Recenzje

• Jan

  2022-07-19

  Ksiazka a raczej reportaz na pewno ze wzgledu na temat a także niektore opisy nie dla kazdego ,raczej nie jest to lektora do popoludnioej chwili z kawka..

• aannaa_czyta

  2022-07-19

  Kolejne książka, która od samego początku wywoływała we mnie pewien dysonans - bardzo chciałam ją przeczytać i jednocześnie niesamowicie się jej obawiałam. Bałam się ogromu emocji ukrytych na jej kartach i okrucieństwa popełnionego względem dzieci… Dzieci, które były bezbronne, bezsilne i słabsze. A nade wszystko po prostu były polskie… Odbierano je rodzicom albo zabierano łatwo z ulicy. Umieszczano w niemieckim obozie izolacyjnym dla dzieci – Polen-Junendverwahrlager der Sicherheitspolizei In Litzmannstadt. Obdzierano je z poczucia bezpieczeństwa, odbierając wolność. Zarzucano zbrodnie, których nie wyrządziły. Głodzono, więziono i dopuszczano się wszelkich aktów bestialstwa. Do tego katowano niewolniczą pracą i terrorem zarówno psychicznym jak i fizycznym… I choć nie gazowano ich w krematoriach, nie strzelano w tył głowy, obraz, który jawi się na kartach książki przyprawia o łzy. Łzy bezsilności, niemocy i łzy współczucia… Błażej Torański w tej historycznej opowieści zapoznaje czytelnika z biografią największej zbrodniarki wojennej z obozu dla dzieci – Eugenii Pol, która wyróżniała się wyjątkową brutalnością. To była sadystka. Kobieta, która nie miała poczucia winy. Maltretowała, biła i znęcała się ponad dziećmi. Mało tego – czerpała radość z tego, że zadawała dzieciakom ból… Czytając, zastanawiałam się – skąd się bierze zło? Skąd tak młoda dziewczyna (19-lat) miała w sobie takie pokłady zawiści do tak młodocianych istot? Nie znalazłam odpowiedzi…