o blogowaniu "Gdybym była" Gdybym była jak wiatr i szeptała ciszą, gdybym była jak chmura i okrywała słońce, gdybym była... Jestem tylko kobietą. Słowem przytulam serca, a słowo ocieplam słowem. Słowa mają olbrzymią moc, są delikatne i subtelne, lecz mogą również ranić. Nierzadko pozostają one tylko myślami, niekiedy gdzieś umykają. Z kolei drugi wiersz zwraca uwagę, żeby nie odpłacać za zło tym samym. Ten utwór również jest mi bardzo bliski. "Nic nie oddaję" Za serce daję serce, za miłość daję miłość, za zawiść nic nie oddaję. "Myślne miraże" przeżywa się wszystkimi zmysłami. Poezja Elizy Segiet pełna jest melodycznych słów i obrazów. Element wierszy jest bardzo kobieca, a podmiot liryczny szuka swego miejsca w świecie. Autorka zwraca uwagę, żeby nieźle wykorzystać dany nam czas. Tomik kończy się wierszem dającym nadzieję.