Basia Meder bezpośrednia i interesująca świata. W RPA prosi o możliwość zwiedzenia szkoły. Bawi się z dziećmi. W Namibii bierze udział w tradycyjnej ceremonii plemienia Herrero. W Zimbabwe robi sobie afrykańskie warkoczyki. W Suazi przywdziewa sarong, żeby móc uczestniczyć w uroczystości Tańca Trzcin. W górzystym Lesoto odkrywa prawdziwą zimę ze śniegiem i dziesięciostopniowym mrozem. Podczas pobytu w Malawi choruje ma malarię. Na pewien czas przerywa wyprawę, by w Tanzanii nabrać sił przed kolejnym etapem.Mogło by się wydawać, że taka wyprawa to materiał na doskonałą literaturę podróżniczą. A jednak, mimo walorów nie podlegających dyskusji, książkę czytało się trudno. Długo oswajałam się z mową pełnym onomatopei i krótkich dialogowych wstawek rozbijających spójność narracji.Mimo to sięgnę po drugą książkę Basi Meder. Po pierwsze, ze względu na opisane w niej kraje. Jestem interesująca wrażeń z Rwandy, Ugandy, Mali… Po drugie podziwiam nie tylko odwagę Meder, lecz przede wszystkim rozsąd