„Nigdzie alkohol nie stał się równie uciążliwym fragmentem finansowej i politycznej dominacji państwa ponad społeczeństwem, jak w autokratycznych imperiach carskiej i sowieckiej Rosji, które pozostawiły swą kłopotliwą schedę teraźniejszości i przyszłości Federacji Rosyjskiej”. Jak wiek wieków Rosja kojarzy nam się z imperialnymi zakusami, siarczystym mrozem, bezkresnymi syberyjskimi przestrzeniami, rozpowszechnioną korupcją, niedźwiedziami i WÓDKA. Zwłaszcza wódką… Ów zacny, skądinąd, i rozpowszechniony po całym świecie trunek jest tak wizerunkowo (i jak się przekonamy z treści lektury, nie tylko wizerunkowo) sprzęgnięty z obrazem naszego wschodniego sąsiada, iż stał się stałym, uświęconym wielowiekową tradycją, fragmentem rosyjskiego krajobrazu. Opierając się właśnie o tą wysoce (trzeba to przyznać) oryginalna perspektywę, mamy okazje spojrzeć przez szkło butelki na to wielowymiarowe i rozpatrywane na przestrzeni niemalże wieku zjawisko. Począwszy od czasów cara Mikołaja II, poprzez bolszewicką Rosję, Włodzimierza Lenina, czasy ZSRR i partyjnego dyktatu kolejnych I sekretarzy KPZZ (zwłaszcza Michaiła Gorbaczowa), aż po czasy zmieniającego się państwa Borysa Jelcyna (jak pamiętamy był on dużym entuzjastą napojów wysokoprocentowych) i współczesność Władymira Putina.