Tylko ta noc to druga element cyklu Kwartet Smythe-Smith. Nie czytałam pierwszej, lecz w niczym mi to nie przeszkadzało, ponieważ to całkiem osobna opowieść, po którą spokojnie można sięgnąć bez znajomości poprzedniej części. Daniel Smythe-Smith jest hrabią Winstead. Spędził trzy lata na wygnaniu, po tym jak w niefortunnym pojedynku niemalże pozbawił nogi przyjaciela, którego ojciec poprzysiągł mu zemstę. Zamierzchły przyjaciel znalazł go jednak i zapewnił, że może spokojnie powrócić do Anglii, co również Daniel skwapliwie uczynił. Udało mu się wrócić akurat na doroczny występ kwartetu sióstr Smythe-Smith, na którym jednak zamiast jednej z kuzynek ujrzał piękną nieznajomą kobietę. Dynamicznie uległ jej czarowi, lecz równie dynamicznie okazało się, że wbrew temu, co obiecał mu zamierzchły przyjaciel, nie może czuć się w Anglii bezpiecznie. Anna Wynter robi wszystko, aby się nie wychylać. Ma własne sekrety, które pragnie utrzymać w tajemnicy, więc publiczny występ, podczas którego ma grać na fortepianie, jest dla niej wielkim poświęceniem. Jako guwernantka nie może jednak odmówić. Podczas występu ze zgrozą zauważa, że przypatruje jej się obcy mężczyzna. Jednak serce bije jej szybciej na jego widok nie tylko ze strachu… Nie miałam do tej pory styczności z żadną powieścią Julii Quinn, lecz urzekła mnie urocza okładka Tylko tej nocy i postanowiłam po nią sięgnąć, choć w zasadzie nie czytam żadnych romansów historycznych. Kojarzą mi się z dość sztywnym mową i patetycznymi opisami romantycznych uniesień, toteż byłam bardzo pozytywnie zaskoczona, gdy okazało się, że Quinn ma wyjątkowo lekki i przyjemny styl, a do tego poczucie humoru. Książkę czyta się błyskawicznie i bez żadnych zgrzytów. Kłopoty bohaterów są, jakby się tak ponad nimi zastanowić, całkiem poważne, lecz nie jest to nic, czego nie dałoby się rozwiązać w ramionach ukochanej osoby. Zarówno Daniel, jak i Anna okazali się bardzo sympatyczni i czytało się o nich z przyjemnością. W dodatku autorka postarała się o niewielki wątek sensacyjny. Nasi bohaterowie mają wrogów, którzy nastają na ich życie i kiedy dochodzi do nieszczęśliwych wypadków, nie wiadomo, czy to wrogowie Daniela, czy Anny są za nie odpowiedzialni. Spędziłam z tą książką naprawdę przyjemny wieczór. Bardzo przypadł mi do gustu humor autorki (niejednokrotnie parskałam śmiechem podczas lektury) i dzięki niemu chętnie sięgnęłabym po następną opowieść Quinn. Następna element Kwartetu Smythe Smith opowiada o przyjacielu Dawida, którego ten postrzelił w pojedynku, a także kuzynce, którą musiała zastąpić Anna i ma na tyle wielki potencjał komiczny (jednak przekonuje mnie to bardziej niż potencjał romantyczny), że któregoś dnia w wakacje pewnie po nią sięgnę (bo również mam wrażenie, że jeden z wątków w tej części nie został do końca wyjaśniony i jestem ciekawa, czy znajdę objaśnienie w następnej). Pisałam już o okładce - jest o dużo ładniejsza od tej, którą miało poprzednie wydanie. Co prawda kolor włosów dziewczyny z okładki się nie zgadza, ponieważ Anna była brunetką, lecz jest taka śliczna, że trudno się do tego przyczepić. Z pewnością będzie się ładnie pokazywała na półce. Książkę zalecam wszystkim wielbicielom romansów historycznych, fanom autorki a także osobom, które mają ochotę na lekką, niewymagającą, lecz przy tym sympatyczną i zabawną lekturę.