Na przestrzeni ostatnich paru miesięcy sięgałem po tą książkę dwukrotnie. Pierwsze podejście było bardzo nieśmiałe, niepozorne, wręcz po przeczytaniu paru stron zupełnie nie mogłem odnaleźć się w prozie Richarda Zimlera. A przecież historia, którą opowiada nie należy do lekkich, łatwych i przyjemnych, wymaga od czytelnika większego wysiłku umysłowego, wczucia się w temat, zjednoczenia z nim.I dlatego potrzebne było drugie podejście do „Anagramów z Warszawy”, które tym razem już od pierwszej do ostatniej strony wchłonęło mnie całego, nie pozostawiając miejsca na nic innego tuż obok. Zadziwia, zaskakuje, napawa dumą fakt, gdy obcokrajowcy sięgają po tematy dotykające naszej historii i potrafią się z nią zmierzyć w idealny sposób.Warszawskie getto - nie spotkałem zbyt wielu publikacji na jego temat, tym bardziej w formie tej, czy innej powieści, ciekawego opracowania historycznego. Najbardziej znanym filmem dotykającym tego tematu jest oczywiście „Pianista” Romana Polańskiego. W związku z tym „Anagramy z Warszawy” Richarda Zimlera w niezły i interesujący sposób wypełniają tę lukę.Książka ważna, ciekawa, interesująca, wreszcie książka, która pozwala z pełną świadomością dotknąć tego trudnego i dramatyczneg okresu z wojennej historii Warszawy. Śmierć w tamtym okresie, szczególnie za murami nie była czymś niezwykłym, ludzie padali jak muchy zbierani z ulic i zaułków getta, jednak, jeśli zaczynają ginąć dzieci, a ich ciała ktoś perfidnie okalecza... to już nie jest coś, obok czego można przejść obojętnie... szczególny sposób narracji sprawia, że chcąc nie chcąc stajemy się bohaterami tej opowieści za murem getta… (...)Pełny tekst recenzji dostępny w poniższym linku:http://koominek.blogspot.com/2015/08/richard-zimler-anagramy-z-warszawy.html