Recenzje

• evitas

  2018-03-21

  Kilka bardzo pozytywnych opinii, nie rozumiem tych zachwytów, no prawdopodobnie że tak jak w wielu przypadkach podobnych "dzieł" piszą krewni i koledzy królika. Fabuła poszatkowana, postacie jakieś płaskie i jednowymiarowe, główna bohaterka Anna nie budzi ani sympatii, ani zaufania. Nie bardzo wiadomo, o co jej chodzi.Reszcie bohaterów też. Mowa miejscami nieporadny, niezłe słownictwo, no lecz to prawdopodobnie nic dziwacznego że w lesie są drzewa.Gwiazdka na zachętę i za "poezję". Jej głębia wywołuje salwy zdrowego śmiechu. Ogólnie - lepiej sobie darować.

• BookParadise

  2018-03-21

  Recenzja też na http://bookparadisebynatalia.blogspot.com/ Książka ebook Anny Marii Pomianowskiej rozpoczyna się rymowanką o śmierci dla dzieci. Resztę książki czytamy oczami paru bohaterów. Pojawia się tam osiem osób: Anna, Claudette, Selene, Lancelot, Aleksander, Gary, Narrator, Widz. Czyli bardzo wiele mało znaczących osób, które pojawiają się raz albo dwa i nic nie wnoszą do fabuły. Anna- kobieta, która wciąż użala się na własny los. Być może to charakterystyka wieku, bo zostaje zmieniona w wieku 16 lat, a niektóre osoby w tym wieku są czysto nieznośne. Ona powiewa jak flaga na wietrze. Nie ma w niej nic stałego. Po pierwsze, Anna mówi w którymś momencie, że rodzice jej nie kochają. Za to w retrospekcji mamy przykład jak mama kobiety przychodzi do jej pokoju i z troską mówi: "Aniu, nieźle się czujesz? Krzyczałaś." No więc... wniosek nasuwa się sam "Czy Anna przypadkiem nie ma ze sobą problemu?" Po drugie, Anna nie ma dziecka, a niespodziewanie okazuje się, że ma już całkiem wyrośniętą córkę. Jak ona to zrobiła? Po trzecie, wielokrotnie w ustach Anny słyszymy słowa "nie czuję" (ponieważ wampiry nie czują). Nierzadko mamy jednak przykłady jak Anna i inne wampiry odczuwają bardzo silne emocje - No to w końcu czują, czy nie czują? Po czwarte, dla waszej wiadomości orientacji seksualnej nie da się przemienić od tak- zależnie od widzi mi się. O, nie. A to właśnie robi Anna. Ni stąd, ni zowąd staje się lesbijką i postanawia zrealizować wizję dziewczyn z filmu Seksmisja - chociaż ten pomysł był dość ciekawy. Po piąte, podejście do osób o innej orientacji jest w tej książce... straszne. Gary, kiedy dowiaduje się, że Anna woli dziewczyny stwierdza "halo, przecież to rozwinięta cywilizacja wampirów, jak one mogą być tak zacofane i być lesbijkami". No ale... jak ktoś jest zacofany, to nie może być orientacji homoseksualnej. Po szóste, charakter Anny zmienia się wraz z linijkami książki. Sama określa się "bezuczuciową su*ą", lecz czuje cały grom emocji, a do tego zmienia zdanie jak jej się chce. Po siódme, Anna, mimo że jest lesbijką ma ochotę na Gary'ego... Claudette- jest nikim póki nie zaczyna być kimś, tak to mogę określić. Claudette jest czarną wampirzycą, która niespodziewanie postanawia uwieść Annę i zostać jej miłością. Właściwie to jest bardzo denerwująca i zazdrosna o wszystko, co związane z Anną. Selene- nie jest aż taka zła, lecz denerwuje mnie to, że użala się ponad tym, że zostanie lesbijką, jak jej matka... Lancelot, Narrator i Widz są niepotrzebnie wprowadzeni do fabuły. Ich wywód nic nie wnosi do książki. Widz jest postacią, która relacjonuje nam krótki fragment wykonania kary Anny, lecz te same momenty zostają nam przedstawione przez Claudette i Annę w późniejszej części tekstu. Gary- Gary to klucha. Dosłownie. Duży morderca wampirów, lecz z biegiem czasu przekonujemy się, że wcale nie jest nieźle poinformowany o nich. Aleksander- lubiłam faceta. Liczyłam na to, że w końcu wszystkich ich wybije. Annę nawet dwa razy. O bohaterach już było to może teraz o akcji- główny fragment „Lacrimy” to marudzenie Anny. Dziwię się, że Aleksander wytrzymał z tym dwadzieścia lat. Sama akcja to: pojawienie się Garyego, seks Anny z Garym, proces i kara Anny i czasy po Aleksandrze, gdzie wszystko zmienia się ze strony na stronę. Tak, moi mili, na każdej stronie znajdziecie coś innego. Mur szeroki i wysoki na dwadzieścia metrów powstaje w ciągu jednej nocy. Rebelianci formują się w ciągu tygodnia. I wiele, dużo więcej kwiatów, które nie mają ani ładu ani składu. Lacrirma to książka, która nada się doskonale dla osób o mocnych nerwach. Zdecydowanie mi ona nie podeszła, jest to książka, która nie wkupiła się w moje molowe serducho.

• Li

  2018-03-21

  Straszna szmira. Nie warto.....................................................................................................................................................

• martacz

  2018-03-21

  Niesamowita. Lacrima jest wstrzącająca i nieprzewidywalna. Mocno wciągająca i trzymająca w napięciu. Bardzo głęboko porusza czytelnikiem. Jest zaskakująca i piękna. To naprawdę piękna książka, wspaniała, porażająca. Z pewnością jeszcze do niej wrócę. Bardzo gorąco polecam!