Białe płatki, złoty środek. Historie rodzinne PDF Ebook Mobi Epub

Szczegóły
Tytuł	Białe płatki, złoty środek. Historie rodzinne
Autor:	Reszka Paweł Piotr
Rozszerzenie:	brak
Język wydania:	polski
Ilość stron:
Wydawnictwo:	Agora
Rok wydania:

Zaczytana.querida

2021-06-06

Kocha, nie kocha, kocha, nie kocha… - Kolejne białe płatki opadają na brudną, lepiącą się podłogę. Słychać płacz dziecka, krzyczy coraz głośniej. A może to tylko w jej głowie. Może to Tomeczek tak krzyczy. Tomka oddała. Nie było dla niego miejsca. - Nie, na pewno kocha. Musi kochać. Tylko czasami zmusza. Nawet nie zmusza, tak mówi. To przywilej, przywilej małżeński przecież. _ „Białe płatki, złoty środek. Historie rodzinne” - Paweł Piotr Reszka _ I w sobie słyszałam ten krzyk. Nie Tomeczka. Lub raczej - nie tylko jego. Leżałam pod kocem, kot tuż przy mnie. Wtulałam mokry policzek w pachnącą proszkiem poduszkę. Mój oddech przyspieszał, chociaż starałam się go spowalniać. - Czemu ja sobie to robię? - Zapytam potem męża. - Mówię, że w ciąży unikam książek, które wzbudzają aż tak silne emocje, a chwilę potem czytam to… - Odpowiem sobie również później, ponieważ przeczytałam już zbyt wiele, by nie czytać dalej. I to teraz, natychmiast, zanim wzrok straci ostrość, zanim gardło zdusi szloch. Zostawić tych ludzi? Jeszcze ja miałabym ich zostawić? Poczułam kolejną gorącą łzę. Spłynęła po policzku, wsiąkła w czystą poszewkę. _ Krzyczały we mnie przed chwilą urodzone dzieci, na które nie czekały kochające ramiona mam. Czekała posadzka. Lodowaty nurt rzeki. Reklamówka. Ten krzyk był dla mnie najtrudniejszy, rozdzierał mnie, ogłuszał. Krzyczały dziewczyny posiniaczone „miłością”. I z tej „miłości” zabite. Krzyczeli biedni, głodni, pominięci. Krzyczeli łatwo z wnętrza, krzyczeli tuż zza ściany. I to było najbardziej przerażajace. Przebijająca się z każdego reportażu wiadomość - „My jesteśmy obok. Mijamy Cię na ulicy. Mieszkamy niedaleko. Wszyscy istniejemy naprawdę.” _ Ten zestaw olbrzymią wartość zawdzięcza już samej tematyce. Przypomina mi genialną książkę - „O tym się nie mówi”. Lecz to jedno. Nie starczy temat. Potrzeba jeszcze kogoś, kto poruszy go tak, że tekst staje się dziełem. Paweł P. Reszka jest prawdziwym wirtuozem słowa. Uwielbiam sposób, w jaki kończy historie. Ostatnie słowa porażają. To mój osobisty mistrz zakończeń, o których nie da się zapomnieć. _ Rzadko sięgam po reportaże, lecz gdy już sięgnę, trafiam na prawdziwe perły gatunku. Nie wyobrażam sobie, aby fani literatury faktu nie przeczytali tej pozycji. Dla mnie? To najlepszy reportaż od czasu „Polska odwraca oczy” Justyny Kopińskiej. Tamten mną wstrząsnął. Przy tym wstrząsy były tak mocne, że rozbiły mnie na kawałki, ale… i poskładały na nowo, w jakiejś innej kolejności. Podobnej, ale już nie tej samej. Z małym ubytkiem gdzieś głęboko - miejscem dla wszystkich tych, których nie widać. Zaczytana.querida

Recenzje

Zaczytana.querida
2021-06-06

Kocha, nie kocha, kocha, nie kocha… - Kolejne białe płatki opadają na brudną, lepiącą się podłogę. Słychać płacz dziecka, krzyczy coraz głośniej. A może to tylko w jej głowie. Może to Tomeczek tak krzyczy. Tomka oddała. Nie było dla niego miejsca. - Nie, na pewno kocha. Musi kochać. Tylko czasami zmusza. Nawet nie zmusza, tak mówi. To przywilej, przywilej małżeński przecież. _ „Białe płatki, złoty środek. Historie rodzinne” - Paweł Piotr Reszka _ I w sobie słyszałam ten krzyk. Nie Tomeczka. Lub raczej - nie tylko jego. Leżałam pod kocem, kot tuż przy mnie. Wtulałam mokry policzek w pachnącą proszkiem poduszkę. Mój oddech przyspieszał, chociaż starałam się go spowalniać. - Czemu ja sobie to robię? - Zapytam potem męża. - Mówię, że w ciąży unikam książek, które wzbudzają aż tak silne emocje, a chwilę potem czytam to… - Odpowiem sobie również później, ponieważ przeczytałam już zbyt wiele, by nie czytać dalej. I to teraz, natychmiast, zanim wzrok straci ostrość, zanim gardło zdusi szloch. Zostawić tych ludzi? Jeszcze ja miałabym ich zostawić? Poczułam kolejną gorącą łzę. Spłynęła po policzku, wsiąkła w czystą poszewkę. _ Krzyczały we mnie przed chwilą urodzone dzieci, na które nie czekały kochające ramiona mam. Czekała posadzka. Lodowaty nurt rzeki. Reklamówka. Ten krzyk był dla mnie najtrudniejszy, rozdzierał mnie, ogłuszał. Krzyczały dziewczyny posiniaczone „miłością”. I z tej „miłości” zabite. Krzyczeli biedni, głodni, pominięci. Krzyczeli łatwo z wnętrza, krzyczeli tuż zza ściany. I to było najbardziej przerażajace. Przebijająca się z każdego reportażu wiadomość - „My jesteśmy obok. Mijamy Cię na ulicy. Mieszkamy niedaleko. Wszyscy istniejemy naprawdę.” _ Ten zestaw olbrzymią wartość zawdzięcza już samej tematyce. Przypomina mi genialną książkę - „O tym się nie mówi”. Lecz to jedno. Nie starczy temat. Potrzeba jeszcze kogoś, kto poruszy go tak, że tekst staje się dziełem. Paweł P. Reszka jest prawdziwym wirtuozem słowa. Uwielbiam sposób, w jaki kończy historie. Ostatnie słowa porażają. To mój osobisty mistrz zakończeń, o których nie da się zapomnieć. _ Rzadko sięgam po reportaże, lecz gdy już sięgnę, trafiam na prawdziwe perły gatunku. Nie wyobrażam sobie, aby fani literatury faktu nie przeczytali tej pozycji. Dla mnie? To najlepszy reportaż od czasu „Polska odwraca oczy” Justyny Kopińskiej. Tamten mną wstrząsnął. Przy tym wstrząsy były tak mocne, że rozbiły mnie na kawałki, ale… i poskładały na nowo, w jakiejś innej kolejności. Podobnej, ale już nie tej samej. Z małym ubytkiem gdzieś głęboko - miejscem dla wszystkich tych, których nie widać. Zaczytana.querida
Miks
2021-06-06

Polecam, bardzo niezwykła książka!