„Moja potyczka 5” to lektura, w której niczego mi nie brakuje. To proza tak samo szczera, frustrująca, lecz porywająca, jak poprzednie tomy. Po skończeniu jej najpierw ogarnęła mnie ogromna fascynacja tym, co wyszło spod pióra Norwega – mnogość wątków i ich doskonałe połączenie, różnorakie stany emocjonalne, którym podlegał bohater i które od razu przechodziły na moją osobę, prostota stylu i jeszcze bardziej prowokacyjne kreowanie własnej osoby – wywarły na mnie tak ogromne wrażenie, że przez pierwsze kilka minut nie potrafiłam zebrać myśli, nie byłam w stanie książki ocenić, wiedziałam tylko, że to jest dobre i że na to ze strony Knausgårda czekałam. Później poczułam olbrzymią ulgę, że to jednak rzecz o dużo lepsza niż „czwórka” i że wszystkie moje obawy były zbędne. Lecz na samym końcu odczułam olbrzymi smutek, ponieważ zrozumiałam, że to przedostatni tom i naprawdę nie potrafiłam sobie wyobrazić wieczorów, podczas których nie będę już czekać na Knausgårda.To naprawdę niezła i wielka literatura.