Recenzje

• urszula_gala

  2021-10-08

  Hanna Faryna-Paszkiewicz "Kobusz" Jan Kobuszewski z drugiej strony sceny, "Kurrrtyyyyna w górę". Tym okrzykiem przez dużo lat zaczynał się Kabaret Olgi Lipińskiej. Nie pamiętam czy wszystkie kolejne części, ponieważ byłam wówczas dzieckiem, w każdym razie na pewno te które z dużym zainteresowaniem pod koniec lat siedemdziesiątych a później w latach osiemdziesiątych oglądałam jako dzieciak. Kulisy podrzędnego teatrzyku rewiowego, wyblakłe pióra, zakurzone dekoracje i przedstawienia, których nikt nie oglądał. A w nich plejada polskich autorów. Jan Kobuszewski, Janusz Gajos, Piotr Fronczewski, Barbara Wrzesińska i inni. Późniejsze edycje nie pasjonowały mnie już tak bardzo. Pamiętam Kobuszewskiego w czarnym trochę zużytym fraku, z białym szalikiem na szyi, w trochę zniszczonym cylindrze. Jakby trochę wczorajszego, ironicznie zblazowanego, tak jak inni aktorzy rzucającego żartami jakby od niechcenia. Inteligentnymi, nie silącymi się za wszelką cenę na bycie śmiesznymi. "Kobusz" przywołał wspomnienia z dzieciństwa. Chociaż Jan Kobuszewski związany był przede wszystkim z teatrem, głównie warszawskim, lecz także z Teatrem Telewizji, grywał epizodyczne, chociaż zwykle bardzo charakterystyczne role w filmach, ja najbardziej kojarzę go z kabaretem. I niewielką rolą w Alternatywach 4, gdzie wcielił się w postać kombinatora mieszkaniowego, złodziejaszka, który w dodatku źle skończył. Po ukończeniu szkoły teatralnej marzył o rolach lirycznych, jednak wzrost, specyficzna twarz, a do tego wyjątkowa gibkość ciała, nakreśliły mu bardziej komediowy kierunek. Na scenie, lecz też poza nią, ponieważ do organizowania żartów, którego podmiotem stawali się koleżanki i koledzy ze sceny był zawsze pierwszy. I żarty wychodziły mu zawsze wyśmienicie. Jak chociażby ten, kiedy partnerująca mu na scenie koleżanka, która miała nawyk otrzepywania ubrania partnerów scenicznych z wszelakich pyłków i niteczek, podczas przedstawienia sięgnęła po kolejną znajdująca się na ubraniu Janka niteczkę. A ta ciągnęła się, bez końca, bo wcześniej aktor zaczepił sobie na agrafce pod ubraniem całą szpulkę. Niewinny żart musieli przetrzymać na scenie wszyscy, którzy w danym momencie na niej byli. Takich anegdot, dykteryjek i opowiastek przedstawionych przez kumpli i koledzy Jana Kobuszewskiego jest w książce pdf więcej. Uwielbiam zaglądać za kulisy, kiedyś podczas rzadkich co prawda bytności w teatrach warszawskich, z pewną nieśmiałością, gdzieś przy zakulisowych schodach czekałam na aktorów, aby otrzymać autograf. "Kobusz" dał mi możliwość cofnięcia się w tamte lata. Książkę, prócz cytowanych historii opowiadanych przez partnerujących Kobuszewskiemu aktorów, załączonych not wspomnieniowych bliskiej rodziny i przyjaciół, uzupełniają liczne fotografie z przedstawień, filmów czy kabaretu. Dla pragnących cofnąć się w czasie, zalecam bardzo.

• zuzanna

  2021-10-08

  "Kobusz" przenosi czytelnika w inną epokę, epokę niezapomnianego Teatru Telewizji, kabaretu "Dudek", Edwarda Dziewońskiego, "Właśnie leci kabarecik", Olgi Lipińskiej, epokę humoru i dowcipu intelektualnego na najwyższym poziomie. To była epoka wybitnych postaci scen teatralnych i estradowych, w których to gronie prym wiódł Jan Kobuszewski. Z serca polecam.

• Anonim

  2021-10-08

  Wspomnienia najwyższych lotów!

• eka

  2021-10-08

  Rewelacja !!!!

• anonymous

  2021-10-08

  Cieniutko

• Anonim

  2021-10-08

  Super