Strona 1 Strona 2 Strona 3 Strona 4 Ilustracja i projekt okładki: Dixie Leota Redakcja: Marta Stochmiałek Redaktor prowadzący: Anna Wyżykowska Redakcja techniczna: Sylwia Rogowska-Kusz Korekta: Karolina Mrozek, Kornelia Dąbrowska Droga Czytelniczko/Drogi Czytelniku, ponieważ niektóre motywy i zachowania opisane w książce mogą urazić uczucia odbiorców, zalecamy ostrożność podczas czytania. Wszystkie wydarzenia i postacie przedstawione w powieści są fikcyjne. Życzymy dobrej lektury, Autorka i Wydawnictwo © for the text by Weronika Anna Marczak © for the Polish edition by MUZA SA, Warszawa 2023 ISBN 978-83-287-1941-5 You&YA MUZA SA Wydanie I Warszawa 2023 –fragment– 32 SMOKI ZIE JĄ CE OGNIEM Woda. Strona 5 To tylko woda. Była na tyle cie pła, że na szkla nych ścia nach ka bi ny pra wie od razu osa dzi ‐ ła się para. Wie dzia łam, że to nie moż li we, by z desz czow ni cy try snął kwas, a mimo to po trze bo wa łam kilku do brych minut, żeby ze brać od wa gę i wziąć prysz nic. Od dy cha łam głę bo ko, gdy zmy wa łam z sie bie trau my wczo raj sze go wie ‐ czo ra, choć nawet świe ża i pach ną ca od czu wa łam dziw ne otę pie nie. Ko ją cy prysz nic nie roz luź nił moich spię tych mię śni ani nie po mógł na do skwie ra ‐ ją ce uczu cie nie po ko ju. Sonny czaił się za mną bli żej niż kie dy kol wiek, gdy scho dzi łam na dół, ale nie prze szka dza ła mi jego obec ność. Po raz pierw szy chyba byłam mu wdzięcz na. Naj wy raź niej bez piecz nie nie mo głam się czuć nawet we wła snym domu. – Ha ilie, dzień dobry – przy wi tał mnie w kuch ni Vin cent, od sta wia jąc kubek z kawą i uno sząc wzrok znad lap to pa. Od burk nę łam mu od po wiedź i na la łam sobie wody do szklan ki, którą wy pi ‐ łam na raz. Do pie ro teraz po czu łam, jak od wod nio na je stem przez ten wczo raj szy płacz. Usia dłam przy stole, na prze ciw ko brata i wes tchnę łam, roz kła da jąc się na bla cie. – Po win naś zjeść śnia da nie – oznaj mił, cią gle na mnie pa trząc. Strona 6 Po ki wa łam głową, przy my ka jąc po wie ki. – Mhm – mruk nę łam i ziew nę łam. – Zaraz sobie zro bię. Tosty fran cu skie czy coś. Szko da, że Eu ge nie nie pra co wa ła w nie dzie le. Roz le gły się szur nię cie krze słem i ciche kroki. My śla łam, że Vince ot tak sobie po szedł i tro chę za czy na ło mi się robić przy kro, że nawet się nie za in ‐ te re so wał, czy wszyst ko u mnie w po rząd ku po tym, jak ktoś pró bo wał zabić mnie per fu ma mi z kwa sem, ale potem usły sza łam brzdęk na czyń i pod nio słam szyb ko głowę, marsz cząc brwi. Vince w bia łej ko szu li i ciem nych spodniach wy cią gnął pa tel nię i się gał po jajka z lo dów ki. Ga pi łam się onie mia ła, do pie ro po chwi li ro zu mie jąc, co się dzie je. – Ja mogę sama, nie mu sisz… – za czę łam, dziw nie się czu jąc, że osoba taka jak on robi mi śnia da nie. – Wiem, że mo żesz sama – od parł tylko, zer ka jąc na mnie prze lot nie. Ob ser wo wa łam go przez chwi lę, przy gry za jąc wargę. Gdy wrzu cił tosty na pa tel nię, za czę ły gło śno sy czeć. – Pomóc ci? – Siedź. Zgar bi łam się i po wo li moja głowa znowu uło ży ła się na bla cie. Cią gle jed ‐ nak wo dzi łam spoj rze niem za Vin cen tem. Robił mi śnia da nie. Po raz pierw ‐ Strona 7 szy wi dzia łam go przy tak przy ziem nym za da niu. Nie dłu go potem sta nął przede mną ta lerz z dwoma to sta mi fran cu ski mi, po ‐ kro jo nym w pla ster ki ba na nem, a obok gar nu szek z sy ro pem klo no wym i her ba ta. Po dzię ko wa łam i ostroż nie unio słam kubek. Mu sia łam naj pierw prze ko nać pod świa do mość, że to tylko go rą cy napój, a nie żaden kwas, bo prze cież za ser wo wał mi to Vin cent. Do pie ro wtedy ostroż nie upi łam łyk, pa rząc sobie język. W tym cza sie Vince usiadł z po wro tem na wcze śniej zaj mo wa nym miej scu, za mknął lap to pa, od chrząk nął i znowu wbił spoj rze ‐ nie we mnie. – Jak się czu jesz? – za py tał i był dla mnie uprzej my, ale w jego ja snych oczach cza iła się ta sama złość co wczo raj. – Nie tak źle. Boli mnie głowa – od par łam, prze żu wa jąc pierw szy kęs tosta. – Jeśli nie przej dzie ci po je dze niu, to weź ta blet kę. Po ki wa łam głową. Chwi la ciszy. – Wiesz już, od kogo była ta pacz ka? – za py ta łam. – Jesz cze nie. Znowu po ki wa łam głową, przyj mu jąc tę od po wiedź do wia do mo ści, a potem przy szła mi na myśl jesz cze jedna kwe stia, którą chcia łam po ru ‐ szyć. Strona 8 – Skąd wie dzia łeś, że coś bę dzie z tymi per fu ma mi nie tak? Vince wes tchnął i po tarł sobie oczy. Gdy znowu spoj rzał na mnie, zgo dzi ‐ łam się na wią zać z nim ten kon takt wzro ko wy. – Zna łem za war tość pa czek. Wie dzia łem, że do sta niesz kol czy ki, pióro, pu ‐ deł ko ro bio nych na za mó wie nie pra lin i coś od Ruby, notes czy może ka len ‐ darz. Żadne per fu my. Nie mia łam siły się zło ścić, że Vince kon tro lo wał nawet moje pre zen ty. Gdzież bym zresz tą śmia ła. Gdyby było ina czej, by ła bym mar twa. Wi dzia łam, że chce mi po wie dzieć coś jesz cze, i z ja kie goś po wo du czu ‐ łam, że mi się to nie spodo ba. Na szczę ście nie zwle kał długo. – W naj bliż szych… ty go dniach chciał bym, żebyś ogra ni czy ła swoje wyj ‐ ścia z domu – po in for mo wał mnie. Swoim uważ nym spoj rze niem wy raź nie dawał mi do zro zu mie nia po wa gę sy tu acji, choć gdzieś tam w cze lu ściach jego mroź nych tę czó wek kryła się ła god ność. – Ale Vince… – Za wa ha łam się, ner wo wo ba wiąc się pla ster kiem ba na na na ta le rzu. – Tutaj nie ma czego ogra ni czać. Prze cież poza szko łą prak tycz ‐ nie ni gdzie wy cho dzę. – Wiem o wszyst kich two ich wyj ściach, Ha ilie. I mówię, że muszą one zo ‐ Strona 9 stać ogra ni czo ne – po wtó rzył spo koj nie. Je dze nie w moich ustach stra ci ło smak i prze łknę łam je szyb ko, zwal cza jąc od ruch wy plu cia go na ta lerz. Ślad zde gu sto wa nia po zo stał jed nak na mojej twa rzy, gdy wpa try wa łam się w brata. My śla łam, że po pro stu źle go zro zu ‐ mia łam. – Chcesz mi dać szla ban? – To nie szla ban. I nie kara. – Brzmi jak szla ban i kara – mruk nę łam ze zmę cze niem, bo z jed nej stro ny chcia łam się bun to wać, ale z dru giej ktoś wła śnie pró bo wał mnie zabić. – Mó wiąc o ogra ni cze niu – rzekł – cho dzi ło mi głów nie o twoje re gu lar ne wyj ścia. Zmarsz czy łam brwi, nie ro zu mie jąc. – Chciał bym, żebyś przez kilka na stęp nych ty go dni sko rzy sta ła z przy wi le ‐ ju na ucza nia do mo we go. – Słu cham? – Za ła twię ci pry wat nych na uczy cie li. Bę dziesz na bie żą co z całym ma te ‐ ria łem. – Ale ja… Mam spraw dzia ny i pro jek ty, ja… Nie mogę tak nagle prze stać po ja wiać się w szko le… – Ha ilie, wiem, że to dla cie bie trud ne. Wiem, że lu bisz cho dzić do szko ły. Strona 10 Nie chcę robić ci na złość. Wczo raj sza sy tu acja jed nak zmu sza mnie do za ‐ cho wa nia nie co dzien nych środ ków ostroż no ści. – Po co niby Sonny wszę dzie za mną cho dzi? Co on, jest do ozdo by? – Ha ilie, wtar gnię cie na teren wa szej szko ły to żadna filo zofia. Shane i Tony nie za wsze są przy tobie. A Sonny mu siał by sie dzieć z tobą w kla sie i na każ dej prze rwie, żeby jego ochro na w szko le miała sens. Nie chcę jed ‐ nak, żeby się aż tak osten ta cyj nie po ka zy wał w two jej obec no ści, zresz tą ty sama też tego nie chcesz, uwierz mi. No jasne, że nie chcia łam. Chyba za pa dła bym się pod zie mię, gdy bym mu ‐ sia ła zno sić tak oczy wi stą obec ność swo je go ochro nia rza w kla sie. – To jakiś kosz mar – wes tchnę łam i scho wa łam twarz w dło niach. – Nie bę dzie tak źle – po cie szył mnie sztyw no Vince. Ode rwa łam ręce i unio słam głowę. – Bę dzie tra gicz nie. Jak długo to po trwa? Aż nie znaj dzie cie osoby za to od po wie dzial nej? – py ta łam. – A co, jeśli nie znaj dzie cie jej nigdy? Czy już na za wsze będę za mknię ta w domu? – Ha ilie, nie na krę caj się i nie dra ma ty zuj, je ste śmy… Zmru ży łam oczy i we szłam mu w słowo, do brze pa mię ta jąc, że tego nie lubi: – Dra ma ty zo wa łam wczo raj! Zaraz po tym, jak ktoś chciał mnie zabić! Dzi ‐ siaj myślę trzeź wo i… Strona 11 -Ha ilie, jest to de cy zja, któ rej pod ję cie na le ży do mnie, nie do cie bie. Na sta ła cisza. Pa trzy łam teraz gdzieś w bok. Byłam z sie bie dumna, że nie pła ka łam, choć byłam na praw dę bli ska roz pa czy. Po pro stu wszyst kie łzy wy la łam wczo raj. – Dusz no mi – wy mam ro ta łam, a mój brat prze chy lił głowę. Po pa trzy łam na niego. – Nie mogę zła pać od de chu. Czuję się jak w klat ce. Wszę dzie po ‐ dą ża za mną ochro niarz. Mój te le fon to jedno wiel kie urzą dze nie szpie gow ‐ skie. Nie mogę pro wa dzić sa mo cho du, nie mogę pójść na im pre zę, nie mogę iść na głu pią rand kę. Odkąd tu za miesz ka łam, chyba nigdy nie byłam kom plet nie sama w domu. W szko le na każ dym kroku wpa dam na bliź nia ‐ ków. Już tak nie mogę… – Mó wi łem ci. Twoje na zwi sko nie sie ze sobą za rów no mnó stwo ko rzy ści, jak i wy rze czeń – przy po mniał mi Vin cent. – Wy da je mi się, że jed nak nie sie ze sobą zde cy do wa nie wię cej wy rze czeń – stwier dzi łam po nu ro. – To dla te go, że przy zwy cza iłaś się do nie któ rych ko rzy ści. In nych jesz cze nie zdą ży łaś po znać. Prych nę łam ci chut ko, chcąc po ka zać swoje nie za do wo le nie, ale tak, żeby nie prze giąć. – Co, jeśli będę nie szczę śli wa? Vin cent nie był na mnie zły. Moż li we, że choć jest to nie po twier dzo ne, nawet mi tro chę współ czuł. Ska no wał mnie swo imi zim ny mi tę czów ka mi, po czym pod niósł się i zła pał w jedną dłoń swo je go lap to pa. Strona 12 Drugą dło nią na to miast po gła skał mnie po gło wie, gdy przed wyj ściem z kuch ni zbli żył się do mnie. – Po sta ra my się temu za ra dzić – szep nął, po czym po stu kał w kra wędź ta le ‐ rza z moim śnia da niem. – Do kończ to, pro szę. Po pa trzy łam tępo na nad gry zio ne go, zło ci ste go tosta i top nie ją ce go w sy ro ‐ pie klo no wym ba na na. – Vince? – za wo ła łam nagle, szyb ko się ob ra ca jąc. Nie zdą żył jesz cze opu ‐ ścić po miesz cze nia, więc za trzy mał się i od wza jem nił moje spoj rze nie. Ob ‐ li za łam nie świa do mie wargi, zanim od wa ży łam się zadać py ta nie. – A co z moją pracą dla fun da cji? Co z balem, który mia ły śmy z Ruby or ga ni zo ‐ wać? I przy ję ciem świą tecz nym dla dzie ci? Nic nie po wie dział, ale po krę cił lekko głową, za cho wu jąc pełną po wa gę. To wy star czy ło. Moje serce za drża ło nie przy jem nie. Nie ak cep to wa łam ta kiej od po wie dzi. – Nie. Nie za bie raj mi tego, pro szę! Prze cież do pie ro co chwa li łam się wszyst kim, jak bar dzo cie szą mnie nad ‐ cho dzą ce pro jek ty. Strona 13 – Prze ka żę Ruby, żeby wy dzie li ła dla cie bie za da nia, któ ry mi mo żesz zająć się zdal nie. – I zdal nie do łą czę do balu? Ale fraj da! – prych nę łam i nawet nie dałam mu szan sy, żeby od po wie dział. Po pro stu wsta łam i igno ru jąc reszt ki śnia da nia, wy bie głam z kuch ni, lekko go przy tym sztur cha jąc. Naj pierw chcia łam za ba ry ka do wać się w swo jej sy pial ni i tam po grą żać w roz pa czy i zło ści, ale i od niej po trze bo wa łam ode tchnąć. Dla te go po gna ‐ łam w głąb ko ry ta rza. Już się tam wcze śniej za pusz cza łam. Znaj do wa ły się tam po ko je go ścin ne. W jed nym z nich za miesz ka ła Maya z wuj kiem Mon ‐ tym, gdy za trzy my wa li się pod na szym da chem. Dziś we szłam do lo so wej sy pial ni i mimo po ru sze nia, jakie czu łam w sercu, uśmiech nę łam się lekko na sam po wiew świe żo ści, jaki we mnie ude rzył. Nad tymi po ko ja mi czu ‐ wa ła Eu ge nie i za wsze po rząd nie je wie trzy ła. Zo sta wi ła roz sz czel nio ne okna i wczo raj sza rześ kość jesz cze stąd nie ule cia ła. Sy pial nia była biała, z drob ny mi, zie lo ny mi ak cen ta mi, które bar dzo cie szy ‐ ły moje oko. Na przy kład łoże za ście lo ne kapą w ko lo rze so czy stej trawy wręcz przy cią ga ło. Opa dłam na nie z wes tchnie niem. Pokój mnie uspo ka jał nie tylko re lak su ją cy mi bar wa mi, lecz także nie za gra ‐ co ną prze strze nią. Poza nie licz ny mi me bla mi znaj do wa ły się tu świecz ka za pa cho wa, uro cza nocna lamp ka i kak tus, o któ re go rów nież dbała go spo ‐ sia. Dzię ki temu, że pokój nie był za miesz ka ny przez żad ne go sta łe go lo ka ‐ Strona 14 to ra, nie pa no wał tutaj ba ła gan w po sta ci po roz rzu ca nych ksią żek, dłu go pi ‐ sów, no ta tek czy lap to pów. Żadna torba nie le ża ła w kącie, żadna kurt ka nie była prze wie szo na przez opar cie fo te la i żadna szklan ka wody nie za le ga ła na sto li ku noc nym. Taki mi ni ma lizm ko ją co wpły wał na mój zmę czo ny umysł. Przy mknę łam na chwi lę po wie ki i zna la złam się w ide al nej po zy cji do do ło ‐ wa nia samej sie bie. Roz pa cza łam po cichu nad kie run kiem, jaki obie ra moje życie. Będę za mknię ta tu jak w wię zie niu. A prze cież nie je stem, kur ‐ czę, świn ką mor ską, którą można wsa dzić do klat ki i któ rej po trze by spro ‐ wa dza ją się do świe że go sian ka i mio do wej kolby. W rze czy wi sto ści nie zło ści łam się na Vin cen ta. Może tro chę, bo spo sób, w jaki prze ka zy wał mi in for ma cje o wpro wa dze niu ogra ni czeń do mo je go życia, po zo sta wiał wiele do ży cze nia, ale ro zu mia łam, dla cze go to robił. Sy tu acja była po waż na. Ktoś do ko nał za ma chu na moje życie. Ja sama do końca nie wie dzia łam, jak mam po tym wszyst kim teraz nor mal nie funk cjo ‐ no wać. Po pro stu zro bi ło mi się przy kro, że w związ ku z tym zo sta ją mi ode bra ne nie licz ne przy jem no ści. Nie po tra fi łam po ra dzić sobie z tą nie spra wie dli wo ‐ ścią. W pew nym mo men cie zza przy mru żo nych po wiek do strze głam wyj ście na bal kon i wy obra zi łam sobie, jak wspa nia le bę dzie po czuć po Strona 15 wiew wia tru na twa rzy, więc zwlo kłam się z łoża i ru szy łam w tamtą stro nę. Bal kon był be ‐ to no wy z ele ganc ką ba rier ką skła da ją cą się z ma łych ko lumn. Po dob ny mia łam w po ko ju, ale nieco więk szy. Ten jed nak wy cho dził na inną stro nę i po do bał mi się ten nowy widok, choć na dobrą spra wę także skła dał się głów nie z gę stych rzę dów drzew. Usia dłam na ziemi i opar łam plecy o ścia nę, ga piąc się na zie leń igla ków po mie sza ną brą zem na gich koron drzew po zba wio nych już o tej porze roku liści. Nie wiało, więc nic nie sma ga ło mnie po twa rzy, tak jak to sobie wy ‐ obra ża łam, ale pa no wał chłód, więc od razu zro bi ło mi się zimno. W pew ‐ nym mo men cie prze nio słam spoj rze nie z po nu rych drzew na wierzch mojej na giej ręki i zmru ży łam oczy, ob ser wu jąc z naj więk szą uwagą sto ją ce na bacz ność wło ski. Mogę się prze zię bić, skoro i tak będę sie dzieć teraz w domu. Wokół Re zy den cji Mo ne tów pa no wa ła cisza, jak za wsze, dla te go też gdy roz le gło się ci chut kie stuk nię cie w sy pial ni, moje uszy od razu je wy chwy ‐ ci ły i ob ró ci łam po dejrz li wie głowę. Prze wró ci łam ocza mi i za ci snę łam jed no cze śnie szczę kę na widok Sonny’ego. – Przy szłam tu, bo chcę być sama – oznaj mi łam nieco nie grzecz nie. Obec ‐ ność ochro nia rza czę sto wzbu dza ła moją agre sję i nie byłam z tego dumna, ale w tam tym mo men cie o tym nie my śla łam. – Prze pra szam. Tylko spraw dzam… – od po wie dział mi Sonny, jak zwy kle uprzej mie. Strona 16 Pew nie my ślał, że je stem roz piesz czo na i ze psu ta. Trud no. – Czy co? Czy nie ucie kłam? Niby jak? – prych nę łam iro nicz nie. Sie dzia ‐ łam na bal ko nie, na pię trze i o ile nie do rwa ła bym ni gdzie la ta ją cej mio tły, na praw dę nie mia łam jak się stąd wy do stać. Nie wspo mi na jąc o samym wyj ściu poza gra ni ce po se sji, co bez wie dzy moich braci było zwy czaj nie nie moż li we. – Czy nic głu pie go nie przy szło ci do głowy. Unio słam brwi. – Niby co? Je stem za mknię ta w tym domu, więc jakoś nie mam dużo pola do po pi su, wiesz? Sonny nie od po wie dział, tylko ski nął głową. Cier pli wie zno sił moje hu mo ‐ ry, przez co – zna jąc życie – będę miała póź niej wy rzu ty su mie nia. Głu pie to wszyst ko, chyba się za bi ję. Och. Otwo rzy łam sze rzej oczy, gdy do tar ło do mnie, co Sonny miał na myśli. Na tych miast na niego spoj rza łam, na chwi lę za po mi na jąc o zło ści. – Spraw dzasz, czy nie robię sobie krzyw dy? – za py ta łam, drżąc na samą myśl. – Mam pil no wać two je go bez pie czeń stwa. Nawet jeśli mam cię chro nić przed samą sobą – przy tak nął sztyw no Sonny. Za mil kłam na chwi lę, z lek kim dresz czy kiem wy obra ża jąc sobie, co mo gła ‐ bym zro bić. Mo gła bym się po ciąć, sko czyć z tego bal ko nu albo nawet się za strze lić. W końcu więk sze go pro ble mu ze zna le zie niem broni w Strona 17 tym domu mieć nie po win nam. – Nie za bi ję się – po wie dzia łam bez barw nie. – Miło mi to sły szeć, panno Monet. Już wy cho dził, by dać mi tę wy ma rzo ną chwi lę sa mot no ści, ale go za trzy ‐ ma łam. – Sonny? – za py ta łam i od razu dziw nie się po czu łam, zwra ca jąc się do niego po imie niu. – Tak, panno Monet? – Mo żesz mówić do mnie Ha ilie – za su ge ro wa łam. – Nie sądzę, panno Monet. – Nie bę dzie mi to prze szka dza ło, na praw dę. – Ro zu miem, ale do sta łem od pana Mo ne ta od po wied nie in struk cje i po wi ‐ nie nem ich prze strze gać. Prze krzy wi łam głowę, jak bym nadal nie miała kon tak tu z rze czy wi sto ścią, ale się nie kłó ci łam. – A ile ty tak w ogóle masz lat? Uśmiech nął się. Ba wi łam go. – Dwa dzie ścia. Ob ję łam się ra mio na mi, bo ro bi ło mi się coraz zim niej, ale jed no cze śnie do ‐ Strona 18 brze sie dzia ło mi się na dwo rze. – Je steś bar dzo młody jak na za ufa ne go ochro nia rza – oce ni łam. Sonny par sk nął ci chut ko. – Bar dzo młoda to je steś ty, panno Monet. Za my śli łam się, ga piąc się na męż czy znę z nie skry wa nym za in te re so wa ‐ niem. Ostat nio był cią gle obec ny w moim życiu, a ja tak mało o nim wie ‐ dzia łam. – Dla cze go tak wła ści wie je steś ochro nia rzem? My śla łeś o tym, żeby zmie ‐ nić pracę? Iść może na stu dia czy coś? – cią gnę łam. Sonny wzru szył obo jęt nie ra mio na mi. – To świet nie płat na fucha i je stem w niej dobry – od po wie dział, a ja po ki ‐ wa łam tylko głową i choć mia łam jesz cze kilka pytań, to nie za da łam ich, bo nie chcia łam wyjść na wścib ską. Gdy wy czuł, że to ko niec na szej po ga ‐ węd ki, ze brał się do wyj ścia i tylko ob ró cił się ostat ni raz w moją stro nę, żeby zwró cić mi uwagę. – To nie moja spra wa, panno Monet, ale prze zię ‐ bisz się na tym bal ko nie. Wy szedł, a ja zer k nę łam na ręce, które za czy na ły mi się trząść. Prze sie dzia ‐ Strona 19 łam na dwo rze jesz cze kilka minut, ale potem po trze ba kom for tu wy gra ła i unio słam ze sztyw nia łe ciało, by wró cić do po ko ju. Za trza snę łam drzwi bal ko no we i za trzę słam się. Brr. Se kun dę póź niej dałam się sku sić wiel kie ‐ mu łożu. Za ko pa łam się pod wszyst ki mi na rzu ta mi i koł dra mi, któ ry mi było za ście lo ne, i wresz cie się roz grza łam. Za mknę łam po wie ki, roz ko szu jąc się tym przy jem nym uczu ciem. Obu dzi ło mnie sztur cha nie w ramię. – Will! – wes tchnę łam, gdy obu dzi łam się na tyle, by roz po znać ulu bio ne go brata. – Hej, ma lut ka, co tutaj ro bisz? – za py tał mnie, uśmie cha jąc się lekko, choć jego oczy były wy raź nie zmar twio ne. Prze wró ci łam się z boku na plecy i ziew nę łam cicho, przy kry wa jąc usta. Wtu li łam się w koł drę jesz cze bar dziej i do pie ro po chwi li za uwa ży łam, że le ża łam w po przek łóżka. Nie pa mię tam tylko, czy tak za snę łam, czy po pro stu prze mie ści łam się w trak cie snu. – Śpię – od par łam nie win nie, od gar nia jąc włosy z oczu. Will uśmiech nął się jesz cze sze rzej. – Czas na obiad. Już późno. – Prze cież chwi lę temu zja dłam śnia da nie. – Zmarsz czy łam brwi, a wtedy Will mach nął mi przed ocza mi swoim ze gar kiem, któ re go wska zów ki wy ‐ raź nie po ka zy wa ły go dzi nę osiem na stą. – Z tego, co mi wia do mo, to za wiele go nie zja dłaś. To mi przy po mnia ło po ran ną roz mo wę z naj star szym bra tem. Strona 20 – Will, Vince chce zmu sić mnie do do mo we go na ucza nia i za ka zu je mi jeź ‐ dzić do fun da cji… – po skar ży łam się z przy gnę bie niem. Will otwo rzył usta i zaraz je za mknął, a na stęp nie usiadł na brze gu łóżka i spoj rzał na mnie. – Wiem, że ci przy kro – wes tchnął. – Ale nie masz po ję cia, jak się wszy scy wy stra szy li śmy. Jak Vince się wy stra szył. Te per fu my… Ha ilie… I to w na ‐ szym domu, tuż pod na szym nosem. Vince teraz naj chęt niej za mknął by cię w zamku, a na stra ży po sta wił z osiem smo ków. Ta kich zie ją cych ogniem. Chyba ra czej pięć – po my śla łam. Ga pi łam się w sufit. W gło wie ko tło wa ło mi się tyle myśli, że za tę sk ni łam za tą pust ką, która w niej go ści ła na czas snu. – Za wsze chcia łam być jak księż nicz ka… – po wie dzia łam mo no ton nym gło sem. – Je steś księż nicz ką – od parł z uśmie chem i bły skiem w pięk nych, błę kit ‐ nych oczach. – I je steś dla nas zbyt ważna, by ry zy ko wać twoje życie. Przy mknę łam oczy i teraz to ja wes tchnę łam. – Will, za nu dzę się. Mój brat za śmiał się ser decz nie i pod niósł się, wy cią ga jąc do mnie rękę. – Sta nie my na gło wie, żeby do tego nie do szło – obie cał, a ja wtedy otwo ‐