Wracając dzisiaj z pracy obserwowałem dość wielki ruch. Jestem mieszczuchem i związany z tym hałas mi nie dokuczył. Po prostu go nie zauważam. Mimo wszystko odczuwam potrzebę ciszy. Najczęściej słucham muzyki i mam wrażenie, że jest jak tkanina spleciona z dźwięków i ciszy, która mnie otula i pozwala odpocząć. O „Ciszy” i naszych reakcjach na nią opowiedzieli w bardzo interesujący sposób Małgorzata Wojcik i Rafał Żak. Kiedy potrzebuję wyciszyć negatywne emocje, łączę medytację z modlitwą. Są miejsca do tego idealne, gdzie panuje cisza jakby przeleciał anioł. W codziennych kontaktach z ludźmi staram się dać rozmówcy czas na milczenie, a wówczas wystarczają mi gesty i mimika. Uczyłem się tego obserwując mimów. Autorzy tej książki bardzo zręcznie przedstawili różnorakie aspekty ciszy, łącząc różnorakie dziedziny sztuki i sfery życia. Realizm, duchowość i wiedza tworzą bardzo interesującą kombinację. Milczenie nie jest jednoznaczne z ciszą, ponieważ ta ma własny czas i znaczenie. Jest cisza przed burzą; inna następuje po kłótni. W tych sytuacjach atmosferę łagodzi muzyka Leonarda Cohena, a czasem nawet Richarda Wagnera, posiadająca własny rytm, natężenie i głośność. A może niezbędna jest „Pożegnalna symfonia” Haydna, po której „reszta jest milczeniem”. Cisza to również forma dyskrecji, kiedy ktoś powierzy nam własny sekret. Owocem wykorzystywania ciszy może być cierpliwość, wytrzymałość i szacunek. Proponowane są miejsca na świecie oferujące wyciszenie. A może po prostu warto w Polsce pojechać do Ciszy i zobaczyć, czy tam jest ona słyszalna. Gorąco zalecam tę świetną książkę o ciszy opowiedzianą ze swadą i pasją odkrywania. Zarówno słowa, jaki i cisza mają dużo znaczeń.