Koniec XIX wieku i początki XX, to okres w którym nastąpił prawdziwy "wysyp" świeżych wynalazków, rewolucyjnych idei. Zmieniało się życie zwykłych ludzi, a potężne kiedyś mocarstwa chyliły się powoli ku upadkowi. Polska w tym czasie znajdowała się stale pod zaborami, jednak widziano już przyszłość, która jak czas pokaże przyniosła znaczące zmiany. W tym czasie także zapanowała moda na pisanie różnego rodzaju pamiętników, wspomnień, które miały przyszłym pokoleniom ukazać życie i obyczaje ludzi i krain.Przykładem takich wspomnień są pamiętniki Jana Gawrońskiego, który przez przez kilkanaście lat uzupełniał własne zapiski. A kimże był ów Jan Gawroński? Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości człowiek ten był znanym i cenionym przedstawicielem naszego kraju, na takich placówkach jak Turcja czy Austria. Po wojnie pozostał na emigracji we Włoszech.W własnych obszernych wspomnieniach cofa się do końca XIX wieku, do własnych narodzin. Dom własnego dzieciństwa, w gruncie rzeczy sielankowe dzieciństwo. Mnóstwo osób przewijających się przez jego życie. Ukochany dziadek, rodzice, dworek, służba, niańki. Beztroskie dzieciństwo w szlacheckim dworku, a później coraz cięższe czasy, które zapewne odcisnęły na nim własne piętno. Wojna polsko-bolszewicka, w której brał czynny udział. A później wolna Polska i zupełnie inne czasy.Człowiek, który został gruntownie wykształcony na takich renomowanych uczelniach, jak Oxford, po latach został ambasadorem. Jego zapiski są pełne humorku, różnego rodzaju anegdot. Są pełne przemyśleń i wniosków. Jednak nie można ich uznać za nudne, czy nie warte uwagi. Przeciwnie, obraz który przedstawia nam twórca jest fascynujący i godny uwagi. Dodatkiem-tradycyjnie w tego rodzaju publikacjach są zdjęcia przedstawiające różnorakie etapy życia autora, osób mu najbliższych i o dużo więcej. Polecam, zachęcam do lektury.