Są takie książki, których nie potrafię przeczytać od deski do deski. Odkładam je na półkę, zostawiam w torbie, noszę ze sobą wszędzie, gdzie idę, lecz nie czytam. Zazwyczaj losy się tak z książkami, które w jakiś sposób mnie dotykają. Które wbijają w serce szpilę. Które budzą w głowie burzę myśli. Które potem zostają we mnie na bardzo długo.Lubię takie książki. Choć o dużo łatwiej byłoby przeczytać kolejną miłosną historię, od której aż mdli. Lub przenieść się do świata wyobraźni gdzie smoki i inne potwory toczą walkę z ludźmi. Jednak ja wolę prozę faktów. Tematy, od których świat odwraca oczy. Które są oczywiste, lecz stale pomijane. A jednym z nich jest Ukraina. Ukraina, w której od dwóch lat trwa wojna. Ukraina, która traci własne dzieci na froncie każdego dnia. Każdego dnia, kiedy my imprezujemy, kupujemy nowe sprzęty i gadżety, marudzimy na wysokość zarobków i zbyt banalny obiad na stole - tam w okopach siedzą chłopcy i dziewczęta, walcząc o coś dla nas tak oczywiście posiadanego, że aż nieistotnego - własną ziemię.W serii reportaży stoimy na Majdanie gotowi na wszystko. Żegnamy bohaterów Niebiańskiej Sotni, patrząc na ich ciała leżące w otwartych trumnach, ulice mokre od krwi i łez, a miejsca, w których zginęli od snajperskich kul ci "najodważniejsi z odważnych" - ozdabiamy kwiatami i zdjęciami, na których się beztrosko uśmiechają. Jesteśmy na Krymie i przyglądamy się z najbliższa zielonym ludzikom, przybywającym coraz tłumniej na półwysep. Oglądamy osobiste rzeczy (wśród nich charakterystyczny bilet Lili Derden) ofiar zestrzelonego przez prorosyjskich separatystów samolotu linii Malaysia Airlines, lecącego z Amsterdamu do Kuala Lumpur. Odwiedzamy ukraińskich żołnierzy, gotowych do potyczki w każdym momencie, szkolących chłopców, którzy powinni w tym momencie kopać piłkę na placu przed blokiem, jak dynamicznie i sprawnie złożyć broń. Jesteśmy świadkami hucznych obchodów Dnia Niepodległości, gdzie weterani działań zbrojnych siedzą na uboczu na własnych wózkach inwalidzkich, odziani w mundur z odznaką i obojętnie mijani wzrokiem przez przybyłych na uroczystości krajan. Wreszcie wracamy do Polski, gdzie w ośrodku odwiedzamy żołnierzy, którzy trafili do nas na rehabilitację: płaczą z bólu albo zaklęcie milczą, ponieważ może uda się nastawić bark, od świeża nauczyć chodzić, lecz czy głowę i to, co w niej siedzi, uda się jakoś uzdrowić?Może Cię to objedzie, może nawet nie zwracasz uwagi na to, co akurat losy się na Ukrainie, może myślisz sobie, że tutaj, teraz jesteś bezpieczny, że Ciebie to w ogóle nie dotyczy. Lecz tak naprawdę, powtarzając za autorką książki: "Wojna jest bliżej niż nam się wydaje...". Warto usiąść i się ponad tym na poważnie zastanowić...