Kilka dni upłynęło od przeniesienia Winei z Elise do Amadal. Pomagając w potyczce napotkanemu oddziałowi rebeliantów, zapewniła sobie ich przychylność. Wraz z nimi wyrusza w drogę na drugą stronę Wzgórz Orogońskich. Dzięki swoim mocą jest świadkiem przemiany Norana w bestię. Rozpoznaje w nim mężczyznę którego widziała podczas wizji u Wszechmatki. Czy Noran zdoła przezwyciężyć moc artefaktu i pozostanie sobą, czy już na zawsze zostanie nieokiełznanym potworem? Jednego jest pewnien, zrobi wszystko by tylko nie zostać zniewolonym przez Mrok. W drugiej części Kronik Dwuświata poznajemy świeżych bohaterów, którzy mają wielki wpływ na rozwój wydarzeń. Barwne opisy miejsc i bohaterów to domena autora. Podczas lektury z łatwością jesteśmy w stanie wyobrazić sobie poszczególne sceny jak i osoby w nich uczestniczące. Pomimo, że opowieść rozpoczyna się śledzeniem poczynań młodej Szarim, to tak naprawdę większość książki poświęcona jest Noranowi. Nie ukrywam, że bardzo mnie to ucieszyło, gdyż bardzo zaintrygował mnie ten odmieniec. Zaskakujące w książce pdf jest to, jak mądrze twórca wykreował poszczególnych bohaterów. Czytelnik jest przekonany, że główny bohater trafił na własnej drodze na kogoś w kim może pokładać nadzieję, kogoś kto miałby stać się jego sojusznikiem w walce, aż niespodziewanie pojawia się niesamowity zwrot akcji i wszystkie plany idą w łeb. Jednak czy żeby napewno? Podczas lektury ciągle czułam się wodzona za nos, aż w pewnym momencie już niczego nie byłam pewna. Kroniki Dwuświata, nie będę ukrywać, to ciężkie lektury. Jestem skłonna przyznać, że "Czempion Samaela" momentami mnie przerastał. Gubiłam się w postaciach i tym do jakiego rodzaju oni należą. Jednak kilka razy twórca w wypowiedziach bohaterów robił małe "podsumowanie", co bardzo mi pomagało poskładać wszystko w całość. Nigdy nie przestanie mnie zadziwiać to jaką wyobraźnią dysponują autorzy, w szczególności powieści fantastycznych. Dla mnie jest to coś niesamowitego i przyznam szczerze, że powieści Pawła Kopijera mocno wbijają fotel właśnie ze względu na tą wyobraźnię. Myśląc o władaniu magią mamy w głowie obraz machania różdżkami czy iskrami sypiącymi się z palców czarownika. Tu magia jest przedstawiona w sposób bardziej przytłumiony, więcej o niej słychać niż widać. Nie pomaga też fakt, że jest ona zabroniona, a władający magią nie zawsze są po stronie światła. Podsumowując, dochodzę do wniosku, że druga element Kronik Dwuświata jest bardziej dopracowana i zdecydowanie wypadła lepiej w moich oczach niż pierwsza, a przyznaję, że "Mrok we krwi" też wywarł na mnie ogromne wrażenie. Jeśli jesteście wielbicielami fantastyki, to są to lektury dla Was obowiązkowe.