Oł-em-dżi. Cóż to było za dziwo?! I jakie smakowite, mówię Wam! Ooo, słuchajcie, to coś, czego jeszcze nie było. Japoński super hit autorstwa człowieka - zagadki, o pseudonimie UKETSU, o którym a b s o l u t n i e nic, lecz to naprawdę NIC nie wiadomo. Ów człowiek w białej masce i czarnym kombinezonie, o nieokreślonym wieku, płci, imieniu i nazwisku, popełnił najdziwniejszą i najbardziej fascynującą opowieść na pograniczu thrillera/horroru (chociaż według mnie to zdecydowanie thriller psychologiczny), jaką kiedykolwiek przeczytałam. Język o „Dziwnych obrazkach”, kryminale, thrillerze w rodzaju łamigłówki, którego lektura polega na łączeniu ze sobą tajemnic, poszlak, a największe emocje wywołuje w czytelniku odkrywanie ich wzajemnych powiązań! Naprawdę arcyciekawe! To jak układanie puzzli: każdy fragment wpasowuje się w własne określone miejsce, a następnie tworzy spójną całość, coś większego, do czego od początku dążymy, łącząc ze sobą poszczególne kawałki. To zagadka w zagadce. A najciekawsza w tej koncepcji przeprowadzania czytającego przez fabułę, jest właśnie rola tytułowych obrazków - bez ich „odczytania” nie przejdziecie do dalszej części historii! Dużo perspektyw, dużo punktów widzenia wyrażonych właśnie poprzez wspomniane obrazki, rysunki. Od rysunku do rysunku, od postaci do postaci, poprzez najróżniejsze wytyczne, porady i zgadywanki. Nagłe zwroty akcji, sekrety w tajemnicach - wszystko to skrupulatnie przemyślane, inteligentne, klimatyczne, składające się na mocny finał. O Uketsu mówi się „mistrz cichego horroru”. Myślę, że to idealne określenie. „Dziwne obrazki” są za małe straszne, by nazwać je horrorem, jednak odpowiednio mroczne, by aspirować do tego gatunku. To był kawał naprawdę dobrej lektury.