Recenzje

• marcin jedynak

  2018-03-23

  Dla zainteresowanych filozofię jogi, studentów indologi i kulturoznawstwa.Polecam

• Marcin Slany

  2018-03-23

  Smukła książeczka, z dobrym a także informatywnym wstępem; treść właściwa pisana wierszem. Poemat filozoficzny anonimowego indyjskiego autora, traktujący o percepcji rzeczywistości w kategoriach Jedni. Pewne stwierdzenia w lekturze zawarte mogą okazać się szokujące dla czytelnika zaklinowanego w judeochrześcijańskim światopoglądzie. Warto zapoznać się z tym, co ta pozycja ma do oznajmienia; dla mnie wyraża fundamentalne przesłanie dotyczące egzystencji człowieka jako istoty świadomej. Przypadła mi do gustu bardziej niż Bhagawadgita, której jedno z tłumaczeń na mowa polski posiadam. Słabym punktem Asztawakragity jest epizod pierwszy - twórca albo autorzy widocznie na tym etapie nabierają dopiero tempa, formułują wizję dzieła, krzeszą ogień twórczy. Pomijając tę partię tekstu, utwór zasługuje na uznanie w kategoriach woluminów fundamentalnych dla ludzkiego poznania. Najwyższa ocena. Warto przy okazji wyposażyć czytelnika w pewien warunek: Pieśń Asztawakry wypada czytać jako monolog; wewnętrzny dialog jednego podmiotu. Dialog odrębnych bytów jest złudzeniem. Zapytanie brzmi: jaką rolę odgrywa to złudzenie w procesie powstawania świata?