Recenzje

• Łukasz Radecki

  2018-03-21

  Są książki, które zmieniły oblicze nie tylko literatury, lecz i popkultury. Ira Levin był twórcą tak wszechstronnym, że inspirował i autorów grozy i komedii, a większość z jego dzieł została z sukcesem zekranizowana. Starczy wspomnieć o „Chłopcach z Brazylii” z Gregory Peckiem czy przezabawnej i przewrotnej „Śmiertelnej pułapce” z Michaelem Cainem i Christopherem Reeve'm. Mnie jednak zachwyciły przede wszystkim horrory na czele z „Żonami ze Stepford” (tylko i wyłącznie odsłona z roku 1975) i „Dzieckiem Rosemary”, jednym z najlepszych filmów Romana Polańskiego i najwybitniejszych obrazów grozy w historii kina. Tak, wstyd się przyznać, lecz z każdym dziełem Levina zapoznałem się w odwrotnej kolejności, czyli po obejrzeniu ekranizacji. Nadrabianie zaległości w niczym nie odbiera jednak przyjemności obcowania z książkami, które są po prostu arcydziełami.Rosemary i Gary Woodhouse kupują cudowne mieszkanie w Świeżym Jorku. Są szczęśliwym małżeństwem. On robi karierę aktorską, ona marzy o dziecku. Wkrótce poznają świeżych sąsiadów, a ich życie stopniowo ulega zmianie. Gary coraz bardziej ulega wpływowi małżeństwa Castevetów, Rosemary zaczyna tracić kontakt z rzeczywistością, coraz bardziej obawia się o życie swoje i dziecka, które nosi w brzuchu...O fabule wspominam z zasady, ciężko mi bowiem wierzyć, że ktoś nie słyszał choćby o historii, która doczekała się dwóch adaptacji, jednej wybitnej w wydaniu Polańskiego, jednej dramatycznej (w reżyserii Agnieszki Holland). Opowieść Levina to arcydzieło horroru, które przeniosło grozę z nawiedzonych zamczysk, zapuszczonych cmentarzy i upiornych prowincji do współczesnych apartamentów, jasno oświetlonych mieszkań, pozbawiając ją gotyckich konotacji, jednocześnie koszmar jaki staje się udziałem głównej bohaterki. Horror jaki rozgrywa się w wymarzonym mieszkaniu Woodhousów nie jest bezmyślnym epatowaniem okrucieństwem i obrzydliwością, do jakich przyzwyczaiły czytelników współczesne powieści z tego gatunku. To groza podskórna, metafizyczna, pełna niedopowiedzeń, głęboko zakorzeniona w psychologii. Nawet główny wątek sprowadzający się do satanistyczno-okultystycznej sekty jest tak naprawdę tylko środkiem do opowiedzenia historii o zdradzie, zagubieniu i lęku macierzyńskim, przede wszystkim zaś o manipulacji, alienacji i samotności. Samotności w wielomilionowym mieście. Wątki te uwypuklił w swoim dziele Roman Polański, też dzięki zakończeniu, mniej dosłownym niż w powieści.Frazesem byłoby stwierdzenie, że to opowieść ujmująca klimatem, posępna i trzymająca w napięciu, choć skierowana raczej do wymagającego i ambitnego czytelnika. Niestety, wszystko to jest prawdą. „Dziecko Rosemary” to absolutny kanon horroru i jedna z najlepszych powieści gatunku.

• AnieKentross

  2018-03-21

  Dzidziuś Rosemary to horro, który wywołuje gęsią skórkę i przyspiesza oddech. W swoim gatunku klasyka - upiorny klimat, który nie potrzebuje zjaw i hektolitrów krwi, by wywołać w czytelniku napięcie i oczekiwanie na zdarzenie się czegoś złego. Zdecydowanie najpierw książka ebook później film, choć film idealnie oddaje emocje, które towarzyszą przy czytaniu książki.

• PricelessArystea

  2018-03-21

  Niepokojący nastrój w tej kultowej książce pdf jest aż tak namacalny, że niemal współodczuwałam go z bohaterami książki, nasycone lękiem obrazy przesuwały się w mojej wyobraźni. Historia omówiona w Dzidziusiowi Rosemary zrobiła na mnie tak silne wrażenie, że jeszcze jakiś czas po przeczytaniu odczuwałam towarzyszący mi niepokój. Mistrzowska sugestywność-polecam!

• OskarRida

  2018-03-21

  Szczerze mówiąc książka ebook jest niemalże tak przerażająca jak film. Choć jest to horror sprzed 20 lat to prawdopodobnie nie widziałem współczesnego thrillera/horroru, który byłby bardziej przerażający niż dzidziuś Rosmary. Dlaczego ksiażka jest niemalże tak straszna jak film? Ponieważ nie ma w niej muzyki... lecz to jedyna różnica.

• Ariadnaxi

  2018-03-21

  Widziałam jakiś czas temu film R. Polańskiego który stał się już prawdopodobnie kultowym. Książkę przeczytałam teraz. Jest w niej coś mocno niepokojącego już od samego początku, nienazwany i wszechobecny strach,a coś takiego powoduje moim zdaniem największe emocje podczas lektury. Bardzo polecam.