To słodko gorzka opowieść. Pani Anna w lekkim stylu, z przymrużeniem oka, lecz jednocześnie dając do myślenia przedstawiła obraz matki. Różnorakie perspektywy i odmienne podejście do tematu. Przypadki bardziej i mniej skomplikowane. Samo życie. Czyta się niemalże jak rozmowę z przyjaciółką, która zwierza się nam ze własnych problemów. Niekiedy miałam wręcz wrażenie, jakby to był opis mojego macierzyństwa. Prócz trzech głównych bohaterek, jest jeszcze grupka dziarskich emerytek zrzeszonych w Koło Gospodyń Miejskich. Akcja rozgrywa się na Górnym Śląsku więc przy okazji owych emerytek mamy okazję liznąć śląskiej gwary i poznać kilka lokalnych zwyczajów. Dla kontrastu, aby zbyt nie idealizować miłych starszych pań, jedna z nich to teściowa niczym z kawałów. Wiadomo co będzie się działo. W tej lekkości formy autorka nie zapomniała, że codzienność nie składa się z samych pozytywów. Czasem trzeba przełknąć gorzką pigułkę, zakasać rękawy i zmierzyć się z przeciwnościami losu. Poruszyła kłopot związany z nieuleczalną chorob��, jaką jest alzheimer. Przedstawiła go zarówno ze strony chorego, jak i jego bliskich. Zwróciła także uwagę na brak tolerancji i głęboką potrzebę akceptacji. Uwypukliła stereotypy i nielubiane przeze mnie "co ludzie powiedzą". Wszystko to zgrabnie zazębia się i przenika, opisując dzieje zwykłych ludzi i ich codziennych zmagań. Czytajcie! Ogromnie polecam!