Recenzje

• Wkp

  2018-03-21

  Gdyby ktoś chciał wybrać nie tylko najważniejszą opowieść z serii „Gęsia skórka”, lecz właściwie tę jedną jedyną, która najlepiej określa cykl, byłaby to bez dwóch zdań „Upiorna lalka Slappy”. Stworzona w 1993 roku historia doczekała się jeszcze ośmiu kontynuacji, a sama postać gościła nie tylko w książkowej adaptacji filmu (i samym filmie oczywiście), lecz też pomiędzy innymi w przeznaczonym dla dorosłych czytelników opowiadaniu ze zbioru thrillerów „Twarzą w twarz”. Ilość remake’ów i naśladownictw to również miara sukcesu, a Slappy nie osiągnął go przypadkiem i warto jest przekonać się o tym na swojej skórze. A może raczej skórce. Gęsiej skórce. Lindy i Kris Powell to dwunastoletnie bliźniaczki, które ciągle się kłócą. I nie chodzi o to, że maja konkretne ku temu powody – im starczy byle co, aby zaczęła się awantura. Wkrótce pojawia się następny pretekst do wzajemnego konfliktu, bowiem pewnego dnia, kiedy dziewczynki odwiedzają miejsce budowanego właśnie domu, w śmietniku znajdują lalkę brzuchomówcy. Lindy chce ją zabrać ze sobą , Kris protestuje – siostra jednak stawia na swoim i ku zazdrości Kris zdobywa uznanie najbliższych i znajomych. Lindy postanawia więc zdobyć swoją lalkę, lecz wokół Slappy’ego zaczynają dziać się dziwne rzeczy, zupełnie jakby zabawka żyła swóim życiem. A to dopiero początek… Każdy z nas lubi horrory. Niezależnie od wieku, czy preferencji, każdy lubi odrobinę strachu, dreszczy i mocnych przeżyć. Lecz groza dla dzieci? A dlaczego nie! Pamiętajmy, że baśnie i jakże nierzadko także książki przygodowe jeśli nie opierają się na niej, to zawierają charakterystyczne dla tego gatunku elementy. Makabryczne baśnie bracie Grim, Buka z „Muminków”, duchy z „Harry’ego Pottera”… Dokładnie 25 lat temu, ponieważ w roku 1992 R. L. Stine stworzył cykl prawdziwych horrorów dla najmłodszych, nie tylko ocierających się o motywy rodem z dzieł dla dorosłych, lecz na nich (w odpowiedni jednak dla wieku odbiorców sposób) właśnie się skupiając. W konsekwencji powstała idealna seria, która dzisiaj nosi miano kultowej (tak samo zresztą, jak jej serialowa adaptacja), dostarczająca dużo rozrywki i mimo upływu lat nie tracąca na jakości. „Slappy’ego” czyta się więc dynamicznie i przyjemnie. Styl jest prosty, dziecinny, nie trafi więc pewnie do większości dorosłych odbiorców, lecz dzieci i młodzież na pewno będą bawić się znakomicie. Nie ma tutaj krwi, nie ma brutalności, lecz jest groza i jest napięcie. Dobry, bezpieczny strach dla młodych – tak można podsumować „Gęsią skórkę”. Lubicie podobne klimaty? Na pewno będziecie zadowoleni.

• Karolina MAREK

  2018-03-21

  Nawet nie liczę, które to już spotkanie ze Stine'm. Uwielbiam go za cykl "Ulice strachu", lecz pokochałam za "Gęsią skórkę". Frajdę sprawiało mi zarówno oglądanie jak i czytanie tej serii. I niesamowicie się cieszę, że wznowiono jego twórczość, ponieważ mnie nie dużo więcej potrzeba by przypomnieć sobie najmłodsze czasy. Mały minus jest taki, że teraz na starość przestałam czuć ten dreszczyk grozy poznając kolejne historie bohaterów.Bohaterkami tej książeczki są bliźniaczki Lindy i Kris, lecz nie tylko. Pierwsza z dziewczynek znajduje w koszu na śmieci drewnianą lalkę brzuchomówcy, którą nazywa Slappy. Nie jest piękny, lecz za sprawą Lindy zaczyna być bardzo zabawny. Dziewczynka razem z nim zaczynają robić furorę występując na urodzinach koleżanek. Kris zaczyna być zazdrosna, więc i jej rodzice kupują używaną lalkę, którą ona nazywa pan Wood. Niestety w tedy zaczynają się problemy i dziwne zdarzenia. Jednak najgorsze zdarza się w tedy, gdy mała Kris przez przypadek odczytuje tajemne zaklęcie ożywiające lalki. Można spytać co się może stać złego przez dwie drewniane lalki dla brzuchomówców. Nim przeczytałam historię powiedziała bym, że nic, lecz po tej lekturze zmieniam zdanie i to o sto osiemdziesiąt stopni. Gdy będę mieć dzidziuś na pewno zacznę zwracać uwagę na to co im kupuję do zabawy, a na pewno na to czy posiadają jakieś dziwne karteczki z tekstami w nieznanym języku i nie mówię tu o arabskim, chińskim tudzież szwedzkim. A wracając do książeczki, która ma tak niepozorną wielkość, nieśmiałą ilość stron i skromną jak na grozę okładkę to niech was to nie zmyli. Jest potencjał, dreszczyk i emocjonujące przygody - tak dobre jak złe. Nie umiała bym powiedzieć, że historia jest tylko dla młodych czytelników, ponieważ ja mam własne lata, a bawiłam się jak by to było coś dla mnie. Jeśli lubisz takie klimaty to jest to dla Ciebie i nie kluczowe w jakim jesteś wieku!