Mimo że nie przestała marzyć o powrocie w rodzinne strony, Julia z pewnością przez chwilę pomyślała, że być może Buria stanie się jej drugim domem. Tymczasem zmuszona przez żądzę zemsty przebiegłego medyka, Dewina, razem z świeżymi przyjaciółmi musiała uciec i schronić się pomiędzy drzewami Lasu Potępionych, miejsca ogarniętego olbrzymią tajemnicą i niebezpiecznego. Nie wiedzą, czy wyjdą stamtąd żywi i przedostaną się do Cedowii, gdzie mogą zyskać schronienie. Mimo strachu i wątpliwości Julia za wszelką cenę usiłuje odkryć własne przeznaczenie – i usiłuje walczyć o niespodziewaną miłość. Na jaw wychodzą kolejne sekrety i coraz trudniej rozpoznać, kto jest wrogiem a kto przyjacielem. Wracamy do magicznego świata stworzonego przez Katarzynę Grabowską. „Las Potępionych” był dla mnie jedną z najbardziej wyczekiwanych kontynuacji; mówi się, że apetyt rośnie w miarę jedzenia i tak właśnie się działo podczas lektury pierwszego tomu. Wraz z kolejnym stronami coraz bardziej zbliżałam się do bohaterów i razem z nimi stawiałam kolejne pytania: kim jest zagadkowy Mateo? Co się stało, że w krainie odwiedzonej przez Julię zgasło słońce? I przede wszystkim – dlaczego ten las ma aż tak złą opinię i jaka jest jego historia? Drugi tom przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Przy recenzji „Magii ukrytej w kamieniu” wspominałam, że miejscami pojawiły się jakieś zgrzyty językowe – jeżeli tutaj również się pojawiły, to ich nie zauważyłam. Akcja tak bardzo mnie wciągnęła, że chciałam jak najszybciej dowiedzieć się, co będzie dalej. Chociaż duża element powieści jest utrzymana w nieco monotonnym rytmie, bo bohaterowie obozują w różnorakich częściach lasu, żywią się korzonkami i egzotycznymi jagodami, a ponadto próbują nie ściągnąć na siebie uwagi istot, które mogłyby im zagrozić, to za bardzo się nie nudziłam. Autorka idealnie wie, jak dawkować kolejne informacje, aby cały czas trzymać czytelnika w stanie pełnej gotowości; stopniowo odkrywane są kolejne karty, a chociaż niektórych plot twistów domyśliłam się już przy pierwszym tomie, to i tak muszę przyznać, że wszystko bardzo ładnie składa się w całość – a jednocześnie zostało ogromne pole do popisu w trzeciej części cyklu. Więcej tutaj: http://rude-pioro.blogspot.com/2018/08/przedpremierowo-las-potepionych.html