Recenzje

• 126powodow

  2018-03-21

  Czytelnik pozbaje dzieje bohaterki, wiedząc, w jakich warunkach społeczno-politycznych ona znajduje się w danym momencie. A jednocześnie autorka nie męczy czytelnika tym historyczno-politycznym tłem. Skmplikowany portret paychologiczny bohaterki wraz z trudną jej przeszłością sprawiły, że czytałam "Listy..." z wielkim zaciekawieniem i oczekiwaniem na następne zdarzenia. Niemniej jednak chwilami miałam wrażenie, że tkwię z bohaterką w młyńskim kole, lub że mam przed sobą dylematy nimfomanki. To moje osobiste odczucie, może i krzywdzące, lecz nie pozbyłam sięgo do końca lektury. Warto przeczytać, choćby dla świetnego zakończenia.

• Zielono Mi

  2018-03-21

  „Zakorzeniłam się w własnej miłości i w swoim strachu. Miłość i strach nieustanny się istotą mojego życia”. Oraz: „Tamto kłamstwo stawało się prawdą, lecz ta prawda była jak szyderstwo…” A dalej: „Strach był tak blisko miłości, był z nią przemieszany”. I: „(…) wszystko jedno, co nas oddziela od ukochanego mężczyzny, krata czy prawda…”. Tak zwykła siebie, własne przeżycia i emocje charakteryzować bohaterka „Listów miłości” Marii Nurowskiej. Główną postacią jest Elżbieta-Krystyna: pół-Żydówka, córka profesora, głodująca i poniżana „lokatorka” getta warszawskiego, kobieta do towarzystwa w jednym z tamtejszych burdeli, której, dzięki znacznej dawce sprytu a także szczęścia, udało się stamtąd uciec i na długie lata zakorzenić w polskiej rodzinie, opiekować się seniorką rodu, jej wnukiem, synową-byłą więźniarką obozu w Oświęcimiu, a nawet szaleńczo zakochać w zaangażowanym w sprawy AK synu. Choć Krystyna popełniła dużo błędów, choć nie zawsze postępowała godnie czy szlachetnie i nie jest bohaterska, posągowa, jednowymiarowa, czytelnik staje się sprzymierzeńcem jej i jej rodziny – ponieważ podstawową zasadą zawsze była potrzeba ocalenia siebie i bliskich. I choć w tej opowieści jest dużo historii i uwikłanych w nią postaci (jest II wojna światowa, z echami powstania w getcie czy informacjami o powstaniu w Warszawie, jest czas powojennych rozrachunków z działaczami AK, jest kiełkujący komunizm z jego absurdami, podejrzliwością, szantażami i szarzyzną, są dość jednoznaczne aluzje do roku ’68, są żołnierze – z jednej jak i drugiej strony barykady, są towarzysze, wrogowie nowego ustroju, jak i zwykli śmiertelnicy próbujący nie zwariować w tym zwariowanym układzie) to „Listy miłości” są historią o głębi, zróżnicowaniu, zaplątaniu i niejednoznaczności ludzkich uczuć, pragnień, potrzeb a także tęsknot. Wykorzystując styl powieści epistolarnej, możliwości pełnej epitetów narracji metaforycznej, subtelność opisów, zbliżając się miejscami do prozy poetyckiej stworzyła Nurowska niesamowitą opowieść o zwykłych potrzebach, które urastają do rangi niesamowitości, wyjątkowości i mogą przywrócić ład, stabilizację a także nadać sens temu co bez sensu – nawet w czasach, kiedy każdy może być wrogiem każdego.