Upload dokumentów - promocja książek - darmowy hosting pdf - czytaj fragmenty
W monografii „Losy elity akademickiej. Rosyjska slawistyka od 1917 roku do początku lat 30.” Michaił Robinson przedstawia środowisko rosyjskich slawistów i ich dyscypliny badawczej w Rosji radzieckiej w pierwszych latach po rewolucji październikowej. Autor wykorzystuje obszernie korespondencję ok. 60 wybitnych uczonych zachowaną w archiwach Moskwy i Petersburga, m.in. Nikołaja Dierżawina, Nikołaja Durnowo, Grigorija Ilinskiego, Wasilija Istrina, Romana Jakobsona, Jewfiemija Karskiego, Borisa Lapunowa, Piotra Ławrowa, Nikołaja Nikolskiego, Władimira Pierietca, Aleksieja Sobolewskiego, Michaiła Spieranskiego, Aleksieja Szachmatowa, Maxa Vasmera, Dmitrija Zielenina. Dodatkowo, przytacza elementy zapisków z ich pamiętników, dokumenty instytucjonalne: uchwały i protokoły Akademii Nauk i instytucji rządowych a także partii bolszewickiej w sprawach związanych z ustrojem nauki i polityką władz względem nauki. Odwołuje się też do bogatej literatury przedmiotu powstającej po 1990 r. Na początku pracy Robinson prezentuje sytuację slawistyki od schyłku XIX wieku do upadku Rosji carskiej, w tym uwikłania uczonych i wykorzystywanie ich prac przez władze do bieżącej polityki. Prezentuje jednocześnie wybitne postaci tego środowiska oddzielające zaangażowanie polityczne od rzetelności badań i oceny prac kumpli o innych opcjach politycznych (środowiska konserwatywne versus liberalne). Pierwsze lata władzy bolszewików przynoszą skrajne pogorszenie sytuacji materialno-bytowej uczonych, podczas wojny domowej wielu z nich zostaje poddanych brutalnym represjom, element decyduje się na emigrację. Pozostali w państwie zachowują w większości neutralną albo obojętną niechęć względem polityki władz kontynuując prace i badania naukowe pozwalające im zachować poczucie sensu w czasach pełnej katastrofy świata, jaki znali do niedawna, oraz w poczuciu zanikającej nadziei, że świeży ustrój choć w części urzeczywistni idee, jakie inspirowały jego narodziny. Robinson poświęca dużo uwagi teorii lingwistycznej (jafetyzm) Nikołaja Marra pokazując, w jaki sposób władze starały się ją wykorzystać jako narzędzie dla tworzenia podstaw marksistowskiej metodologii w naukach humanistycznych. Prezentuje jednocześnie odważne postawy sprzeciwu uczonych dezawuujących naukowe podstawy tej teorii i cenę, jaką płacili za zachowanie rzetelności naukowej w postawie badawczej. Slawistyka jako dziedzina badań nie cieszyła się poparciem władz. Uważana była za element reakcyjnego dorobku panslawizmu, za narzędzie w ideologicznych i politycznych celach polityki międzynarodowej Rosji carskiej.Wielu naukowców szukało ratunku przed życiowymi dolegliwościami i moralnym przygnębieniem, kontynuując tradycyjną dla slawistyki problematykę, której najważniejszymi tematami były słowiańskie starożytności w najszerszym znaczeniu tej nazwy: mowa starosłowiański, cyrylo-metodiana, literatura średniowieczna, etnografia i inne.Interesujące jest pokazanie, jak wielu naukowców – pozbawionych możliwości publikowania własnych prac w Rosji radzieckiej – wydawało własne prace w slawistycznych periodykach i wydawnictwach zagranicznych: Nikołaj Durnowo wydał Wwiedienije w istoriju russkogo jazyka w 1927 roku w Monachium, tam też publikował artykuły Mysli i priedpołożenija o proischożdienii starosławianskogo jazyka (1929) i Sławianskoje prawopisanije X–XII ww. (1933). Natomiast cykl Russkije rukopisi XI i XII ww. kak pamiatniki starosławianskogo jazyka (1924, 1925, 1926) publikował w Królestwie Serbów, Chorwatów i Słoweńców. Durnowo w latach 1925-1934 opublikował w Rosji 23 prace, a za granicą 89. Od 1921 roku odpowiednio 3 i 37. Afanasij Sieliszczew wydał w 1928 roku studium Jazyk riewolucyonnoj epochi. Iz nabludienij ponad russkim jazykom poslednich let (1917–1926). Jednak większość jego prac została wydana w Bułgarii. W 1929 roku wyszła monografia Połog i jego bołgarskoje nasielenije. Istoriczeskije, etnograficzeskije i dialektołogiczeskiej oczerki siewiero-zapadnoj Makiedonii. W 1925 roku przygotował do druku książkę Wwiedienije w izuczenije sławianskich jazykow, którą pierwotnie także chciał wydać w Bułgarii. Została częściowo opublikowana w 1941 roku pod tytułem Sławianskoje jazykoznanie. T. 1. Zapadnosławianskije jazyki. Dmitrij Zielenin opublikował pracę Russische (Ostslavische) Volkskunde w 1927 w Niemczech roku, w Rosji książka ebook mogła ukazać się dopiero w 1991 roku została opublikowana pod tytułem Wostocznosławianskaja etnografija. Grigorij A. Ilinski długie lata pracował ponad książką Prasławianskaja grammatika, której druk został zakazany, sama zaś książka ebook zaginęła. W 1934 roku opublikował w Bułgarii Opyt sistiematizacyi kiriłło-miefodianskoj bibliografii. Pomiędzy rokiem 1925 a 1934 wydał w państwie 15 prac, za granicą 50. Od 1931 roku odpowiednio 1 i 10. Niektórzy uczeni zdołali opublikować w państwie kluczowe w ich dorobku - i w dorobku całej slawistyki - prace. Przykładem mogą być dzieł Wasilija Istrina, który w latach 20. wydał trzy tomy Knigy wriemiennyja i obraznyja Gierogija Mnicha. Chronika Gierogija Amartoła w driewniem sławiano-russkom pieriewodie; Jewfiemija Karskiego Sławianskaja kiriłłowskaja paleografia, Piotra Ławrowa Kyryło ta Metodij w dawno-słowianskomu pismenstwi czy opublikowane już po jego śmierci Matieriały po istorii wozniknowienija driewniejszej sławianskoj pismiennosti. Michaił Spieranski wydał w latach 20. znaczną liczbę artykułów, m.in.: K istorii wzaimootnoszenii russkoj i jugosławianskich litieratur (Russkije pamiatniki pismiennosti na jugie sławianstwa) i Sławianskaja pismiennost XI–XIV ww. na Sinaje i w Palestinie, a jego praca Tajnopis w jugosławianskich i russkich pamiatnikach pisma ukazała się w 1929 roku jako ostatnia książka ebook w serii Encykłopiedija sławianskoj fiłołogii. Władimir Pierietc opublikował w 1922 roku Kratkij oczerk mietodołogii istorii russkoj litieratury, po paru latach daremnego poszukiwania rosyjskiego wydawcy opublikował własną pracę Słowo o połku Igoriewim. Pamiatka fieodalnoj Ukrainy – Rusi XII wiku na Ukrainie w 1926 roku. Zdołał wydać częściowo cykl swych zebranych artykułów Issledowanija i matierijały po istorii starinnoj ukrainskoj litieratury XVI–XVIII ww. (1928, 1929), kolejny zestaw był przygotowany do druku, lecz z powodu aresztowania i procesu uczonego ukazał się dopiero w 1962 roku. Ciekawy jest przypadek Konstatina Ja. Grota, który sądził się za zwolennika „starej (moskiewskiej) prawdziwej słowianofilskiej szkoły”, za „demokratę i narodnika”. Liczne postulaty władzy radzieckiej, szczególnie jej „antyburżuazyjność” i „antyimperializm”, wydawały się Grotowi ucieleśnieniem słowianofilskiej idei opozycji względem romańsko-germańskiego Zachodu. W aneksie przytoczona jest jego bardzo ciekawa notatka z 1930 roku Moje spojrzenie na obecne czasy.Wielu uczonych było więzionych, skazywanych na wieloletnie wyroki obozu, wielu straciło życie.Robinsnon konkluduje własne rozważania ponad losem uczonych slawistów i ich dyscypliny w następujący sposób:„Rozważany w książce pdf okres historii rodzimej slawistyki dostarcza bogatego materiału do rozmyślań o drogach nauki i przewrotności losów naukowej elity. Pragnienie jej członków, by w każdych, nawet najgorszych okolicznościach pozostawać wiernymi akademickim tradycjom, jest pouczającym przykładem moralnego służenia nauce”.
Szczegóły | |
---|---|
Tytuł | Losy elity akademickiej. Rosyjska slawistyka od 1917 roku do początku lat 30 |
Autor: | Robinson Michaił |
Rozszerzenie: | brak |
Język wydania: | polski |
Ilość stron: | |
Wydawnictwo: | Wydawnictwo Akademickie Sedno, Centrum Polsko-Rosyjskiego Dialogu i Porozumienia |
Rok wydania: | 2014 |
Tytuł | Data Dodania | Rozmiar |
---|
PDF Upload - Zapytania o Książki - Dokumenty © 2018 - Wszystkie prawa zastrzeżone.