To twoja książka?

Recenzje

• KuLtUrAlNiE

  2018-03-22

  JAK SIĘ MA TWÓJ BÓL to opowieść - metafora. Obok dosłowności omówionej historii niemal w każdym podjętym przez bohaterów działaniu możemy wyłuskać drugie dno - symboliczne, ukryte, a nawet tajemnicze. Treść sama w sobie jest dosyć ponura - a raczej opowiedziana historia. Narracja w trzeciej osobie sprawia, że stajemy z dystansem względem treści. Pojawia się tu także motyw podróży - co generalnie ma związek z podróżami jakie w swoim życiu odbył Pascal Garnier. Podróży namacalnej, rzeczywistej i przede wszystkim - tak myślę - podróży wgłąb siebie. Styl jakim dysponuje Garnier przypomina mi nieco charyzmatyczny program Sensacje XX wieku, czyli taka swoista relacja z konkretnych wydarzeń.

• pomme

  2018-03-22

  Zaczyna się od mocnej sceny. Nie wiem, czy powiedziałabym, że od końca. Zależy kogo/co uznamy za głównego bohatera, ponieważ według mnie na przykład tu wcale nie chodzi o Simona, który wiesza się już w pierwszym rozdziale. Ani o Bernarda, który w drugim rozdziale, zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami, wchodzi do mieszkania Simona punktualnie o 8.00, aby wykopać spod niego krzesełko. Tak właśnie poznajemy naszych przewodników na kolejne niespełna 200 stron, którzy trochę niechcący i trochę pomiędzy słowami opowiedzą nam o tym, jak się ma ich ból.Jeśli wierzyć autorowi, pytanie: „jak się ma twój ból?” jest zwyczajowym pozdrowieniem jednego z afrykańskich plemion i kiedy tak ponad tym rozmyślam, dochodzę do wniosku, że jest ono najmniej powierzchowne ze wszystkich pozdrowień i najbardziej intymne. Może zbyt daleko posuwam się we wnioskach i skojarzeniach, lecz dla mnie to pozdrowienie jest wyrazem jakiejś głębokiej empatii i szczerości. Ponieważ paradoksalnie, dotyka do żywego. Jeśli się coś czuje, oczywiście.Bohaterowie Garniera z każdą stroną zrzucają jakiś fragment własnego zwyczajowego stroju, jakby wyczekiwali na moment, kiedy czytelnik jest już na tyle oswojony, aby można się przed nim całkiem odkryć. Wcześniej delikatnie sprawdzają, testują, przygotowują tak zwany grunt. I nie chodzi tu o jakąś kurtuazję czy nazbyt wysublimowany bon ton, ponieważ jak zapowiada tytuł, będziemy mieć do czynienia raczej z tą ciemniejszą stroną nie tylko człowieka lecz i życia. Cały ten proces oswajania nie wydaje się ani z góry zaplanowany ani przemyślany, ponieważ w zdaniach zdaje się panować bezpretensjonalność i harmonia, jakby nie zależało im by dotrzeć do celu, tylko opowiedzieć parę faktów, może trochę dziwnych, może nie do końca spójnych. Lecz to tylko pozory.Z czasem więc bohaterowie czują się coraz swobodniej jakby zapomnieli o publiczności, jakby byli zupełnie sami i zapełniają nasz czas swoim życiem, w którym deratyzacja ma odmienne od powszechnego znaczenie, a boga szuka się między butelkami po alkoholu, w których znajdują się zlewki różnorakiej maści detergentów. Kiedy na jaw wychodzą mniejsze i większe sekrety można zacząć się zastanawiać, w jakim celu spotkali się ci wszyscy ludzie i kiedy odkryją, że są z różnorakich planet, skoro czytelnik już to wie. A oni, jakby nam na złość, nie zamierzają przemierzać utartych ścieżek i niezmiennie zadziwiają. Nie są tym, kim się zapowiedzieli i nie robią tego, do czego nas przyzwyczaili. Ponieważ ja na przykład początkowo nie mogłam zrozumieć, dlaczego Bernard troszczy się tak o matkę, która go porzuciła, a jeszcze bardziej dlaczego elegancki Simon-w-markowych-ciuchach bzyknął groteskową pindzię z prowincji w jakimś obleśnym domku kempingowym. Lecz ta konsternacja trwa tylko chwilę, ponieważ zazwyczaj w momentach zamyślenia zamykam książkę i gapię się bezmyślnie na okładkę układając w głowie przeczytaną historię. Próbuję się wsłuchać, aby odkryć refren chóru, który zazwyczaj jest kluczem każdej książki. Nie inaczej było tym razem. Z tą tylko różnicą, że tym razem po raz następny przeczytałam tytuł.I wszystko stało się jasne.