Anna Frajlich kilka miesięcy temu urzekła mnie zestawem bardzo subtelnych opowiadań „Laboratorium”. Pokazanie życia na emigracji od kuchni przy jednoczesnym wyzbyciu się wkładania w nie opowieści o swoich odczuciach, lecz naszkicowanie ich niewielką ilością słów za pomocą obrazów zrobiło na mnie wielkie wrażenie. „Czesław Miłosz. Lekcje” kontynuują ten styl, chociaż punktem centralnym teraz nie jest praca, studia, codzienność, lecz Miłosz: nagradzany i ceniony poeta, którego od pierwszych dni emigracji zwalczała Polska Ludowa i Polonia., a schronienie odnalazł w pracy na uniwersytecie i w samotności, myśleniu, dyskusjach.Anna Frajlich z zbiorze artykułów dokonała pięknego porównania naszego współczesnego wieszcza z romantycznym nieszczęśliwym poetą-wykładowcą. O ile Miłosz w pracy odnalazł wytchnienie, spokój, Mickiewicz jako dusza towarzystwa czuł się unieszczęśliwiony. Dążenie do brylowania na salonach, uwielbiania, ostrego zwalczania konkurencji prowadziła do upadku. W przypadku Miłosza było zupełnie inaczej: przebaczał, doceniał konkurencję, mówił o niej. Mimo podobnego dorobku akademickiego dwóch wieszczy Miłosz wypada tu bardzo korzystnie: wyzbywa się z życia zatargów, dostrzega własne słabości, potrafi podejść do siebie i własnej twórczości z dystansem.Zbiór artykułów o Miłoszu uświadamia nam jak bardzo utrudniano jego pracę i jak bardzo potrafił odciąć się od własnych negatywnych uczuć względem prześladowców, by nawiązać z nimi współpracę. Spojrzenie badaczki, dziennikarki na poetę sprawia, że widzimy jego siłę i słabości. „Czesław Miłosz. Lekcje” to niewielka książeczka zmuszająca do refleksji.