Recenzje

• PannaKac

  2018-03-23

  Wiem, że zdania są podzielone, lecz spodobała mi się zbiór 20 ebooków na 20-lecie Świata Książki. I nie chodzi o szatę graficzną czy o moją olbrzymią miłość do tego wydawnictwa. W jakiś sposób dobór ebooków tworzących tę serię odpowiada liście ciekawych mnie polskich twórców czy pozycji, z którymi nie miałam się jeszcze okazji zapoznać. Uznałam więc, że jest to niezły powód, niezły pretekst. No i jest!A jest niemało - coś wyciszającego, coś odsuwającego człowieka od gwaru świata; coś, przez co skierowałam się do wnętrza, tej części głęboko odpowiedzialnej za bardzo osobistą refleksję. Ruch ten był płynny, ponieważ i lektura Melancholii jest właśnie taka, choć na pewno wymaga skupienia. Chciałam dowiedzieć się, co oznaczają: "ci, co nigdy nie odnajdą straty". A Marek Bieńczyk udowodnił mi, że każde rozwinięcie tych słów prowadzi właśnie do nich.Objętość książki pozwala zakreślić obraz stosunkowo dokładnie. Źródła, objawy i skutki, metody leczenia czy twórczego wykorzystywania. Przykłady osób, które na melancholię rozpaczały i dzieł, które dzięki melancholii powstały. Zaczyna się od rozdziału Na placu Carrousel, potem trwa w elementach tytułowanych mniej czy bardziej oczywiście: Czarna żółć, czyli nic, które boli, Freud i twarz melancholijna, Labirynt wiecznego tułacza, Ironia i śmiech, Zwierciadło i możliwość.Uprzedzając zapytania czy potrzebę wyszukania dodatkowych informacji w Internecie: jest to książka ebook eseistyczna, co wymaga - moim zdaniem - odpowiedniego typu czytelnika. Marek Bieńczyk stworzył esej o wrażliwości melancholijnej i jej realizacjach czy odbiciach w kulturze. Dodajmy: w kulturze szeroko pojętej. Nie uważam więc, by była to książka ebook dla każdego. Potrzebne jest pewne zaplecze wiedzy czy ogólnego pojęcia dotyczącego choćby literatury, by w pełni móc zrozumieć czytaną lekturę i się nią delektować. A przecież jest czym, ponieważ melancholia ma tyle twarzy, ile osób czuje ją w własnych kościach i ilu twórców próbowało kiedyś uwięzić jej naturę w słowach. Od baudelaire'owskiego łabędzia, przez Hoffmanna, Kirkegaarda, Freuda, aż po Foucaulta czy Marię Janion. Mimo tych licznych odniesień - albo właśnie dzięki nim - nie czułam, by tekst gdzieś się spieszył. Pośpiech wszak nie jest wskazany gdy język o tak wyjątkowej figurze.Pełna chłopczykowi na: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2015/02/melancholia-o-tych-co-nigdy-nie-odnajda.html