Dlaczego zgwałcił pan tę dublerkę Żydówki? Jestem reżyserem filmowym. Co to ma do rzeczy? Objawiła mi się jako wcielenie kina polskiego. Stąd gwałt? Lubię sobie bzyknąć po zdjęciach. Myślałem, że ona również chce się odprężyć. Tak rozpoczyna się Historia kina polskiego: przesłuchanie reżysera filmowego; pytania, odpowiedzi i opowiadanie aresztanta. Całość ma około dwóch stron. Łatwa fabułka, w połowie urwana, trochę sprośności i wulgaryzmów, i koniec, który może stanowić zapowiedź dalszego ciągu. Ogółem jest nieźle, ponieważ czyta się to nieźle i chce się czytać więcej. Przechodzimy do kolejnego rozdziału i coś jakby wygląda znajomo. Gdzieś już to było, a tak, w poprzednim rozdziale. Kilka szczegółów się różni, lecz po za tym to samo. No to kolejny epizod i… no bez jaj, już to znam; kolejny – to samo; kolejny – itp. itd. etc… W pewnym momencie zaczęłam tylko wyszukiwać tylko tych śladów nowości, tych fragmentów, które mogły mnie jeszcze zaskoczyć. Historia kina polskiego Darka Foksa jest jednym, dużym powtórzeniem. Czytamy ciągle tę samą opowiadanie zrepetowaną dziesięciokrotnie z drobnymi tylko różnicami, które nie mają wpływu na rozwój akcji. Twórca dokonał ogromnego skrótu, uprościł historię całej kinematografii, nie tylko polskiej. Moim zdaniem, Foks pokazał w tej książce, że kolejne filmy różnią się nie ważnymi szczegółami, lecz wszystko wygląda w rzeczywistości tak samo. To, co ważne, kręgosłup opowieści, jest tylko kopią tego, co już było, co nieźle znamy. Zmieniają się aktorzy, mody, scenariusze, filozofie kręcenia, lecz nie zmienia się istota rzeczy. To tylko kilka(naście) zużytych motywów, wykorzystywanych ciągle na nowo. Dlatego tak bardzo ciekawi nas to, co nowe. Po lekturze książki nasuwa się pytanie, które ciągle do mnie wraca, powtarza się i powtarza, i powtarza: czy ten tekst był potrzebny, właśnie w takiej formie? Całość - http://monweg.blog.onet.pl/2016/01/26/historia-kina-polskiego-darek-foks/