Jest to rzetelne i wyczerpujące przedstawienie filozofii „Wielkiego Wozu” i zasługiwałoby na pięć gwiazdek gdyby nie archaiczny, pełen fanatyzmu styl w jakim „mistrz” przekazuje własną wiedzę. Przede wszystkim brak tu jakiejkolwiek polemiki. Nie chodzi mi o brak „sztucznego obiektywizmu” i poddawania w wątpliwość własnych poglądów – w końcu twórca jest mnichem i zrozumiałe że chce przekonać czytelnika do własnych racji. Jednak nazywanie ludzi „głupcami”, „ignorantami” i „ograniczonymi umysłowo” tylko dlatego że mogą poddawać w wątpliwość niektóre sutry mahajany, nadprzyrodzone moce mędrców lub po prostu krytykować niemoralne zachowania mnichów – jak dla mnie to przesada. Tym bardziej że sam Siakjamuni nauczał „żeby badać jego słowa i nie akceptować ich jedynie z szacunku do niego”, odrzucał dogmatyzm i zachęcał do krytycznego myślenia. Dla przykładu: na stronach 107-108 znajdujemy zdanie: „Ponieważ ludzie pochłonięci sprawami tego świata są głupi, głównie z powodu ignorancji, przykuci do cyklu narodzin i śmierci i brakuje im niezależności. Mędrcy, dzięki własnej praktyce, osiągnęli czystą mądrość, głównie poprzez mądrość pradżni”. Jak na ironię to dzięki darowiznom tych "głupich ludzi" twórca mógł stać się "niezależnym mędrcem". Sam Siakjamuni nie widział nic złego w ludziach "zajętych sprawami tego świata" , o ile nie kierowali się chciwością i żyli moralnie. Uderza mnie również fakt że "misztrz" z góry zakłada że tylko filozofia pradżniaparamity jest wyznacznikiem mądrości - jest to subtelny atak na południową szkołę buddyzmu. Czyli de facto "jesteś genialny tylko jeśli zgadzasz się z Mistrzem Jin Szunem".