Prawdopodobnie każdy z nas zna powiedzenia dotyczące uczenia się (nauka to potęgi klucz), prezentacji własnej osoby (siedź w kącie, a znajdą cię), a element osób doświadczyła także – niestety – presji rodziców związanej z ich błędnym (i nieprzystającym do współczesności) przekonaniem, że perfekcjonizm, bycie najlepszym, zagwarantuje nam wysoką pozycję społeczną a także szeroko rozumiane szczęście. Bardzo nierzadko dzieci są niejako zmuszone do obrania określonej drogi, wdrukowano im określony schemat postępowania, a także przekonanie, że ciężka praca, podejmowanie kolejnych wyzwań, branie na własne barki coraz więcej i więcej, przyniesie pozytywne rezultaty. Takie dzieci czują presję, by być we wszystkim najlepszym, a jakiekolwiek odstępstwo od tej normy traktują niczym życiową katastrofę. Kolejne zajęcia, które mają rozszerzać umiejętności, pieczołowicie wypełnione zajęciami pozalekcyjnymi kalendarze, prestiżowe studia, rozliczne aktywności tworzące podwaliny przyszłej kariery … ta gonitwa tak naprawdę nigdy się nie kończy. Zawsze bowiem będzie coś, co trzeba zgłębić, zawsze będzie jakieś wyzwanie, które warto podjąć, które może przynieść korzyści w przyszłości. Czy starając się wpasować w ten schemat, w wizerunek perfekcjonisty, rzeczywiście jesteśmy spełnieni i szczęśliwi? Gdyby tak było, zapewne nie mielibyśmy tylu przypadków wypalenia zawodowego, depresji, samobójstw. Gdyby bycie perfekcyjnym dawało pozytywne wyniki dla nas samych też w dłuższej perspektywie czasu, to ludzie nie porzucaliby z dnia na dzień intratnych posad i nie wyjeżdżaliby na drugi koniec świata by uprawiać pietruszkę czy lepić garnki. Gdzie zatem jest ta granica, między byciem obowiązkowym, sumiennym, a destrukcyjnym perfekcjonizmem? I co najważniejsze, czy po latach musztry, wychowania w duchu perfekcjonizmu i wypełniania narzuconych przez społeczeństwo ról, mamy jeszcze szansę na zmianę, zanim będzie za późno? O tym, jak nauczyć się żyć na luzie, jak odpuścić pewne rzeczy, jak dbać o potrzebny dla naszego zdrowia (tak fizycznego, jak i psychicznego) balans, pisze Katarzyna Czyż w doskonałym poradniku „Miej wyje**ne, będzie ci dane. O niełatwej sztuce odpuszczania”. Opublikowana nakładem Wydawnictwa OnePress pozycja, to dla wielu ostatnia deska ratunku, to bodziec do tego, by przemienić własne życie. To lektura zarówno dla tych, którzy borykają się ze swoim perfekcjonizmem i nawet jeśli są świadomi, iż jest on źródłem ich problemów, nie potrafią sobie z tym poradzić. To też lektura dla rodziców perfekcjonistów, być może pozwoli ona uświadomić popełnione w wychowaniu błędy i wspomóc dzidziuś w tytułowej sztuce odpuszczania. To wreszcie książka ebook dla wszystkich, którzy chcą ruszyć do przodu, lecz już bez przygniatającego ich barki ciężaru i głosu wewnętrznego krytyka w głowie. Tutorial składa się z trzech części, możemy wiec potraktować zawarte tam info wybiórczo, choć ja zachęcam jednak – przynajmniej przy okazji sięgnięcia po książkę po raz pierwszy – do uważnej lektury wszystkich jej rozdziałów. Element pierwsza pokazuje drogę samej autorki, wszystko to, co ją ukształtowało, uczyniło z niej perfekcjonistkę, a ostatecznie wyczerpywało i odbierało radość z osiągnięć. Doskonała córka, grzeczna dziewczynka i wzorowa uczennica, błyskotliwa studentka, najmłodsza doktorantka – to tylko niektóre z ról, które Czyż odgrywała na przestrzeni lat. W wielu z tych zachowań, życiowych wyborów znajdziemy odbicie własnych decyzji, dlatego również warto z tą krótką autobiografią się zapoznać, wyciągając (poprzez analogię) wnioski z doświadczeń autorki. Element druga to praktyczne podejście do tematu. Autorka omawia narzędzia o których mówi na prowadzonych przez siebie warsztatach i szkoleniach. Zostały one zebrane w”7 krokach opuszania”, które prowadzą nas do pozbycia się perfekcjonizmu. Począwszy od kroku pierwszego, czyli nazywania emocji, po krok siódmy, czyli …humor, uczestniczymy w pewnej drodze, a właściwie procesie, którego wynikową musi być zmiana. Chociażby z tego względu, że zaczynamy rozumieć własne emocje, potrzeby, uczymy się wyznaczać cele i relaksować. W części trzeciej znajdziemy wskazówki, w jaki sposób poprawić własną jakość życia, oparte na różnorakich filozofiach i podejściach do rzeczywistości. To wszystko składa się na wyjątkowy poradnik, który pomaga nam lepiej żyć. Lepiej, znaczy bez niepotrzebnego stresu związanego z perfekcjonizmem, bez szalonej gonitwy czy – przeciwnie – stania w miejscu w oczekiwaniu, aż wszystkie warunki będą doskonałe. Książka, napisana z wielkim dystansem do siebie i życia, a także z humorem, pomaga nam osiągnąć stan, podczas którego mamy wyje**na na dużo spraw, które w innych okolicznościach miałyby na nas destrukcyjny wpływ! Justyna Gul Qultura słowa