Recenzje

• AnKa

  2018-03-23

  proza dla 40-latków, czasami nieźle powspominać szare a jednocześnie kolorowe czasy, fajnie napisana książka ebook nie tylko dla Ślązaków :)

• anonymous

  2018-03-23

  Dominika Słowik w swoim żywiołowym i rozbuchanym debiucie prozatorskim ustawia poprzeczkę bardzo wysoko, nie tylko dla siebie samej. Jak to w porządnym debiucie, warsztat schodzi na drugi plan, a palmę pierwszeństwa dzierży szaleńcza i opętańcza forma. Dałem się porwać od drugiej strony. Świetna, erudycyjna literatura, niejednolita literacko, a dająca zachwyt nieosiągalny dla części pismaków. Nie da porady napisać o czym ta książka ebook jest, ponieważ to mogą być jedynie wyblakłe akapity. Jest to opowieść o opowiadaniu, o prawdzie i fałszu, o odpowiedziach, a dokładniej ich braku, o latach dziewięćdziesiątych (te krótkie wstawki całkowicie przyćmiewają "Znaki szczególne" Pauliny Wilk). Brawurowe postacie, łączne z centralną tj. dziadkiem, formalne eksperymenty (brak wielkich liter) i pieczołowite przywiązanie do szczegółu (klucze zawieszone na szyjach dzieci!) świadczą o dużym talencie autorki. Ci, którzy będą kręcić nosem na porównania do Schulza czy Marqueza, niech sobie odpuszczą i po prostu przeczytają "Atlas: Doppelganger". W pełni przemyślana książka. Mój osobisty plus: fantastycznie użyte przekleństwa, ze swadą, bez ogródek.

• Ewa Raś

  2018-03-23

  Podobała mi się książka. Świetne opowieści z tamtych lat sprawiają, że czytelnik przenosi się w klimat szarych blokowisk i kopalń. Idealnie ukazany kontrast pomiędzy szarością dnia codziennego a barwnymi opowieściami bohaterów… bez płaczliwego sentymentalizmu z dużą doza sarkazmu.

• miszebra

  2018-03-23

  Ta książka ebook spodoba się przede wszystkim tym, którzy dorastali w latach 90. Niczym wehikułem czasu przenosimy się w tamten klimat, którego już za bardzo nie pamiętamy. Błyskotliwa historia bez ckliwego sentymentalizmu, która poruszy czytelnika. Poszukiwania odpowiedzi na pytania, na które nie ma odpowiedzi.

• Emil Janowski

  2018-03-23

  Dla tych, którzy dorastali w latach 90 i dla tych, którzy by chcieli poczuć klimat tamtych lat. Autorce udało się idealnie odtworzyć tamte realia, klimat, a ironiczny dowcip nadaje jeszcze głębszego smaku.

• mxf

  2018-03-23

  Opowiadanie koledzy Anny dotyczy głównie Śląska i blokowiska, na którym żyją jej dziadkowie. Miejsca jakkolwiek przytłaczające pamiętam bardzo nieźle z mojego dzieciństwa. Oczywiście na Śląsku nie byłem wcześniej niż po 2010, to jednak widziałem niezliczone blokowiska innych metropolii. A widząc jedno z nich, to tak jakby widzieć je wszystkie. Zatem opowiadanie autorki jest mi nieźle słynna i potrafię się z nią utożsamiać, choć jestem od niej o dyszkę starszy. Lecz to nie o tym jest opowieść. Blokowisko jest tylko tłem do wydarzeń. Anna i jej koleżanka są za młode, żeby pamiętać komunizm, lecz z latami 90-tymi obeznane są bardzo dobrze. To z ust koledzy słyszymy o pełnym ironii i humoru, okresie transformacji. O maluchach, polonezach, czarno-białych telewizorach i innych rzeczach, które dla młodych są dzisiaj niepojęte, tak samo jak wspólny mianownik kasety magnetofonowej i ołówka. Ponadto Anna z koleżanką są świadkami wielu opowieści dziadka, który najwyraźniej zjeździł pół świata. Jego historie opowiadane przy każdej okazji, znoszą znamiona ponadnaturalnych opowieści fantastycznych, podkolorowane szczyptą mitu z legendą połączonego. Lecz dzieci słuchają i przekazują dalej, bo wszystkiemu dają wiarę traktując go jak zaprawionego w życiu guru. Z pomocą prawd niesionych w jego historyjkach starają się odnaleźć w tej szarej i przytłaczającej rzeczywistości. Jednak im dalej w las, tym więcej drzew - początkowo historyjki wydają się być całkiem prawdopodobne, lecz im dłużej tego słuchamy, tym większa chęć do zidentyfikowania zioła, które pali dziadek, bowiem każda z jego opowieści jest coraz bardziej fantastyczna. Ciężko określić kto ostatecznie pierwszy oderwał się od rzeczywistości - dziadek, czy również przekazujące historyjki dziewczynka. W każdym razie im dalej tym mniejszą ochotę miałem na czytanie, tym bardziej, że dużo z nich się po prostu nie łączy, lecz za to szare blokowisko zaczyna nabierać kolorów…

• Nami

  2018-03-23

  Momentami książka ebook Słowik była dla mnie momentami nieco ciężkawa, to jednak przyjemnie było powspominać te dobre i złe strony lat 90. Autorce idealnie udało się odmalować słowami i nastrojem tamtą dekadę dużą dawką ironii, dzięki czemu nieraz uśmiechamy się pod nosem przypominając sobie niektóre absurdy tamtej dekady. Jednak jako całość ta książka ebook jest bardzo zagadkowa i daje do myślenia. Polecam.

• Mi

  2018-03-23

  Nie wiem skąd tyle zachwytów ponad tą książką. Owszem Słowik wyróżnia się na tle innych debiutów, ponieważ pisze odważnie, bez ogródek rozprawia się z osiedlowymi facjatami, które dużo lat i pewnie dzisiaj również tworzą krajobraz naszych podwórek. Niemniej nie jest to tak wybitne aby wychwalać pod niebiosa.

• Mandala

  2018-03-23

  Atlas rzeczywiście jak prawdziwy atlas prezentuje nam mapy skojarzeń lat 90’. Dużo z przytoczonych przez autorkę motywów już dawno mi umknęło i przyjemnie było się skonfrontować nie tylko z pamięcią lecz i wspomnieniami. Interesująca jestem czy Dominika Słowik jeszcze coś napisze i czy będzie to równie dobre.

• Bernard

  2018-03-23

  Ogrom ironii, dystansu, śmiechu, czułości. Życiowo, żywiołowo, wielowymiarowo. Słowikowa wciąga pod kurtynę lat 90. Po prostu zajebista!

• Alina

  2018-03-23

  Książkę, którą trzeba mieć! Wart poznać ten świeży głos w polskiej prozie- odświeżający. Bardzo interesująca książka, opowiadająca tak trochę w sposób magiczno-realistyczny omawia świat blokowisk.Mam przeczucie, że jeszcze o tej autorce usłyszymy!

• AnkaW

  2018-03-23

  Jak dla mnie to zaskakujący debiut, którzy urzeka płynnością frazy i umiejętnością wciągnięcia w własny świat. Od razu pochłania nasten powieściowy krajobraz stwarzany poprzez słowa na naszych oczach, przywołując słynne wielu fragmenty z lat 90. Jest w tym rodzaj magiczności połączony z realizmem, nuta nostalgii z przenikliwością obserwacji.W tej książce pdf można się zanurzyć w całości i ruszyć w plątaninę bloków, które, choć takie same, nie są do siebie podobne.

• Luba

  2018-03-23

  Kopalniany krajobraz, w którym wychowują się dwie małe dziewczynki staje nam się najbliższy już od pierwszych stron. Jeśli czytaliście ,,Guguły” Grzegorzewskiej, to Atlas jest podobny jeśli chodzi o opisywane doświadczenia, lecz formalnie różni się od opowieści Wiolki. Oby jak najwięcej takich barwnych, szybkich i przyjemnych w odbiorze debiutów.