To twoja książka?

Recenzje

• Beata

  2024-11-30

  Wielbiona

• NIEnaczytana

  2024-11-28

  W kobietach drzemie prawdziwa siła. Czasem objawia się ona w wielofunkcyjności, kiedy z powodzeniem łączymy dom, pracę i wychowanie dzieci. Nikt nie wie, ile energii potrzeba, by podsycić płomień domowego ogniska, by ofiarować siebie, niemalże w każdej roli dać z siebie 100%. Tylko my – dziewczyny wiemy, jak wielkiego zaangażowania i serca to wymaga. I nawet jeśli czasem mamy poczucie, że to wszystko, co los zrzuca nam na barki, to zbyt wiele, to potrafimy odnaleźć w sobie nowe, nieodkryte do tej pory pokłady siły, która prawdziwie pozwala góry przenosić… Po zakończeniu drugiego tomu serii „Wilczy Dwór” nie byłam w stanie się otrząsnąć. No ponieważ jakże tak można?! I chociaż dopuszczam do siebie fakt, że to wszak twórca jest kreatorem wymyślonego przez siebie świata, to jednak nijak nie potrafiłam się pogodzić z tym, co poczyniła Magdalena Kordel. Nie mogłam się doczekać kontynuacji, tym bardziej że autorka podsycała zniecierpliwienie tym, że ponoć w kolejnym tomie jeszcze bardziej „zaszalała”. Cóż, po lekturze „Czasu nadziei” pozostaje mi potwierdzić. Ma dziewczyna wyobraźnię i odwagę, by… lecz co ja wam będę wszystko zdradzać, sami sprawdźcie. W nowej książce pdf wracamy do Wilczego Dworu. Lecz zanim dosłownie do niego powrócimy, przyjdzie nam drżeć już nie tylko o to, co zastaniemy na miejscu, lecz o życie Konstancji, która od niedawna ma pod opieką córkę zmarłej przyjaciółki. Przyznaję, że przeszło mi przez myśl, że nasza natchniona autorka, niesiona sukcesami dosyć krwawych zwrotów akcji, rozochociła się w tej materii. I miałam rację, co odczytuję pozytywnie, bowiem tym samym jeszcze bardziej uwiarygodniła realia tamtych, niełatwych bądź co bądź, czasów. Przygotujcie się zatem, że do ostatniej niemalże strony nie zaznacie spokoju, a tym bardziej nudy, ponieważ już nie tylko niebezpieczeństwo jest wyraźnie wyczuwalne w powietrzu, lecz także aromat tajemnic, pomieszany… ze szczyptą aromatu Bożego Narodzenia. A tak oto, ponieważ o ile Magdalena Kordel wraca w „Czasie nadziei” do czasów Kongresówki, to wplata w tę opowiadanie także akcenty świąteczne. Niejako na pokrzepienie i w imię uspokojenia serca, które w okresie lektury tłukło mi się w piersi, jak nie przymierzając – końskie kopyta. Znów zachwyca kreacja Konstancji. Kobiety, która, mimo iż przyszło jej żyć w świecie rządzonym przez mężczyzn, gdzie rola niewiasty nie jest zbyt znacząca, z dumnie podniesioną głową dzierży władzę w Wilczym Dworze. Nie udałoby się to oczywiście bez wsparcia pracowników, którzy nie tylko wykonują polecania, lecz kochają własną panią. Czego dają wielokrotnie wyraz, stając u jej boku w każdej niemalże sytuacji. Bohaterka Magdaleny Kordel, choć dumna, silna i odważna, nie jest jednak kryształowa. Podobało mi się, iż autorka stworzyła postać „szarą moralnie”, która poddaje się temu, co nieuniknione, ponieważ wszak „cel uświęca środki”, a czasem trzeba podjąć decyzję z serii tych najtrudniejszych, albo… na pewne rzeczy przymknąć oko w imię wyższego dobra. Podsumowując: „Czas nadziei” to z jednej strony ciepła, krzepiąca opowiadanie o sile kobiet, o ich determinacji i odwadze, a także o wsparciu osób zupełnie obcych, na których nierzadko możemy liczyć bardziej niż na członków rodziny. Z drugiej zaś, to trzymająca w napięciu opowieść przygodowa, w której autorka zaskakuje „krwawym rozmachem”, wprawiając w zdumienie własną stanowczością w eliminowaniu kolejnych bohaterów. W słusznej sprawie ma się rozumieć. To opowiadanie pełna tajemnic, okraszona ówczesnym folklorem, który w wielu wsiach opierał się na zabobonach i wierzeniach. A te, choć dodawały kolorytu i były swego rodzaju przestrogą dla mieszkańców, to bywało, że doprowadzały do rodzinnych tragedii. Jeśli to jednak dla was za mało, to autorka dorzuca do tego „galimatiasu”: humor, szczyptę świątecznego klimatu i ciepło, które bije zarówno od postaci, no może nie od wszystkich, jak też od tego wyjątkowego miejsca, jakim niewątpliwie jest Wilczy Dwór. Nie omieszkam dodać na koniec, że bardzo się cieszę, że autorka zdecydowała się zabrać nas ponownie w jego gościnne progi. Polecam!