Normalna niezwyczajna opowiadanie miłosna. Mamy czworo bohaterów: miasto, jego, ją i obraz. Miejscem akcji jest Wenecja, miasto na wodzie, miasto wyjątkowe, miejsce gdzie nierzadko nie wiadomo co jest rzeczywistością,a co wyobraźnią. Pewnego dnia do Wenecji przyjeżdżają oni. Bea i Luis są jakby z zupełnie innych światów. Jedno z nich zajmuje się sztuką i w National Gallery w Londynie, drugie nauką, jest inżynierem budowy okrętów. Co istotne, jedno z nich zmaga się ze śmiertelną chorobą. Dni tej osoby są w zasadzie policzone. Podróż do Wenecji ma być metodą na ostatni zryw, na przeżycie w najpełniejszy sposób tego co jeszcze możliwe. Przez cała lekturę (mimo, iż nie jest to pesymistyczna książka) czułam magię Wenecji, magię łączącego kochanków uczucia, lecz przede wszystkim zbliżający się nieuchronnie koniec. Ciężko napisać o czym jest Metafizyka. To opowiadanie smutna, a jednak budująca, ukazująca potęgę i istnienie wielkiego, wyjątkowego uczucia. Miłość u Majewskiego jest potężna, lecz trudna, bolesna, skazana na okrutny koniec. Czy względem tego warto w ogóle kochać, pragnąć, pragnąć czegoś, kogoś? Napisałam, iż bohaterem jest jeszcze obraz. To prawda. To wspaniałe dzieło, niezwykły obraz Hieronima Boscha Ogród rozkoszy ziemskich.Bea jest zafascynowana zagadkowym malarstwem Boscha. Sztuka tego artysty, ten konkretny obraz odegrają ogromnie ważną rolę w całej opowieści. Obraz ten jest także dla autora i czytelnika punktem wyjścia do bardzo kluczowych przemyśleń, do postawienia wielu ważnych pytań. Krótka, wydawałoby się, iż banalna, a jak się okazuje w trakcie lektury - niezwykła, ponadczasowa historia o życiu, miłości, nadziei, potyczce i wielkiej samotności. A w tle niezwykłe miasto i obsesyjne zafascynowanie życiem a także sztuką. Spisane w formie fascynującego monologu. Gorąco polecam.