Strona 1 — Mia∏am — westchn´∏a Malutka Czarownica. Malutka Czarownica — Jak to: mia∏am? Co to znaczy? obmysla zemste˛ — To znaczy, ˝e przepad∏a. — Miot∏a...? — Przepad∏a — powtórzy∏a Malutka Czarownica. Teraz kruk zrozumia∏. Przekrzywi∏ g∏ow´ i powiedzia∏: Ach, jaka d∏uga by∏a ta droga do domu! Trzy dni i trzy — Wi´c ci´ z∏apa∏y? To by∏o do przewidzenia. Dziwi∏- noce w´drowa∏a Malutka Czarownica na obola∏ych no- bym si´, gdyby si´ sta∏o inaczej. Na nic lepszego nie za- gach, a podeszwy jej bucików by∏y ca∏e w strz´pach. Do- s∏u˝y∏aÊ. piero czwartego ranka dotar∏a do domu. Malutkiej Czarownicy by∏o ju˝ wszystko jedno. „Spaç! — Nareszcie wróci∏aÊ! — powita∏ jà kruk Abraksas. — myÊla∏a tylko. — Spaç!” Siedzia∏ na kominie domu i z niepokojem czeka∏ na swo- Powlok∏a si´ do izby i rzuci∏a si´ na ∏ó˝ko. jà panià. Kiedy jà zobaczy∏, kamieƒ spad∏ mu z serca. Roz- — Hej! Zdejmij chocia˝ te zakurzone ∏achmany! — winà∏ skrzyd∏a i pofrunà∏ na jej spotkanie. oburzy∏ si´ Abraksas, ale Malutka Czarownica ju˝ chrapa- — ¸adna historia! — zakraka∏. — Ca∏ymi dniami latasz ∏a. Spa∏a jak suse∏ a˝ do nast´pnego ranka. po Êwiecie, a ja tu siedz´ i czekam jak g∏upi. Kiedy si´ obudzi∏a, Abraksas siedzia∏ na por´czy ∏ó˝ka. Przyjrza∏ si´ uwa˝nie Malutkiej Czarownicy i przesko- — Wyspa∏aÊ si´? — zapyta∏. czy∏ z nogi na nog´. — Troch´ — odpowiedzia∏a Malutka Czarownica, zie- — Jak ty wyglàdasz! Dlaczego kulejesz? JesteÊ zakurzo- wajàc. na od stóp do g∏owy! Czy˝byÊ wraca∏a piechotà? MyÊla- — Mo˝e wreszcie opowiesz, co si´ z tobà dzia∏o? ∏em, ˝e mia∏aÊ z sobà miot∏´! 20 21 Strona 2 Strona 3 — Najpierw zjem Êniadanie. Z pustym ˝o∏àdkiem bar- za˝àda∏a, ˝eby mnie Najwa˝niejsza Czarownica ukara∏a. dzo trudno opowiadaç. Nawet odebranie miot∏y jej nie wystarczy∏o. Wszystkie- Nie spieszàc si´, Malutka Czarownica zjad∏a obfite Ênia- go jej by∏o ma∏o! danie. Kiedy pomimo najlepszych ch´ci nie mog∏a ju˝ — Tak — powiedzia∏ kruk — postàpi∏a podle. Ale mÊciç wi´cej zmieÊciç, odsun´∏a talerz i wszystko opowiedzia∏a. si´ za to...? — Mia∏aÊ szcz´Êcie przy swojej lekkomyÊlnoÊci — po- — Zaczaruj´ jà tak, ˝e b´dzie mia∏a Êwiƒski ryj, oÊle wiedzia∏ Abraksas. — Pami´taj jednak, ˝e do przysz∏ego uszy, ciel´ce kopyta, kozià brod´ i krowi ogon! — sycza∏a roku musisz staç si´ dobrà czarownicà. Malutka Czarownica. — Postaram si´ — obieca∏a. — Od dziÊ b´d´ si´ uczy∏a — Krowi ogon i kozia broda? — prychnà∏ drwiàco mà- nie szeÊç, lecz siedem godzin dziennie. Ale oprócz tego dry kruk. — Có˝ to znaczy dla tej pioruƒskiej ciotki? Jest musz´ jeszcze zrobiç coÊ bardzo wa˝nego. przecie˝ czarownicà jak ty i w mgnieniu oka potrafi — Co takiego? wszystko odczarowaç. Malutka Czarownica wykrzywi∏a ze z∏oÊcià twarz i wy- — Tak sàdzisz? — Malutka Czarownica zrozumia∏a, ˝e cedzi∏a przez zaciÊni´te z´by: oÊlimi uszami i ciel´cymi kopytami niewiele zwojuje. — — Mu-sz´ si´ zem-Êciç! Masz racj´ — powiedzia∏a. — Ale wpad∏am na jeszcze — Na kim? lepszy pomys∏. Ciotka Rrum-Brum-Trrach zostanie — Na ciotce Rrum-Brum-Trrach! To ten potwór jest unieszkodliwiona na dobre. Nie wierzysz? wszystkiemu winien. Ona mnie wyda∏a! Tylko ona! To — Mo˝liwe — odrzek∏ Abraksas — ale obawiam si´, ˝e przez nià mam obola∏e nogi i zdarte zelówki. To ona pod- je˝eli zrobisz coÊ z∏ego ciotce Rrum-Brum-Trrach, to judza∏a przeciwko mnie inne czarownice. Ona pierwsza gorzko tego po˝a∏ujesz. 24 25 Strona 4 — Dlaczego? — zawo∏a∏a zdziwiona Malutka Czarow- Malutka Czarownica spojrza∏a niepewnie na màdrego nica. kruka. — Bo obieca∏aÊ Najwa˝niejszej, ˝e zostaniesz dobrà — Mówisz powa˝nie? czarownicà. A dobre czarownice nie mogà robiç nic z∏ego. — OczywiÊcie — powiedzia∏ Abraksas. — Na twoim Wbij to sobie do g∏owy! miejscu dobrze bym si´ nad tym zastanowi∏. Strona 5 — Jest z∏ym cz∏owiekiem! — wo∏a∏y kobiety.— Dawny Naprzod, synku! leÊniczy pozwala∏ zbieraç chrust. A nowemu to si´ nie po- doba. Nie wyobra˝asz sobie, jak na nas wrzeszcza∏. Ko- niec na zawsze z tanim opa∏em! Kobiety zacz´∏y znowu p∏akaç, ale Malutka Czarownica Od tej pory Malutka Czarownica zawsze si´ ju˝ trosz- pocieszy∏a je: czy∏a, aby zbieraczki chrustu nigdy nie wraca∏y do domu — Zobaczycie, ˝e nowy leÊniczy si´ poprawi. Przemó- z pustymi koszami. Tote˝ mia∏y dobry humor i przy spo- wi´ mu do rozsàdku. tkaniu z nià mówi∏y z uÊmiechem: — A jak to zrobisz? — dopytywa∏y si´ kobiety. — W tym roku zbieranie drzewa jest prawdziwà przy- — Znajd´ sposób. Idêcie do domu i nie martwcie si´. jemnoÊcià. Warto chodziç do lasu. Od jutra nowy leÊniczy pozwoli wam zbieraç tyle chru- Bardzo wi´c by∏a zdziwiona, kiedy pewnego dnia spo- stu, ile potraficie udêwignàç. tka∏a trzy znajome kobiety zap∏akane i z pustymi koszami. Kiedy kobiety odesz∏y, Malutka Czarownica w mgnie- Przecie˝ poprzedniego wieczoru wyczarowa∏a silny wiatr niu oka wyczarowa∏a kosz nape∏niony chrustem. Postawi- i suchych ga∏àzek i kory nie brakowa∏o. ∏a go na skraju drogi i usiad∏a obok, jakby odpoczywa∏a — Pos∏uchaj, co nam si´ wydarzy∏o — szlocha∏y kobie- po zbieraniu ga∏´zi. ty. — Nowy leÊniczy zabroni∏ zbierania chrustu! Wysy- Nie musia∏a d∏ugo czekaç, gdy nadszed∏ nowy leÊniczy. pa∏ nam pe∏ne kosze i zagrozi∏, ˝e nast´pnym razem ka˝e Pozna∏a go od razu po zielonej kurtce, strzelbie i skórza- nas aresztowaç. nej torbie myÊliwskiej. — A to si´ popisa∏! — powiedzia∏a Malutka Czarowni- — Ha! — zawo∏a∏ leÊniczy. — Jeszcze jedna! Co tu robisz? ca. — Skàd mu to przysz∏o do g∏owy? 46 47 Strona 6 — Odpoczywam — powiedzia∏a Malutka Czarownica. — Kosz jest taki ci´˝ki, ˝e musz´ troszk´ odsapnàç. — Nie wiesz, ˝e zbieranie chrustu jest zabronione? — Nie. Skàd mam o tym wiedzieç? — Ale teraz ju˝ wiesz! — fuknà∏ leÊniczy. — Wysypuj chrust i wynoÊ si´ stàd. — Mam opró˝niç mój kosz? Kochany panie leÊniczy, niech si´ pan zlituje! Nie mo˝e pan zrobiç tego starej kobiecie! — Zaraz ci poka˝´, co mog´ zrobiç! — wrzasnà∏ leÊni- czy i z∏apa∏ za kosz, ˝eby go wysypaç. Wtedy Malutka Czarownica powiedzia∏a: — Niech pan to zostawi! LeÊniczy by∏ wÊciek∏y. Chcia∏ krzyknàç: „Ka˝´ ci´ za- mknàç”, ale zamiast tego powiedzia∏: — Stokrotnie przepraszam, ˝artowa∏em. OczywiÊcie, ˝e mo˝esz zatrzymaç chrust. „Jak to si´ sta∏o? — myÊla∏ zmieszany. — Powiedzia∏em przecie˝ zupe∏nie coÊ innego, ni˝ chcia∏em”. Nie móg∏ wiedzieç, ˝e by∏y to czary. 48 Strona 7 — Widzisz, synku, to mi si´ podoba! — rzek∏a czarow- LeÊniczy ch´tnie nica. — Gdyby jeszcze ten kosz nie by∏ taki ci´˝ki! pos∏a∏by kosz ra- — Czy mam ci pomóc? — zapyta∏ leÊniczy. — Móg∏- zem ze zbieraczkà bym ten chrust zanieÊç ci do domu... chrustu i jej kru- — Naprawd´, synku? — rozeÊmia∏a si´. — Jak to ∏adnie kiem tam, gdzie z twojej strony! Co za uprzejmy m∏ody cz∏owiek! pieprz roÊnie, ale „Co te˝ ja plot´? Zupe∏nie siebie nie poznaj´” — myÊla∏ by∏ bezradny. Mu- nowy leÊniczy i wbrew swojej woli za∏adowa∏ sobie ci´˝- sia∏ dêwigaç po- ki kosz na plecy. s∏usznie, ob∏adowa- — Mateczko — rzek∏ po chwili. — JeÊli jesteÊ zm´czo- ny niby osio∏. na, mo˝esz usiàÊç na koszu. — Prosto przed — Mówisz to powa˝nie? — zapyta∏a Malutka Czarow- siebie! — wo∏a∏ nica. Abraksas. — I szyb- LeÊniczy by∏ bliski rozpaczy, gdy us∏ysza∏ siebie, odpo- ciej, mój osio∏ku, wiadajàcego grzecznie: szybciej! Bo b´d´ — Ale˝, oczywiÊcie! Prosz´ ci´, w∏aê na gór´. ci´ musia∏ dziobnàç Malutka Czarownica nie da∏a sobie tego dwa razy po- w siedzenie. wtarzaç. Wskoczy∏a jednym susem na kosz, a kruk przy- Nowemu leÊni- cupnà∏ na jej ramieniu. czemu robi∏o si´ — Mo˝emy ruszaç! Naprzód! na zmian´ to zimno, 50 51 Strona 8 Strona 9 to goràco. Bieg∏ k∏usem bez przerwy i wkrótce ocieka∏ po- Nowy leÊniczy skinà∏ g∏owà. Zm´czony powlók∏ si´ tem. J´zyk wywiesi∏ na ca∏à d∏ugoÊç. Zgubi∏ swój zielony do swojej leÊniczówki. Od tej pory ka˝dà zbieraczk´ chru- kapelusz i skórzanà torb´. Równie˝ strzelba gdzieÊ mu stu omija∏ z daleka. upad∏a. Malutka Czarownica cz´sto Êmia∏a si´ z tego ˝artu. Biega∏ tak po ca∏ym lesie, a kruk Abraksas komende- — Zawsze b´d´ tak post´powaç! — oÊwiadczy∏a kruko- rowa∏: wi. — Pomagaç dobrym ludziom, a dawaç nauczk´ z∏ym. — Na lewo! Tam za rowem na prawo i dalej, pod gór´! To mi si´ podoba! Kiedy si´ wreszcie znaleêli przed domem czarownicy, Abraksas odrzek∏: leÊniczy z trudem trzyma∏ si´ na nogach. Malutka Cza- — Czy to konieczne? PowinnaÊ raczej byç dobra bez rownica nie mia∏a dla niego litoÊci. ˝adnych kawa∏ów. — A mo˝e byÊ mi, synku, poràba∏ te ga∏´zie na drobne — Ach, to jest takie nudne! — powiedzia∏a psotnica. kawa∏ki? — zapyta∏a. — Poràbi´ bardzo ch´tnie i u∏o˝´ pod Êcianà — ledwo wydysza∏ leÊniczy i wzià∏ si´ do roboty. Kiedy skoƒczy∏, a ràbanie zaj´∏o mu sporo czasu, Malut- ka Czarownica powiedzia∏a: — Teraz mo˝esz wracaç do domu. Dzi´kuj´ ci, synku. Tak mi∏ego leÊniczego jak ty rzadko si´ spotyka. Zbieracz- ki chrustu ogromnie b´dà si´ cieszy∏y. MyÊl´, ˝e dla wszystkich jesteÊ taki uczynny? 54 55