To twoja książka?

Recenzje

• Zielono Mi

  2018-03-21

  Trzy trupy. Zaginięcie. Porwanie. Wolontariusz w noclegowni dla bezdomnych, pielęgniarka w hospicjum, bibliotekarz-pasjonat o społecznym zacięciu, „lizakowa pani”, prawniczka specjalizująca się w prawach człowieka. Co ich łączy? - praca na rzecz innych. Wszystko wskazuje na to, że sprawców jest dwóch: dziewczyna i mężczyzna. Porozumiewają się przy pomocy graffiti pozostawianych na miejskich murach. Punkty wspólne mordów: brutalizm a także bestialstwo dokonane z niewątpliwą znajomością ludzkiej anatomii i chirurgiczną precyzją. Obok tego hakerski atak na finanse lokalnych prominentów. Edynburg został sparaliżowany. Wszyscy stracili kontrolę ponad światem realnym i wirtualnym. A praca śledczych od samego początku przypomina taniec ślepca. Twórca już od pierwszego akapitu, tych paru zdań wstępu wprowadza czytelnika w niesamowitą, trzymającą w napięciu intrygę, która z każdym kolejnym zdaniem przyspiesza, dostarcza świeżych informacji, ważnych szczegółów, dość dynamicznie odpowiada na te banalne, podstawowe pytania. Lecz ani o krok nie przybliża do znalezienia i ukarania sprawców, którzy mieli czelność w sposób przemyślany, w każdym szczególe dopracowany i niezmiernie brutalny zabić. W gąszczu pytań i niewiadomych rozpoczyna się wyścig z czasem i mordercami. Kto się wykaże większym sprytem i pomysłowościom? Komu puszczą nerwy? Kto zachowa czujność i otwarty umysł? Sprawcy grają solo, każdy na swój rachunek, czy ktoś im przewodzi, dyryguje mini? I czy uda się udzielić odpowiedzi na zapytanie „dlaczego”? Oto zagadki, z którymi zmierzają się śledczy: nierzadko sami poranieni, w niełatwych sytuacjach rodzinnych, na życiowych zakrętach, balansujących na granicy prawa a także czytelnik. Książki z tej serii niewątpliwie trzymają poziom. Jest zagdaka, są ci źli i ci dobrzy - lecz i ich nie zawsze rozrysowuje się na jednostki krystaliczne. Jedne opowieści są bardziej skomplikowane i złożone, inne mniej, lecz niewątpliwie chce się czytać do końca. Jedynie co mnie w nich razi to język. Bardzo prosty, czasem na granicy błędu. Nierzadko są powtórzenia, dziecinnie łatwe składnie językowe, nie do końca precyzyjne opisy/wprowadzenia w scenę, których treści czytelnik musi się bardziej domyślić, niż ją wyczyta. Jakby tłumaczowi czy redaktorowi spieszyło się z wydaniem bez troski o staranność i estetykę. A to psuje ostateczny efekt. Szkoda – ponieważ to naprawdę bardzo dobre fabuły są. Żal jedynie, że po przetłumaczeniu gubią czasem ducha literackości.

• Marta Zagrajek

  2018-03-21

  Detektyw Luc Callanach jest głównym bohaterem tego cyklu. Ma francuskie korzenie i pracował wcześniej we francuskim Interpolu. Perturbacje życiowe zawiodły go aż do Szkocji. Helen Fields celowo wybrała tak dwa skrajne miejsca, żeby postać Callanacha nabrała większego wyrazu. W Edynburgu jego francuskie pochodzenie i wygląd kinowego playboya wyróżniają się o dużo bardziej niż mogłyby w Londynie, które jest już znacznie bardziej wielokulturowym miastem. Trzeba przyznać, że ten zabieg udał się autorce bardzo nieźle i różnice kulturowe bywają powodem kłótni, docinków a także niewinnych wpadek. Wyraźnie widać, że Luc nie jest u siebie, lecz ludzie powoli zaczynają się do niego przekonywać. Postać detektywa można było nakreślić na dużo sposobów. Bo jego fizjonomia jest bardzo ujmująca, o ile nie zapierająca dech w piersiach, mógłby on być aroganckim dupkiem, pozbawionym kompletnie taktu. Plus idealnym detektywem. Lecz autorka poszła drugą drogą. Owszem, jest zniewalająco przystojny, lecz ma to gdzieś. On przede wszystkim jest idealnym detektywem i tak chce być postrzegany. Własny piękno osobisty zostawił we Francji, razem z całą własną przeszłością. Całość na zukoteka.blox.pl