Pisarz przedstawia nam XIX-wieczną Francję, a głównymi bohaterami opowieści są dwaj kopiści, tytułowi Bouvard i Pecuchet. Spotykają się przypadkiem i od tego spotkania rozpoczyna się ich znajomość, która tak dużo zmienia, a jednocześnie nie zmienia niczego...książka podobała mi się i to bardzo, wzbudziła we mnie różnorodne uczucia, od zdziwienia, poprzez śmiech, aż po zadumę ponad wyjątkowo celnym i niesamowicie ironicznym postrzeganiem świata przez Flauberta. Pozycja jest niebanalna, wielka jeżeli chodzi o własną wymowę, mądra, trafna w postrzeganiu świata, lecz jednocześnie zwyczajna. Flaubert zadziwił mnie mową i trafnością a także lekkością z jaką ośmiela się krytykować istniejący, współczesny mu świat, jego porządek i to nawet nie tyle krytykować, co ukazywać bezsens owego świata. Pisarz ukazuje bezsens wielu poczynań ludzkich, lecz bezsens nie tylko wynikający z głupoty ludzkiej, lecz także z głupoty istniejącego świata, jego zasad a także ze słabości ludzkiej inteligencji.