Samotnym można być wszędzie, lecz dziś razem z autorką zabieram Was do miasta milionów, gdzie ten stan nabierze zupełnie innego znaczenia. Co to znaczy być samotnym? Wracać do pustego domu, gdzie słychać tylko głuchą ciszę? Czy może pośród gwaru rozmów potrafić zatopić się w sobie i myśleć? Czy samotnym znaczy być nierozumianym? Nieakceptowanym? Lekceważonym? A może dużym artystą z dużym pragnieniem miłości? Można być samym, lecz nie samotnym. I odwrotnie. Można istnieć w tłumie i w nim zniknąć. Autorka stworzyła przejmującą, czasem gorzką i porywającą opowiadanie nie tylko o własnej samotności, lecz i osób, które żyły i tworzyły w Świeżym Jorku. Które, jak Greta Garbo, przemykały jego ulicami, czy zatapiały się w sztuce jak Warhol, Hooper, Wojnarowicz czy Nomi. Omawia jakie piętno odcisnął na nich HIV i jaką drogę musieli przejść, żeby docenił ich świat. Czy samotność da się okiełznać? Jeśli tylko tego pragniemy, to owszem. Lecz są i tacy, którzy z samotności czerpią najwięcej i nie ma sensu na siłę ich zmieniać. Każdy z nas bowiem wie najlepiej, co mu jest potrzebne do tego, żeby być szczęśliwym. Ja jestem tą książką zachwycona. Jej smutkirm, plastycznością, melancholią. Osobami, które tutaj spotkałam i o których teraz będę chciała dowiedzieć się jeszcze więcej. Zalecam ogromnie!!!