Recenzje

• Wkp

  2018-03-23

  Nie ma co ukrywać, że literatura historyczna nie leży stricte w obszarze moich czytelniczych zainteresowań, lecz są takie książki i tacy autorzy, po których każdy czytelnik sięgnąć powinien, niezależenie od własnych preferencji. Do nich zdecydowanie należy Robert Graves i jego dylogia o cesarzu Klaudiuszu, której pierwsza element nieustanna się kanwą głośnego serialu „Ja, Klaudiusz”.Jest już rok 41 naszej ery, Klaudiusz, o którym powiedzieć można wiele, od kuternogi, przez jąkałę, po rodzinnego głupka, jest cesarzem, zyskał władzę, zyskał pozycję i kilka przymiotników pozytywnych, mówiących o jego lojalności i sprawiedliwości. Mniej pozytywów rzec można jednak o jego małżonce, Messalinie. Opowieści o jej seksualnych dokonaniach i niespożytych w tej materii siłach przeszły do legendy. Messalina wywiera także wyjątkowo silny wpływ na Klaudiusza, na jego decyzje i postrzeganie niektórych spraw. Jak jednak zareaguje cesarz, kiedy jego własna małżonka zacznie zagrażać nie tylko jego pozycji, lecz także i życiu?Można nie znać innych dzieł Roberta Gravesa, lecz jeśli chodzi o „Ja, Klaudiusz” i „Klaudiusz i Messalina” po prostu nie wypada zignorować zupełnie tych dzieł. Po pierwsze ich aktualność i siła nie zmalały od chwili ich wydania w roku 1934 i stale trafiają do serca i umysłu. Po drugie zyskały także uznanie krytyków, którzy przyznali pierwszej części losów Klaudiusza nagrodę James Tait Black Memorial Prize a tygodnik TIME zamieścił ją na liście 100 ebooków wszech czasów. Po trzecie wreszcie to po prostu idealna powieść, broniąca się bez całej otoczki kultowości. Ponieważ Graves nie tylko stworzył biografię znanego cesarza (a w tym tomie także jego równie (nie)sławnej, choć z innych przyczyn żony), ile korzystając z jego życia i faktów historycznych, postanowił opowiedzieć nam historię fascynującego człowieka, zamkniętą w ramach namiętności, intryg i wielkiej polityki. Klaudiusz w jego wykonaniu to nie jedynie relikt przeszłości, a naprawdę realna postać – ze własnymi słabościami (szczególnie tymi zdrowotnymi), mocnymi stronami i wizerunkiem, który powoli ewoluuje. Dodatkowo Graves to wszystko w pewnym stopniu uwspółcześnił. Nie przemienił realiów, nie przemienił postaci, przemienił natomiast drobne szczegóły (choćby nazewnictwo miejsc), a z całej reszty wycisnął to, co najlepsze i najciekawsze. Także w warstwie słownej, choć posługuje się bardzo pięknym mową literackim, dokonał zmian na rzecz łatwiejszego odbioru. Tekst nie jest więc archaiczny, choć wierny historii, czyta się go prosto i przyjemnie, a w połączeniu ze wspomnianą treścią, robi znakomite wrażenie.Podsumowując, jeśli jeszcze nie czytaliście „Ja, Klaudiusz”, ani „Klaudiusz i Messalina”, nadróbcie ten błąd. Nie jesteście przekonani? Dajcie choć szansę, a z pewnością zmienicie zdanie, nawet jeśli hasło „literatura historyczna” Was odrzuca. Polecam.

• erka

  2018-03-23

  Przez pół wieku Klaudiusz, kulawy jąkała uważany za półgłówka, lecz człowiek uczciwy, prawy i lojalny, pozostawał w cieniu, aż przypadek zrządził, że został cesarzem. Jego żoną była wtedy Messalina - kobieta, o której temperamencie i nienasyconym głodzie seksualnym krążyły legendy. Klaudiusz długo pozostawał pod jej wpływem, przymykając oczy na niektóre jej nieprawości, nieświadom innych. W końcu jej postępki zaczęły zagrażać życiu cesarza i stabilności imperium. Klaudiusz musiał dokonać dramatyczneg wyboru…Drugi tom najsłynniejszego cyklu Roberta Gravesa.Tym razem fabuła skupia się na Klaudiuszu, który niespodziewanie, nawet dla siebie samego został cesarzem.Mimo,że kaleki i uważany za wariata, okazał się idealnym strategiem i za jego panowania, Rzym dokonał zdawałoby się niemożliwego, podporządkował sobie tereny Brytanii.Również jako ten który dba o własny naród, wykazał się niezłym zmysłem w dziedzinie inżynierstwa czy architektury.Messalina, jako najbardziej słynna z jego żon, przedstawiona jest tu jako dziewczyna do cna zła i przebiegła.Knuła intrygi, zdradzała męża, wichrzyła przeciw niemu i starała się uprzykrzyć mu życie, jak tylko mogła.Autor w własnej powieści starał się przedstawić wszystkie przedstawione sytuacje jak najbardziej autentycznie i zgodnie z prawdą historyczną.W książce pdf kierował się zapiskami takich sław jak Tacyt, czy niemniej słynny Piliniusz.Bazując na ich dziełach stworzył wciągającą i doskonałą opowieść historyczną.Klasyka, która dodatkowo rozsławiona została idealnym serialem brytyjskim z Derekiem Jacobi w roli głównej.Historia czasów, które chociaż odległe od naszych jawią się jako te w których obyczaje, czy przedstawienie pewnych zachowań, czy przekonań, nie różnią się zbytnio od tych, które teraz wywołują emocje.Polecam fanom ebooków historycznych, a także tym, którzy jak ja uwielbiają znakomite wydania tych powieści przez Książnicę.Dziękuję za udostępnienie.

• anetapzn

  2018-03-23

  Klaudiusz i Messalina to kontynuacja powieści Roberta Greavesa, Ja, Klaudiusz.Tym razem twórca opowiada historię cesarza Klaudiusza od przejęcia przezeń władzy w Rzymie i koncentruje się wokół paru głównych wątków, m.in. afery obyczajowej związanej z jego żoną Messaliną i przygód Heroda Agryppy, króla Judei a także perypetii z chrześcijanami.Za co najbardziej cenię obie części opowiadające o losach Klaudiusza? Przede wszystkim za wierne oddanie ówczesnych realiów a także za fakt, iż (jak pisze sam autor) żadna z postaci występujących w obydwu ebookach nie jest fikcyjna, a źródłoznawstwo to przede wszystkim dzieła takich antycznych sław, jak Swetoniusz, Tacyt, Cezar. Twórca korzystał także obszernie z listów samego Klaudiusza. To właśnie Tacyt, Kasjusz Dion i inni historycy z oburzeniem relacjonują, że nobilów, którzy nie chcieli zostać jej kochankami, Messalina poprzez podstępne intrygi skazywała na śmierć. Tak bogate źródła dają w efekcie wiernie i wyjątkowo ciekawie odmalowany obraz epoki.

• Klaudyna Dutkiewicz

  2018-03-23

  Ta element rozpoczyna się w momencie, kiedy Tyberiusz Klaudiusz Druzus Neron Germanik obejmuje władze ponad Rzymem. Ten jednak boi się objąć to stanowisko, bowiem jest kulawym jąkałą, odludkiem i niekoniecznie ważnym członkiem własnego klanu. Ma wielu wrogów i są także ludzie, którzy nie życzą mu wcale powodzenia. Jeśli chodzi o styl pisania, to jest on utrzymany w tej samej tonacji. Dalej ma się wrażenie, że biografia jest autentyczna, że pisze ją sam Tyberiusz Klaudiusz Druzus Neron Germanik. Widać dopracowanie autora, a także zamiłowanie w tematyce. Oczywiście niektóre wątki są ciekawsze od drugich, a jedne epizody bardziej się dłużyły od pozostałych Interesująco została tutaj ukazana sama epoka, co dla wielbicieli epoki będzie olbrzymią zaletą.