W roku 1985 ukazało się „Pachnidło” – powieść, która zdołała przekroczyć barierę aromatów i pokazać że za pomocą słów tylko można oddać najróżniejsze wonie. „Dym” przypomina ją w tym łamaniu granic, z tym że to, co prezentuje słowem i obrazem to nie zapach, a muzyka, której dźwięki aż wylewają się ze stron. Pablopavo, artysta kroczący własną drogą, wierny sobie eksperymentator, którego poetyckie teksty uderzają. Doceniony przez publikę, uznany przez krytykę, kim jest ten warszawski wokalista w normlanym życiu? Od jego późnego dzieciństwa, słuchanej muzyki i meczach piłki nożnej rozgrywanych na podwórku, przez inspiracje do piosenek wyniesione z codziennego, szarego zdawałoby się życia i pierwsze doświadczenia zdobywane w tworzeniu muzyki, po przemiany i sukcesy. Taką drogą kroczy Paweł „Pablopavo” Sołtys, wspominając własne życie, a my krok w krok idziemy za nim, poznając prywatnie i szczerze. I odkrywając zupełnie na nowo artystę słynnego przecież od lat…Byłem nastolatkiem ledwie, kiedy za sprawą Indios Bravos zachwyciłem się muzyką reggae i wkrótce później poznałem zespól Vavamuffin, którego wokalistą był nie kto inny, jak Pablopavo właśnie. Ciężko było mi nie dać się uwieść jego rytmom, jego tekstom i choć później kariery Pawła nie śledziłem, odchodząc muzycznie w inne rejony, „Dym” – wywiad z nim, lecz wywiadu niezwykły, ponieważ komiksowy, graficzny – przykuł moją uwagę. Z jednej strony powrót dla mnie w zamierzchłe rejony, z drugiej intrygujący komiks, ponieważ narysowany przez młodego-zdolnego Marcina Podolca, który już teraz święci triumfy w Europie. Przeczucia, ze to będzie dzieło wyjątkowe i znakomite sprawdziły się. „Dym” to kawał naprawdę idealnej roboty – tak dziennikarskiej, jak i komiksowej.O fabule ciężko jest w tym wypadku coś powiedzieć. To w końcu tylko życie, relacjonująca fakty (szczególnie fascynujące są te zza kulis muzycznej sceny) historia chłopaka, który pokochał muzykę i chciał z nią związać własne życie. Lecz przecież to tego typu treści niosą ze sobą najsilniejszy ładunek emocjonalny, ponieważ nie „mogą się wydarzyć” a „wydarzyły”. Dobre, złe, smutne czy wesołe – to naprawdę miało miejsce. A życie Pablopavo pełne jest wszystkich tych emocji. I bliskie każdemu, ponieważ każdego z nas dotykają przecież te same kłopoty i sprawy.Rysunki Podolca to coś, co z miejsca mnie ujęło i zdobyło moją sympatię. Trochę kojarzące się z kreską Śledzia, lecz charakterystyczne, spójne, choć stale pełne eksperymentów, czasem oniryczne, czasem realistyczne, utrzymane w tonacji sepii, idealnie oddające klimat całości w rozdarte wnętrze Pablopavo. Są jak ten artysta i jak muzyczne gatunki, w których się porusza – od reggae, przez jazz i pop, po hip hop. Czasem panuje mrok, czasem wkrada się depresja, komentarz społeczny i relacja z ulicy, lecz jest również nowość i powiew nadziei. Optymizmu. Gorzkiego, lecz tym bardziej prawdziwego.„Dym” to następna mocna i szczera publikacja Kultury Gniewu z najwyższej komiksowe półki. Mądra, uczciwa, rzetelna (dziennikarz Marcin Węcławek, razem z Podolcem, idealnie złożyli treść z wypowiedzi Pawła, przeplatając je jego twórczością) i tak przepełniona reggae’owym rytmem, że aż go słychać.Jak dla mnie super komiks. Dla wielbicieli tego medium, słuchaczy Pablopavo, lecz również i wszystkich, którzy kochają muzykę. Oby więcej takich pozycji!Polecam gorąco.